Getuigenis: Marieke verzorgt samen met haar vader en moeder 600 graven in België

Op 1 en 2 november staan we traditioneel stil bij onze eindigheid. Maar voor Marieke is de dood elke dag actueel. En daar is ze niet rouwig om.

 

“Toen ik als twintiger met deze job begon, voelde ik veel weerstand. Ik droomde van een leven als kunstenares, niet van een leven op mijn knieën naast een graf. Maar door de jaren heen is die innerlijke strijd gaan liggen. Ik besef elke dag hoe dankbaar ik mag zijn. Als mama van vier kinderen onder de acht jaar is het kerkhof mijn plaats om tot rust te komen. De stilte, die me in het begin angst aanjoeg, omarm ik nu. Ik lees de namen van de mensen die ik verzorg en kijk naar de data op de graven. Het is elke dag een les in nederigheid, zien hoe kort sommige mensen hun leven is geweest.”

“Toen mijn baby’s nog klein waren, nam ik hen zelfs mee. Dan zaten ze in de buggy terwijl ik aan het werk was of gaf ik borstvoeding in de auto naast het kerkhof. En ook vandaag gaan ze nog graag mee. Met hun fietsje over de grindpaden rijden of met hun skateboard trucs oefenen naast mij. Ik merk dat het passanten een glimlach geeft, zoveel leven op een plek waar zoveel dood is. Mijn zoontje van vier vindt het een heerlijke plaats. ‘Ik weet wat er gebeurt als je doodgaat, mama. Dan verhuis je gewoon!’ Voor hen is het geen verdrietige plaats.”

‘De stille samenhorigheid vind ik heel mooi in die dagen’

“Er is ook best humor op de begraafplaats. Zo kwam er een dametje uit Kalmthout me vragen welke producten ik gebruikte voor het onderhoud. ‘Zo weet ik wat je over mij giet later, hé!’ Ik voel ook veel dankbaarheid. Vaak worden we gevraagd door mensen die door hun leeftijd het graf zelf niet meer kunnen onderhouden of omdat ze in het buitenland wonen. We sturen na het onderhoud foto’s naar Singapore, Portugal, Oostenrijk en krijgen altijd warme woorden terug. En door graven te restaureren, voel ik me toch een kunstenaar. Zeker als ik vervaagde namen terugschilder op een zerk: dat voelt zo betekenisvol. Zo van: neen, je bent nog niet vergeten.”

“Ik vind dat we prachtige kerkhoven hebben in België. Campo Santo in Sint-Amandsberg is een parel, maar mijn favoriet is de Westerbegraafplaats in Gent. Eeuwenoude bomen, prachtige zerken. Een plek om tot rust te komen. Ik vind het prachtig om er de seizoenen te mogen zien veranderen. In de aanloop naar 1 november wordt het drukker, zowel voor ons maar ook op de begraafplaatsen. Dan wordt mijn solitaire beroep plots veel socialer. Iedereen is in de weer en er heerst een mooie, stille samenhorigheid. Ik vind het mooi om het kerkhof te zien veranderen van een sobere plek tot een zee van bloemen. Het zijn de mensen die ik ook de andere maanden zie, die ik het diepst voel rouwen. Aan hen denk ik extra hard als ik bezig ben.”

 

Meer getuigenissen lezen?

Door: Lisa Gabriëls. Foto’s: Joris Casaer.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

Gesponsorde content