Supermama: Karen (40) is alleenstaande moeder van Niko (3,5)

Feeling Redactie

27 mei 2020

‘Moeders’ zijn vandaag met meer: ze zijn ‘plus’, ‘bewust alleenstaand’ of ‘mee’. Maar ook al worden ze anders genoemd, de liefde voor hun kinderen is minstens even groot. Wij hadden een openhartige babbel met Karen (40), alleenstaande mama van Niko (3,5).

Grote kinderwens

“Net zoals zoveel meisjes wist ik al heel jong dat ik ooit mama wilde worden. Ik was ervan overtuigd dat ik tegen mijn dertigste getrouwd zou zijn en minstens twee kinderen zou hebben. Dat is net iets anders uitgedraaid (lacht). In realiteit begon ik rond die leeftijd voor het eerst na te denken over het alleenstaand ouderschap. Mijn relatie was enkele jaren daarvoor geëindigd, onder meer omdat mijn vriend geen kinderen wilde, en de zoektocht naar een nieuwe partner verliep niet zonder slag of stoot. Ik voelde ook dat mijn kinderwens een grote druk legde op mijn partnerkeuze. Op mijn vijfendertigste heb ik de knoop doorgehakt en ben ik er op mijn eentje aan begonnen.”

Topteam

“Niko werd verwekt met het zaad van een anonieme donor uit Denemarken. Het was een slopend traject, maar na de achtste poging was ik zwanger. Het feit dat Niko in principe nooit zal weten wie haar vader is, knaagt soms aan mij. Voorlopig vraagt ze niet naar hem, maar als de vragen komen, zal ik daar eerlijk op antwoorden. Ze weet dat de meeste andere kindjes een papa hebben, maar ze vindt het niet raar dat wij met ons tweetjes zijn. We vormen dan ook een topteam samen. Onze band is heel intens, en het is zalig om haar elke dag te zien groeien en evolueren. Zelfs als ze mij ’s morgens weer eens vroeg wakker maakt, smelt mijn hart wanneer ik haar naast mij in bed zie liggen. Die wederkerige onvoorwaardelijke liefde is iets heel bijzonder.“

Niet evident

“Ik ga er niet flauw over doen: alleen een kind opvoeden is niet evident. Je hebt weinig ademruimte, want er is constant iemand die een beroep op je doet. Als ik zelf een zware dag heb gehad op het werk, blijft er niet altijd veel energie meer over om aan Niko te geven. Vroeger werkte ik 4/5, maar sinds kort heb ik een voltijdse job, waardoor Niko elke dag van acht uur tot half zes op school moet blijven. Gelukkig vindt ze dat zelf niet zo’n probleem en staan mijn ouders ook altijd klaar om haar op te vangen. Zij halen Niko elke woensdagmiddag van school en helpen tijdens schoolvakanties of als ik ziek ben. Daar ben ik hen ongelooflijk dankbaar voor, net zoals mijn framily die altijd voor ons klaarstaat.”

Geen seconde spijt

“Soms mis ik wel een partner om samen beslissingen mee te nemen of de mooie momenten mee te delen, zoals haar eerste stapjes, verjaardagsfeestjes en vakanties. Anderzijds kan ik voor de opvoeding volledig vertrouwen op mijn eigen buikgevoel en hoef ik met niemand rekening te houden – al besef ik ook hoe erg ik verantwoordelijk ben voor het welzijn van mijn kind. Soms beangstigt het mij dat ik de enige ben die haar moet leren om volwassen te worden. Godzijdank is Niko een heel vrolijk en gelukkig meisje, dus tot hiertoe heb ik het nog niet zo slecht gedaan (lacht).”

‘Alleenstaande mama worden is nooit mijn droomscenario geweest, maar ik heb er nog geen seconde spijt van gehad’

“Ik voel me heel erg gesterkt door mijn omgeving. In mijn vriendenkring is het traditionele gezin al bijna een uitzondering aan het worden. Ik heb veel vriendinnen die alleen of in co-ouderschap hun kinderen opvoeden, en ik heb nog nooit negatieve reacties gekregen op mijn keuze. Alleenstaande mama worden is nooit mijn droomscenario geweest, maar ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Niko is het zonnetje in mijn leven.”