Eva Mouton is niet altijd grappig

Net toen we dachten: 'Eva Mouton, da's altijd lachen', moesten we onze mening herzien...

U kent haar van 'Eva's gedacht', de grappige stripjes in De Standaard Weekblad rond haar onhandige en ontwapenende alter ego. Maar tekenares Eva Mouton schuwt ook het duister niet. Samen met muzikant Arne Van Peteghem en schrijver Ivo Victoria zette ze 'Geen pijn of wat dan ook' op poten, een voorstelling rond eenzaamheid waarbij het woord 'crossmediaal' op zijn plaats is:  Moutons tekeningen, Victoria's vertelkunst en Van Peteghems muziek vloeien samen en wérken samen.

Het drietal baseerde zich op 'Eleven Kinds of Loneliness', een kortverhalenbundel van Richard Yates (schrijver van o.m. 'Revolutionary Road'). De sfeer is beklemmend; veel van de fragmenten bevatten méér pijn dan wat dan ook. Het tempo van de vertelling ligt lager dan we als hapsnap-zappende mens gewend zijn en zeker in de eerste helft van de voorstelling ligt de verstikking op de loer, maar Moutons geprojecteerde tekeningen op de achtergrond zorgen voor frisheid en op het moment dat ze samen met Ivo Victoria in het verhaal 'treedt', komt er een gulp zuurstof binnen die het publiek diep inhaleert.

Van Peteghems soundscape bedwelmt, sommige zinnen worden mantra's, de melancholie is ook de onze. Deze vorm van verhalen tot leven brengen hééft iets. Eenvoud. Originaliteit. Maar blijven we van begin tot eind betrokken? Toch niet. Ivo Victoria hoort zichzelf erg graag vertellen en nog liever zingen, en zijn teveel aan pathos komt de authenticiteit niet altijd ten goede. Less is more. Ook al willen we méér van dit soort voorstellingen zien. En vooral: meer Mouton.

NC

Info en speeldata: www.maandacht.be