Exclusieve voorpublicatie: De vrouw die een jaar in bed ging liggen

De dagelijkse sleur zijn we allemaal weleens beu. Maar in plaats van een weekendje weg of een goed gesprek met haar man besluit Eva Beaver een jaar lang niet uit bed te komen. Voorproefje van een hilarisch boek van bestsellerauteur Sue Townsend. 

Stel je voor: je huwelijk loopt spaak, je kinderen trekken het huis uit en eigenlijk heb je lak aan alles. In plaats van de chardonnay te ontkurken, kruip je met kleren en schoenen aan je bed in. Om er niet meer uit te komen. Dat is wat Eva Beaver doet, het hoofdpersonage uit de laatste roman van Sue Townsend, die niet voor niets de titel ‘De vrouw die een jaar in bed ging liggen kreeg’.

Je kent deze 67-jarige Britse auteur misschien van haar gelauwerde achtdelige reeks ‘The Secret Diaries of Adrian Mole’ waarin ze een dertienjarige jongen volgt tot in zijn volwassenheid. Sommigen zeggen dat Townsend zich daarvoor baseerde op haar eigen zoon, hoe dan ook: haar heldere taal en rake, vaak humoristische omschrijvingen leverden haar bijzonder veel lof, twee eredoctoraten en een James Joyce Award op. Niet slecht voor een roman- en theaterschrijfster die 13 jaar geleden blind werd door diabetes.

Diezelfde droge Britse humor en levenswijsheid legt Townsend ook aan de dag in De vrouw die een jaar in bed ging liggen, dat op een unieke manier het moderne familieleven doorgrondt. Want wanneer een vrouw besluit dat ze genoeg heeft van haar huissloofjesbestaan en niet meer uit bed wil komen, moet ze voor een aantal dingen (voedsel, toiletbezoekjes, ontspanning) wel rekenen op de goodwill van haar omgeving. Die reageert verward en vol onbegrip. Heeft Eva misschien last van het legenestsyndroom? Een zenuwinzinking? Is het een protestactie? Of gewoon pure luiheid? Terwijl iedereen op zijn manier probeert om te gaan met Eva’s bedlegerigheid, leert Eva vanuit horizontale positie op een heel andere manier naar zichzelf en de wereld om haar heen te kijken. Pijnlijk grappig, zorgwekkend accuraat.

Exclusieve voorpublicatie

‘Ze zou geen hout hakken voor het echte haardvuur waar Brian naast ging zitten als hij ’s winters thuiskwam van zijn werk’

'De tweede dag werd Eva wakker, gooide het dekbed van zich af en ging op de rand van het bed zitten. Toen herinnerde ze zich dat ze niet hoefde op te staan om voor iedereen ontbijt te maken, tegen iedereen te schreeuwen dat ze moesten opstaan, de vaatwasser te legen of de wasmachine te vullen, een stapel wasgoed te strijken, de stofzuiger de trap op te sleuren of kasten en laden op te ruimen, de oven te reinigen of allerlei dingen schoon te vegen, zoals de hals van flessen bruine of rode saus, niet meer de houten meubelen poetsen, de ramen lappen of de vloeren dweilen, kleden en kussens recht leggen, een borstel in diverse toiletten steken of vuile kleren oppakken en in een wasmand gooien, gloeilampen en wc-rollen vervangen, dingen die beneden hoorden boven oppakken en naar beneden brengen of dingen die boven hoorden beneden oppakken en naar boven brengen, ook geen spullen van de stomerij ophalen, de borders wieden, naar tuincentra voor bloembollen en eenjarige planten, schoenen poetsen of ze naar de hakkenbar brengen, bibliotheekboeken terugbrengen, glas en oud papier sorteren om te recyclen, krantenabonnementen betalen, bij een moeder langsgaan en zich schuldig voelen dat ze niet bij een schoonmoeder langs geweest was, de vissen voeren en de filter schoonmaken, de telefoon aannemen voor twee tieners en alle berichten doorgeven, noch benen scheren of wenkbrauwen epileren, zichzelf een manicure geven, de lakens en slopen van drie bedden verschonen (als het zaterdag was), wollen truien op de hand wassen en plat te drogen leggen op een badhanddoek, rekeningen betalen, etenswaren kopen die ze zelf niet zou eten, het karretje naar de auto duwen, de inhoud overladen naar de achterbank, naar huis rijden, alles opbergen in de koelkast en de keukenkastjes en, op haar tenen, blikken en gedroogde waren op een plank zetten die voor haar te hoog was, maar waar Brian makkelijk bij kon.'

‘Ze zou zich geen zorgen maken dat haar kleren niet bij elkaar pasten. Ze zou alleen nog een pyjama en kamerjas dragen’

Lees de hele voorpublicatie in het aprilnummer van Feeling. Ontdek het ook op via de Feeling-app!