Straffe getuigenis: Jes verloor haar moeder aan jongdementie

Na een reis vertelde Jeskes vader dat hij zich zorgen maakte om haar moeder. Ze leek volledig gedesoriënteerd en kreeg dagelijkse taken niet meer afgerond. Ze maakten een afspraak bij de neuroloog... Maar daar geraakten ze nooit.

“Een week voor de afspraak is mijn vader overleden aan een hartaanval tijdens een loopwedstrijd. De afspraak werd afgebeld en mama bleef ontredderd achter. Een beetje depressief dachten we.”

Maar enkele maanden later bleek er meer aan de hand. “Mijn vriend Kevin en ik gingen vijf maanden na de dood van mijn vader bij mama wonen. We hadden een huis gekocht dat gerenoveerd moest worden, maar zolang het onbewoonbaar was konden we bij haar terecht. Maar daar zagen we dat ze niet meer de mama van vroeger was. Ze vergat veel, kreeg niets meer geregeld en voelde zich vaak verloren.” Jeske nam belangrijke taken in huis over. Boodschappen doen, koken, haar moeders agenda in het oog houden,... Maar toch bleven de zorgen, dus trokken ze naar de geheugenkliniek in Leuven. “Daar viel het verdicht, mama leed aan jongdementie, ze was 63. Het kwam niet echt als een verrassing, ook de moeder van mijn moeder was aan dementie overleden.” 

Ook haar moeder was niet echt verrast en reageerde eerder positief. “Nu weet ik tenminste dat ik niet gek word.” Jeske kon ondertussen verhuizen naar haar verbouwde stulpje. “Met mijn zussen zette ik een beurtrol op, maar ik ging iedere dag op bezoek en hielp met het huishouden, ook Kevin sprong bij waar hij kon. Dat werd zwaar, het zorgen op zich kon ik aan;, maar ik miste vooral wat er niet meer was. Andere vriendinnen kregen potjes met eten mee, maar bij mij was het omgekeerd. Mama ging steeds meer achteruit. Bovendien was ze niet gelukkig, ze was kwaad op zichzelf en op haar hersenen die haar in de steek lieten.”

Rusthuis

Anderhalf jaar voor haar overlijden was de zorg ondraaglijk geworden voor Jeske en haar zussen. “Het werd te gevaarlijk om haar alleen te laten. Het vrat aan me. Toen we haar voor het eerst achterlieten, was het aslof ik voor het eerst van mijn kind werd gescheiden. Mama huilde niet, hield zich kranig, maar ik was kapot toen ik in de auto weer naar huis zat. Ik ben toen compleet gebroken. Toch was het de beste keuze, de druk op onze schouders was tenminste heel even minder zwaar. 

Jeske en haar zussen gingen zo vaak als ze konden op bezoek. “Of we gingen haar halen om iets leuks te doen. Maar haar geheugen ging steeds meer achteruit. Als we samen foto’s keken vroeg ze: ‘Wie is die vrouw op de foto?’ terwijl ze naar zichzelf wees. Hartverscheurend.

Ook voor de moeder van Jeske was het bijzonder zwaar. “Op een gegeven moment begon ze te huilen, ze zei ‘ik heb het geprobeerd, maar ik ben op, ik wil echt gaan’. Compleet van de kaart reed ik naar huis, het werd letterlijk wachten op de dood, want euthanasie was geen optie, mama was gelovig. We wilden haar niet kwijt, maar wisten wel dat ze erg naar de dood verlangde. 

In het rusthuis ging de mama van Jeske snel achteruit. “Mijn zussen en ik probeerden er zo vaak mogelijk voor haar te zijn. Ze kon opstandig worden tijdens het wassen of eten. Contact met haar maken werd steeds moeilijker.” Om er even tussenuit te zijn trok ze met Kevin en dochtertje Jenna er tussenuit. Maar enkele dagen later kreeg ze telefoon. “Mijn zus belde om te zeggen dat mama epilepsieaanvallen had gehad en niet meer at. We keerden onmiddellijk terug.” Vanaf dat moment bleven de drie zussen constant bij haar. “We sliepen er zelfs, het werd heel intens, want precies een week later stierf ze. Zelf moet ze ‘eindelijk’ gedacht hebben. En ook wij gunden haar de rust waar ze zo naar uitkeek. Ook al was ons verdriet immens, haar dood kwam geen seconde te vroeg. Na haar dood was ik volledig uitgeput, alsof ik toen pas goed voelde hoe zwaarde die laatste periode had gewogen. Mama heeft zo lang geleden, zeker de laatste maanden. De dokters hebben er alles aan gedaan om haar pijn te verminderen en haar menswaardig te laten sterven.”

“Ik mis haar nog elke dag, maar ze is gelukkiger waar ze nu is.”

Tekst: Barbara Claeys

Openingsbeeld: stockbeeld.

Meer verhalen van onze lezeressen:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

Gesponsorde content