Getuigenis: Lenny koos voor abortus, hoewel ze ooit wél kinderen wil

Feeling Redactie

13 nov 2022

Zo’n jaar geleden ontdekte Lenny (28) dat ze zwanger was. Per ongeluk, want hoewel zij en haar vriend al zes jaar samen zijn en ooit dromen van een gezin, kwam dit toen niet als gelegen. Dit is haar verhaal.

Eén keer onvoorzichtig

“Een goed jaar geleden stopte ik voor een paar maanden met mijn pil om te kijken welk effect dit op mijn lichaam had. Mijn vriend en ik waren die periode één keer onvoorzichtig en hadden meteen prijs. Omdat ik doorgaans weinig last heb van mijn hormonen, voelde ik het vrij snel; mijn heupen deden pijn, mijn borsten stonden gespannen, zelfs mijn tepels werden al wat groter. Eén moment dacht ik dat het aan mijn regels lag maar toen die uitbleven, wist ik het zeker: ik was zwanger.

Zodra de zwangerschapstest dit bevestigde, moesten mijn vriend en ik een beslissing maken. Echt lang hebben we er niet over gebabbeld want voor ons was het snel uitgemaakt dat we op dat moment nog geen kinderen wilden. Nog niet, want ooit zien we het wél in ons leven passen. Het fijne aan ons gesprek was dat mijn vriend de keuze aan mij liet. Een geruststelling, want moést ik de baby toch gewild hebben, was hij er volop mee voor gegaan.

‘Omdat ik doorgaans weinig last heb van mijn hormonen, voelde ik het vrij snel; mijn heupen deden pijn, mijn borsten stonden gespannen, zelfs mijn tepels werden al wat groter.’

Nadat de beslissing viel, belde ik meteen naar de abortuskliniek voor een afspraak. Ik wilde er zo snel mogelijk heen om te weten hoe ver ik al was. Enkele dagen later zakten mijn vriend en ik af naar de Rooseveltplaats in Antwerpen voor een eerste echo. Ze raden aan om met z’n tweeën te komen zodat ze bij beide partijen kunnen voelen dat het de juiste keuze is. De echo maakte duidelijk dat het vruchtje 5 weken oud was en dus nog perfect verwijderd kon worden. De vraag of ik de scan mee wilde volgen, beantwoordde ik positief; ik kreeg zelfs een foto mee naar huis!

Moeizame curettage

Na zes dagen maak je terug een afspraak in de kliniek om het vruchtje te verwijderen. Die wachttijd krijg je zodat je al dan niet kan terugkomen op de beslissing. Is je keuze definitief, dan kan je kiezen voor twee verschillende abortustechnieken: of je neemt thuis een vaginale pil of je laat het vruchtje door de dokters verwijderen. Ik koos voor dat laatste en kon de dag erop al terugkomen. Een paar uur voor de curettage, moest ik een vaginale ovule opsteken die mijn vaginawand wat zwakker zou maken. Vervolgens maken de dokters een nieuwe scan en halen ze het vruchtje weg. Jammer genoeg ging dat bij mij even anders... Na zo’n twintig minuten werd het duidelijk dat dit bij mij niet zo makkelijk ging en stelden ze toch een abortuspil voor.

‘Met wat maandverband voor de bloeding, stond ik een paar uur later al terug op de werkvloer.’

Dus keerde ik weer huiswaarts en moest ik dezelfde vaginale ovule van voor de curettage opsteken maar dan in een hogere dosis. De dokters raadden me aan veel rond te wandelen zodat het er binnen de 4 à 5 uur vanzelf zou uitkomen. Maar er gebeurde helemaal niks, ik kreeg zelfs geen krampen. Dus belde ik (geagiteerd, want ik was dit hele abortusgedoe stilaan beu) met de vraag of ik terug langs de kliniek kon komen. Vervolgens onderging ik hetzelfde curettage-proces van voordien maar met een andere dokter, die het vruchtje wél meteen kon weghalen. Dat deed een beetje pijn maar met wat maandverband voor de bloeding, stond ik een paar uur later al terug op de werkvloer!

Dankbaar

Gedurende mijn proces bleef ik emotioneel heel nuchter, al besef ik goed dat dit niet voor iedereen zo ‘makkelijk’ gaat. In de abortuskliniek zag ik veel tranen en begreep ik maar al te goed dat dit voor heel wat vrouwen wél een traumatische ervaring is. Al is er één moment waarop ik het moeilijk had; toen de laatste dokter zei dat het vruchtje tussen de twee echo’s door niet meer was gegroeid, kwam dat wel binnen. De baby was sowieso niet levensvatbaar dus stel dat we het wél hadden gewild, had het gewoonweg niet gelukt. Dat we er dan wél hartpijn van zouden hebben gehad, was een verdrietige gedachte.

‘Ook al ben je zes jaar samen, ook al kocht je een appartement, ook al heb je er ‘de leeftijd’ voor... als een kindje op dat moment niet in je leven past, hebben we alleszins de keuze.’

Toch ben ik heel dankbaar dat wij in België deze beslissing kùnnen maken. Ook al ben je zes jaar samen, ook al kocht je een appartement, ook al heb je er ‘de leeftijd’ voor... Als een kindje op dat moment niet in je leven past, hebben we alleszins de keuze. En dat is een serieus voorrecht.”

*Lenny is een schuilnaam. Haar echte naam is bij de redactie bekend.