Straffe getuigenis: Neela is extreem verlegen

Verlegen zijn we allemaal weleens, maar wat als het zo erg is dat het je hele leven bepaalt? Neela heeft er alles aan gedaan om zelfzekerder te worden. Lees hier haar verhaal.

 

Zweten en trillen

Neela: “Ik had als kind enorm last van spreekangst. Ik zei gewoon niks in de klas. Als ik moest antwoorden, deed ik dat wel, maar mijn vinger opsteken durfde ik niet. Een spreekbeurt, dat was de hel. Dat ging gepaard met heel veel stotteren en twijfelen.

In het middelbaar bleven de moeilijkheden zich opstapelen. Ik kon moeilijk contacten leggen, naar fuiven en feestjes ging ik niet. Heel vervelend, maar ik had gewoon niet de vaardigheid die je nodig hebt bij simpele menselijke interacties.

Ik voelde ook fysiek dat er iets mis was: zweten, trillen, warm worden vanbinnen, ik had het allemaal. Pas op, vanbuiten zag je niks aan mij, maar inwendig was het helemaal anders. Ik heb in mijn leven één fuif meegemaakt, de 100 dagen-fuif. Ik moest wel meedoen. Maar ook daar hield ik me op de achtergrond, want ik hielp mee in de vestiaire. (lacht).”

Schroom is geen arrogantie

“Anderen begonnen me er meer en meer over aan te spreken. ‘Is er iets?’, ‘Vind je het hier niet leuk?’… Je kunt je niet voorstellen hoe vaak ik dat heb gehoord. Of mensen begrepen me verkeerd, omdat ik zo stil was. Je komt ongeïnteresseerd en ongewild arrogant over als je niets zegt, hé. Als je daar dan ook nog eens een opmerking over krijgt, voel je je zo mogelijk nóg slechter. Ik wilde wel praten, maar ik vond gewoon de juiste woorden niet.

Toen ik alleen ging wonen, besefte ik pas echt dat ik nu voor mezelf moest leren opkomen. Ik woonde in Anderlecht, in een probleemwijk, dat maakte het niet makkelijker. Ik heb toen vaardigheden ontwikkeld die me socialer maakten. Vraag me niet hoe ik dat heb gedaan, dat weet ik niet. Door het vaak te doen, denk ik. Door mezelf te forceren contacten te leggen, ook al had ik daar geen zin in. Dat konden hele kleine dingen zijn. Met vrienden afspreken was lastig, op café gaan ook. Naar de winkel gaan, nog zoiets vervelends. Maar ik deed het omdat ik wel móést, en mettertijd ging het beter. Of geld terugvragen als er iets verkeerd wordt aangerekend… ik durfde dat niet. Maar naarmate de jaren vorderen, begin je daar toch de eerste stappen in te zetten. Ook in relaties speelde mijn verlegenheid me parten. Ik zocht altijd naar een man die verbaal heel sterk was, onbewust trok dat me aan. Communiceren is heel belangrijk, zelf je gevoelens kunnen uitdrukken, de juiste woorden vinden… alles wat ik niet kon. Een aantal van mijn relaties is zeker stukgegaan omdat ik zo stil was.

Die eerste praatavond voor verlegen mensen… Een halfuur heeft het geduurd voor ik iemand durfde aan te spreken

De omslag is er gekomen toen ik iets was gaan eten met een goede vriend en er een lange stilte viel. Terwijl hij eigenlijk een spraakwaterval is. Dat heeft me doen beseffen: andere mensen voelen zich ongemakkelijk in mijn gezelschap, ik moet er iets aan doen. Op mijn vierentwintigste ben ik naar een praatavond voor verlegen mensen gegaan. Ik heb toen een halfuur gewacht vóór ik de stap durfde te zetten om de verantwoordelijke aan te spreken. Dat leek een eeuwigheid. Ik was ook enorm nerveus die eerste keer. Het heeft zelfs een halfjaar geduurd voor ik nog eens durfde te gaan. Maar tegelijkertijd zag ik die eerste keer als het bewijs dat ik echt iets wilde doen aan mijn probleem.”

Nee is nee, en daarmee basta

“In zo’n cursus wordt er gewerkt rond je zelfbeeld, gespreksvaardigheden en assertiviteit, eerst in theorie en dan met rollenspelen. Verschrikkelijk moeilijk, maar het helpt om situaties in te oefenen. Tijdens de cursus heb ik beseft dat mijn zelfbeeld niet goed zat, dat ik verschrikkelijk onzeker was. Iemand moest zijn stem nog maar verheffen en ik kromp ineen. En ik kwam tot het inzicht dat ik veel te vaak over me heen liet lopen. Ik durfde gewoon geen nee zeggen. Deels uit gemakzucht omdat ik niet in discussie durfde te gaan en mezelf toch niet kon verantwoorden. Terwijl ik nu heb geleerd dat ik me helemaal niet hoef te verantwoorden. Een nee is nee. Pas op, ik heb er jaren over gedaan om tot dat besef te komen (lacht).

Ik doe intussen dingen die ik vroeger nooit gedrufd had. Een café alleen binnenstappen bijvoorbeeld

Ik heb nog een vervolgcursus gevolgd, en intussen ben ik zelf cursussen beginnen te geven. Een enorme stap, maar als ervaringsdeskundige kan ik beter dan wie ook uitleggen hoe je verlegenheid het best aanpakt. Ik doe intussen dingen die ik vroeger nooit had gedurfd. Alleen een café binnenstappen, of zelf ergens naartoe gaan, naar een museum bijvoorbeeld. Ik ben zelfs van plan om binnenkort in mijn eentje naar een festival te gaan. Ik zal wel een rustig plekje zoeken. Het zal overweldigend zijn, maar ik ga me daarop voorbereiden. Me rustig houden de dag ervoor, het niet heel laat maken de dag zelf.

Zo veel mensen hebben last van verlegenheid, maar vaak zie je dat gewoon niet. Vandaar mijn oproep aan wie verlegen is: wees jezelf, hoe moeilijk dat ook is. Je staat niet alleen, je kunt lotgenoten opzoeken en erover praten. Weet ook dat er niks mis is met verlegenheid. Maar als het je belemmert, zet dan de stap naar een cursus. Want dat helpt. Echt.”

Zelfvertrouwen kweken kan je leren. Hier is hét trucje voor meer zelfvertrouwen in 30 dagen en de 7 tips om je zelfvertrouwen op te krikken.

Lees ook:

Video: “durf jij je af te vragen wie je werkelijk bent?”

Volgens deze 40+ mama komt een kindje nooit te laat

Is dit de meest racistische commercial ooit?

Door: Michaël De Moor

Openingsbeeld: stockbeeld.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

Gesponsorde content