Troost na de dood: Greetje erfde een verzameling reissouvenirs van haar vader

Feeling Redactie

02 aug 2019

Elke persoon laat na zijn of haar leven herinneringen achter. Deze maken het verlies voor de nabestaanden vaak draagbaarder. De vader van Greetje liet zijn herinneringen na in de vorm van betekenisvolle reissouvenirs.

“Vokke heeft mij op zijn sterfbed met de tranen in zijn ogen om vergiffenis gevraagd omdat hij zo’n afwezige vader was geweest. Het was alsof hij mij om goedkeuring vroeg voor het leven dat hij heeft geleid, terwijl ik zonder hem nooit geworden zou zijn wie ik nu ben. Als ingenieur reisde hij de wereld rond om werven voor grote fabrieken op te starten. Hij was soms maandenlang van huis, of kwam een paar keer per jaar terug uit Azië. En toch heb ik hem zijn afwezigheid nooit kwalijk genomen. Ik ben altijd heel trots geweest op de reizen die mijn vader maakte en de projecten die hij verwezenlijkte. Vokke werkte in het buitenland en Moeke creëerde thuis een warm nest voor ons, ze is een hele sterke vrouw die in haar eentje vier kinderen heeft opgevoed.

Kimono’s en brieven uit het Verre Oosten

Mijn vader leefde voor zijn job. Toen hij op zijn zeventigste pancreaskanker kreeg, was hij nog steeds voltijds aan het werk. Hij was zelfs zelfstandige geworden om niet met pensioen te moeten gaan. Hij heeft in zijn lange carrière de hele wereld gezien, en telkens wanneer hij terug thuiskwam van zijn reizen, bracht hij cadeautjes mee van de landen die hij had bezocht. Omdat hij veel in China werkte, hadden wij kimono’s, tijgerbalsem en de nieuwste technologische snufjes in huis. Wij waren een van de eerste gezinnen met een antwoordapparaat. In die tijd bestond er nog geen Skype, dus schreef hij ellenlange brieven naar ieder van zijn kinderen.

‘De oplossing zit in uzelf, zei hij altijd als ik het moeilijk had. Zijn reiservaring had hem geleerd elk probleem te relativeren’

Ik ben er zeker van dat hij het niet evident vond om ons achter te laten, maar zijn drang om te reizen en de wereld te ontdekken was te groot. Hij had een onrustig karakter, dat heb ik van hem geërfd. Ik kan ook moeilijk stilzitten en ben zelfs ooit gestart met een opleiding Toerisme omdat ik net als hij verre reizen wilde maken. Uiteindelijk ben ik regentaat en Taal- en Letterkunde gaan studeren, maar ik weet dat Vokke heel trots op mij was, net zoals op mijn broer en zussen. Ik woon opnieuw in het dorp van mijn jeugd en leef nu voor mijn gezin, maar ik kijk wel met een open blik naar wat er om mij heen gebeurt. Vroeger wilde ik de hele wereld zien, nu wil ik het goed doen in mijn eigen kleine wereld.

Levenslessen

Toen mijn vader wist dat hij zou sterven, heeft hij zijn reissouvenirs uitgedeeld aan zijn kinderen en kleinkinderen. Ik erfde onder andere een terracotta soldaat uit Xi’an, een Bulgaars schilderij en een bundel erotische verhalen uit de Chinese literatuur. Geen waardevolle dingen, maar aan elk stuk hangt een verhaal vast. Hij was bang dat zijn herinneringen verloren zouden gaan en vertelde ons over de betekenis van de objecten en de lessen die hij had geleerd door in contact te komen met andere culturen.

Ik leer mijn kinderen nu ook dat ze verder moeten kijken dan de kerktoren van ons dorp. Hun grootvader heeft tijdens zijn reizen veel ellende gezien. Hij heeft ons geleerd om van elke situatie het beste te maken, in plaats van altijd het beste te willen. Ik herinner mij nog hoe hij mij als klein meisje vertelde over de armoede in China. Mensen verkochten hun baby’s in ruil voor een maandloon. Vokke heeft mij al op jonge leeftijd doen beseffen hoe goed wij het in België hebben. Dat zijn levenslessen die je nooit meer vergeet, en die ik nu ook doorgeef aan mijn kinderen. ‘De oplossing zit in uzelf’, zei hij altijd wanneer ik het moeilijk had. Zijn reiservaring had hem geleerd om elk probleem te relativeren.

Mijn vader is thuis gestorven. Hij is anderhalf jaar ziek geweest, maar wilde nooit in het ziekenhuis blijven. Tijdens zijn leven is hij vaak afwezig geweest, maar de laatste maanden heeft hij thuis doorgebracht bij zijn gezin. Hij is ondertussen zes jaar dood. Ik mis hem nog steeds heel erg, maar de waardevolle lessen die hij ons geleerd heeft, zal ik nooit vergeten. Wanneer ik het moeilijk heb, vind ik troost in de souvenirs die hij voor mij achterliet. De terracotta soldaat staat in mijn woonkamer en waakt over ons gezin. Zo is Vokke nog steeds een beetje in de buurt.”