Getuigenis: Liesbeth gaf haar job op om thuismoeder te zijn
Vele vrouwen dromen ervan om niet te hoeven werken en thuis te kunnen blijven. Niet iedereen kan of wil het. Liesbeth blijft thuis voor haar gezin en vertelt haar verhaal aan ons.
Liesbeth (35): “Ik herinner me nog de reacties toen ik meedeelde dat ik mijn job als verpleegkundige zou opgeven en zou thuisblijven voor de kinderen. Iemand zei: ‘Hebben wij vrouwen daar zo hard voor gevochten en is de emancipatie dan voor niks geweest?’. Waarop ik niet onmiddellijk een antwoord had, maar nu denk: betekent geëmancipeerd zijn dan niet dat je je eigen keuzes kunt maken?
Eigen keuze
Het kan toch niet dat emancipatie alleen maar inhoudt dat je alles moet doen: én de kinderen, én het huishouden, én de job. Ze bestaan hoor, de vrouwen die het perfect aankunnen, ik bewonder ze. Maar ik zie ook anderen zichzelf voorbijhollen en tegen een muur lopen. En ik zie mezelf nog zitten op de trap, terwijl de dochter haar huiswerk maakte en ik weer een keer heel bits had gereageerd, uit stress. Ik zat daar een beetje uit onmacht stilletjes te wenen en besefte plots: deze persoon wil ik niet zijn. Ik wil niet de mama zijn die snauwt en ongeduldig is, de vrouw die alleen maar klaagt en zaagt.
Dat is de ultieme vraag voor mij in het leven: wie wil je zijn? En als het antwoord luidt: een goedgezinde mama die thuisblijft en voor de kinderen zorgt, dan moet je dat doen, ongeacht wat anderen ervan vinden, want je wordt in sommige kringen wel geklasseerd als ‘duts’, hoor. Hoewel ik een boeiend, actief en geëngageerd leven heb opgebouwd, zie ik in sommige ogen: wat kan zij nu te vertellen hebben, ze zit de hele dag thuis. Ik voel me bevoordeeld dat ik deze keuze kan maken, en ik maak ze in de beste omstandigheden. Mijn man is arts-specialist, ik ben ingeschreven bij hem, omdat ik zijn administratie doe.
Vrouwen zijn zo streng voor elkaar. Dat begint al als je zwanger bent: je bevalt toch zonder epidurale?
Maatschappelijke druk op vrouwen
We hebben duidelijke financiële afspraken gemaakt, hij stond daar voor open. Hij is mijn grootste fan en vertelt aan iedereen dat hij zijn praktijk kan uitbouwen omdat er thuis iemand is die de boel draaiende houdt. En hij respecteert mijn onafhankelijkheid. Af en toe komt er iemand om te poetsen, daar heeft hij geen probleem mee. Het is niet omdat je thuis bent dat je opdraait voor de was en de plas, dat vindt hij ook. Soms, na een moeilijke dag met zieke of zeurende kinderen, met veel heen en weer rennen en praktische problemen, laat ik me ontvallen dat ik liever was gaan werken. ‘Als dat je gelukkig maakt, doen we dat’, zegt hij dan. Maar ik heb het al eens uitgerekend. Op dit moment zou dat een nuloperatie zijn, of zouden we er zelfs geld aan toesteken. Mijn loon zou volledig gaan naar opvang, poetshulp, strijkdienst en aanverwante.
Soms denk ik dat vrouwen elkaars ergste vijand zijn. We zijn zo streng. Dat begint al bij de zwangerschap: je bevalt toch zonder epidurale, en geeft nadien toch borstvoeding? Dan gaat het over in: je koopt toch eco-luiers en gebruikt toch geen natte doekjes? Nog even later moet je toch op z’n minst brood bakken – glutenvrij, want iedereen is allergisch -, met een bakfiets rijden en het weekend volstoppen met culturele en educatieve activiteiten. Er is een gigantische druk op vrouwen in deze maatschappij om in alles perfect te zijn. Ook op mannen veronderstel ik. Op mensen tout court. Het zou dus al helpen als we stopten met elkaar te beoordelen en veroordelen. Ik ben gelukkig met mijn leven, en ik gun iedereen datzelfde gevoel.”
Liesbeth heeft een Instagram-account
@liesbethdepuysseleir en werkt mee aan
een blog, mwordmag.com
Door: Lene Kemps & Foto’s: Lichtwaas
Meer straffe getuigenissen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier