Straffe getuigenis: Lukas maakt een film over een transgender ballerina
De Gentse regisseur Lukas Dhont (26) won op het filmfestival van Cannes de Caméra d’Or voor het beste regiedebuut. ‘Girl’ komt op 17 oktober bij ons in de zalen.
Eigenlijk heb ik Girl gemaakt voor een jongere versie van mezelf. Om mensen op het scherm te zien die het klassieke idee uitdagen van man/vrouw. Het is een film over een transgender meisje dat streeft naar perfectie: ze wil een elegante ballerina worden. De druk die ze zichzelf oplegt, is immens. Ik hou wel van de contradictie in haar verhaal. Enerzijds heeft ze een aversie voor haar eigen lichaam en tegelijk kiest ze voor een arena die hyperfysiek is. In onze maatschappij worden lichaam en gender aan elkaar gekoppeld vanaf de geboorte, maar dat werkt niet voor iedereen. Als kind was ik zelf heel verward over de termen vrouwelijk en mannelijk. Ik voldeed niet aan de verwachtingen die mensen hadden over jongens. Ik zag ook weinig voorbeelden van andere opties. Zo is de kiem ontstaan van het onderwerp dat in al mijn films belangrijk zal zijn.
Mijn ouders wilden bijvoorbeeld heel graag dat ik naar de scouts ging om een gevoel van samenhorigheid te ontwikkelen. Ze vonden het nuttig voor mijn opvoedingsproces. Maar het was een plek waar ik me totaal niet thuis voelde, het stond haaks op wie ik was. Die bruutheid paste niet bij mij, het was niet mijn arena. Ik hield er veel meer van om dansvoorstellingen te maken. Hilarisch hoor, hoe ik als kleine jongen voor de klas stond te dansen op Destiny’s Child. Ik werd gewaarschuwd dat ik daarmee moest oppassen, maar ik begreep eerst niet wat ze bedoelden. Pas daarna besefte ik dat het voor de andere kinderen heel ongemakkelijk moest zijn dat ik zo vrouwelijk was. Er ontstond een soort afstand tussen mij en de rest van de klas.
” Als ik op mijn school mijn geaardheid niet zo sterk had verborgen, had ik nu niet die ongelofelijke drive om in mijn films over seksualiteit en gender te spreken. “
Toen ik naar het middelbaar ging, besliste ik om een nieuwe start te maken. Ik wilde niet meer de enige vrouwelijke jongen zijn en heb heel mijn puberteit geacteerd, nooit liet ik mijn echte kleuren zien. In de groep passen was beter dan te worden uitgelachen. Op school leken we allemaal op elkaar, niemand was openlijk gay of lesbisch. Het positieve aspect hieraan is wel dat toen ik eenmaal naar de filmschool ging, ik onmiddellijk wist wat mijn thema is: de onmogelijkheid om fysiek in interactie te gaan met iemand anders. Ik had het mezelf heel lang ontzegd om een relatie aan te gaan met een andere jongen, dus daarna had ik een enorme drive om erover te praten.
Mijn moeder ging heel graag én vaak naar de film. Als ze terugkwam, vertelde ze uitgebreid over de impact die de film op haar had gehad, hoe geraakt en emotioneel ze was. Eén van die films was Titanic. Ik vond het geweldig hoe een film zo’n effect op iemand kon hebben. Dat heeft in mij het enthousiasme aangewakkerd om iets te doen wat mensen ook zo doet voelen. Niet per se goed of slecht, maar iets tonen waar ze over zouden praten. Ik had een klein schriftje en voor ik ging slapen, vroeg ik haar altijd om één scène uit de film uitgebreid te vertellen. Zo verzamelde ik filmscènes in mijn boekje. Ik wilde vat krijgen op het medium. Een film die me enorm heeft beïnvloed, is Elephant van Gus Van Sant. Toen besefte ik pas wat je allemaal kunt doen met een camera.
Meer straffe verhalen lees je hier:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier