Kathleen verloor haar moeder toen ze 18 was, haar vader heeft ze nooit gekend

In het leven is het normaal dat ouders eerder gaan dan hun kinderen. Maar wat doet het met je als je beide ouders overleden zijn? Kathleen vertelt over hoe ze haar moeder verloor.

“Een maand na mijn geboorte heeft mijn vader ons verlaten. Ik heb hem nooit gekend, ik geloof dat hij een paar keer op bezoek is geweest toen ik een jaar of twee was, maar daarna nooit meer. Ik heb dan ook geen herinneringen aan hem, hij is de grote onbekende. Mijn moeder is sindsdien altijd alleen gebleven, ik heb geen broers of zussen.

Als kind miste ik mijn vader niet, mijn moeder is altijd open geweest over wat er is gebeurd, ze heeft nooit een kwaad woord over hem gezegd. Ze vertelde dat ze hem heel graag had gezien en dat hij haar het mooiste geschenk van haar leven had gegeven. Dat was ik. Tegen de tijd dat ik als opgroeiende tiener vragen begon te stellen over zijn afwezigheid, was mijn moeder al te ziek en deed het er ook veel minder toe, we hadden andere dingen aan ons hoofd.

Op mijn twaalfde kregen we plots het bericht dat hij overleden was. Dat was confronterend, maar tegelijk deed het me weinig omdat ik hem nooit had gekend en er dus niemand was die ik ineens moest missen. Ik besefte wel dat ik nu nooit meer de kans zou hebben om hem ooit op te zoeken. Dat plan had ik altijd in mijn achterhoofd; eens zou ik naar hem toegaan met de vraag ‘Waarom?’. Mijn ouders wilden allebei heel graag een kind, ze waren al zes jaar getrouwd, ik was dus geen ongelukje. Mijn vader zei dat hij zijn vrijheid niet wilde opgeven voor een kind, maar waarom was hij er dan aan begonnen? En waarom is hij na een maand vertrokken? Dat kan ik hem nooit meer vragen, ik zal het nooit weten. Ik had hem ook willen confronteren met wat hij allemaal gemist heeft, en met wat hij mij heeft ontzegd. Het is dat niet weten dat knaagt. De onbekende helft van waar ik vandaan kom.

Mijn moeder werd ziek toen ik 15 was. Ze had kanker en is drie jaar later overleden. Mijn familie bestaat uit allemaal sterke vrouwen die het alleen hebben gered in hun leven. Dat gegeven kreeg ik mee als meisje. Toen mijn moeder ziek werd, heb ik alles heel bewust meegemaakt, ik was bij alle gesprekken met de artsen aanwezig en dat heeft ontzettend geholpen. Het was een periode van hoop en wanhoop, op het einde was er alleen nog maar het besef dat we niet konden winnen. Dat moet je accepteren en dat is vreselijk. Gelukkig konden we ons voorbereiden op het afscheid. Er was tijd om alle vragen te stellen en alles te bespreken, we groeiden samen naar het afscheid toe en we praatten over de toekomst. In tegenstelling tot met mijn vader kon ik het met mijn moeder wel samen afsluiten. Door de achttien jaar die ik met mijn mama heb doorgebracht, weet ik wat onvoorwaardelijke liefde is. Die wortels zitten zo diep en zijn zo wijdvertakt dat het me op die leeftijd de basis en de kracht gaf om alleen verder te kunnen. In het begin ging ik elke week naar haar graf en vertelde ik honderduit over wat ik meemaakte. Stilaan namen die bezoekjes af, maar toen ik trouwde, ben ik in mijn trouwjurk met mijn man naar het kerkhof geweest. Ik wilde dat ze deel uitmaakte van die dag. Het doet nog altijd pijn dat ze er niet is op die speciale momenten. Over drie weken wordt ons tweede kind geboren. Het is keihard dat ik dat niet kan delen met mijn moeder. Omdat zij weet hoe het was toen ze mij op de wereld zette. Ik heb fantastische schoonouders, maar het blijft moeilijk zonder mijn eigen moeder.

“DIE ACHTTIEN JAAR MET MIJN MAMA HEBBEN ME DE BASIS EN DE KRACHT GEGEVEN OM ALLEEN VERDER TE KUNNEN”

Nu ik zelf mama ben, begrijp ik veel beter wat mijn moeder heeft doorgemaakt. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn kinderen moet achterlaten als ze achttien zijn. Ze moet zo goed beseft hebben dat ze mijn hele toekomst zou missen. Na haar dood vond ik brieven van mijn vader. En ook van haar, vlak nadat mijn vader was weggegaan. Het was schrijnend om over haar enorme verdriet te lezen. Toen heb ik besloten dat het me niet kan schelen wat er tussen hen is gebeurd. Ik weet wie mij elke avond naar bed bracht, wie er bij mij zat als ik ziek was. Ik weet wie er altijd is geweest en dat is veel belangrijker dan ‘het grote onbekende’. Zij heeft mij gemaakt tot wie ik ben, zij heeft mij al de liefde gegeven die ik nu kan doorgeven. Niet de man die er voor iets tussen zit, maar niet meer dan dat. Dat besef heeft me enorm geholpen.”

Tekst: JOANIE DE RIJKE foto: SEBASTIAN BACKHAUS Openingsbeeld: GETTY 

Meer getuigenissen:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

Gesponsorde content