Blog: waarom je na dit boek geen ander meer wilt lezen
Onlangs las ik in Knack Weekend een interview met Svend Brinkmann, professor psychologie. Hij vindt dat we beter romans dan zelfhulpboeken lezen, omdat je daarin de enige waarachtige boodschap vindt: het leven is één chaos.
A little life, het boek dat me een opdonder van jewelste verkocht, en dat bedoel ik uitsluitend in positieve zin, is méér dan 950 pagina’s dik en vertelt het verhaal van vier vrienden die elkaar leren kennen aan de universiteit. Eén van hen, Jude, is fysiek verminkt en torst een vreselijk verleden.
Beetje bij beetje kom je te weten welke beproevingen hij allemaal heeft doorstaan en soms deed het lezen fysiek pijn, maar dit is een boek dat ook troost biedt en de grote levensvragen behandelt.
Kun je ontsnappen aan je demonen? Hoe ver mag je gaan om iemand te redden? Heeft iedereen recht op een kind? Wat is de kracht en de valkuil van vriendschap? Moet euthanasie bij psychisch lijden niet gewoon kunnen?
Nadat ik het boek dichtklapte, ben ik een tijdje in het ijle blijven staren en heb ik me vooral afgevraagd: hoe kan ik ooit nog aan een ander boek beginnen? Voor iemand die leeft van letters, wordt dit een Spartaans dieet. Ik heb eigenlijk nog het meeste zin om over een paar maanden opnieuw te beginnen, maar laat mij nu nog maar even herkauwen.
‘Een klein leven’ (de Nederlandse vertaling van ‘A little life’), door Hanya Yanagihara bestel je hier.
Lees hier de vorige blogs van Ilse: