Mama van vijf: “Tegenwoordig moet je opvoeden alsof je niet werkt, en werken alsof je geen kinderen hebt”
Een job, een huishouden, vrienden, familie: het bord van jonge ouders ligt aardig vol. Drie feministische golven ten spijt dat van mama’s vaak nog net dat tikje voller. Wat al die working moms daarvan vinden? En hoe ze alle losse eindjes aan elkaar blijven knopen? Feeling vraagt het elke week aan een ervaringsdeskundige. Vandaag: onderneemster en ‘@mamavanvijf‘ Anne Cornut: “Geef papa’s evenveel bevallingsverlof als mama’s, dat zou goed zijn voor allebei.”
Anne (37): “Ik vind het altijd een beetje grappig als mensen me vragen hoe ik het allemaal doe: een zaak, een huishouden met vijf kinderen, twee pluskinderen, een nieuwe partnerrelatie en een sociaal leven laten draaien. Ik doe dat namelijk op dezelfde manier als jij het zou doen: met vallen en opstaan en soms ook gewoon niet.” Aanvaarden dat niet alles volgens plan verloopt, lijkt Anne dan ook absoluut één van de grootste geheimen van het ouderschap: “De belangrijkste vaardigheid die je als ouder met een drukke job – of andere ambities – volgens mij kan leren, is de touwtjes wat losser laten: aanvaarden dat je niet over alles controle hebt, dat niet alles altijd loopt zoals jij het had gewild, maar dat dat ook niet erg is.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Om ervoor te zorgen dat je carrière-gewijs vooruit raakt én ondertussen ook thuis de boel blijft draaien, is wel een bepaalde mate van orde, efficiëntie en structuur nodig: “Uiteraard heb ik ambities en stel ik mezelf concrete doelen in het leven. Als je dat niet doet, wordt het volgens mij lastig om te geraken waar je wil geraken. Maar ik kan er mij bij neerleggen als ik die doelen niet haal. Ik vaar sinds ik kinderen heb veel meer mee op de golven van het moment en ben flexibel genoeg om een andere weg in te slaan als iets niet loopt zoals ik had gedacht.”
Veerkracht en flexibiliteit
Eén van de belangrijkste vaardigheden die de onderneemster haar kinderen hoopt mee te geven, is dan ook veerkracht. Anne: “Ik hoor veel ouders zeggen dat ze hopen dat hun kinderen later gelukkig zijn, maar wat is dat eigenlijk: ‘gelukkig zijn’? Wie daarnaar probeert te streven, zal net heel ongelukkig worden denk ik. Wat me efficiënter lijkt om toch zoveel mogelijk van die gelukkige momenten te kunnen genieten, is je kinderen veerkracht bijbrengen om weer recht te krabbelen wanneer het misgaat. Want geloof me – dat zal in een wereld van post-coronapandemieën en oorlogsdreiging zeker voorvallen.”
“Liever dan mijn kinderen ‘gelukkig leren zijn’ breng ik hen veerkracht bij – ook kunnen omgaan met tegenslag lijkt mij het beste recept voor geluk”
Die veerkracht om weer recht te krabbelen na mislukking, wil Anne haar kinderen graag meegeven door hen niet weg te houden van moeilijke dingen, maar er wel te zijn wanneer dingen de mist in dreigen te gaan: “Ik ben niet de moeder die de downs voor mijn kinderen wegmoffelt of ze voor hen probeert op te lossen. Ik zal er wel altijd zijn om hen te steunen en te helpen om weer recht te krabbelen als iets is mislukt of wanneer ze door een bepaald voorval een illusie armer zijn. Op die manier hoop ik van hen mensen te maken die niet bang zijn om aan het stuur van hun eigen leven te staan en die durven dromen najagen. Niet alleen omdat ze weten dat die mogelijk zijn, maar omdat ze ook weten dat het niet erg is als ze niet meteen geraken waar ze willen zijn.”
Planning, structuur en... zelfredzaamheid
Een life-hack die de onderneemster en haar groot nieuw samengesteld gezin niet meer zouden kunnen missen? Hun Google deelagenda: “Onze gedeelde online agenda is een echte life-saver: elk lid van het gezin kan er in een apart kleurtje zijn bezigheden noteren. Op die manier is iedereen op de hoogte van elkaars whereabouts en kunnen we ook makkelijker gezamenlijke activiteiten plannen.”
Dat laatste is zeker in een nieuw samengesteld gezin geen overbodige luxe: “Het moeilijkste van een nieuw samengesteld gezin, vind ik misschien wel de praktische regelingen en het feit dat niks nog vanzelfsprekend is. Van een uitje naar de grootouders tot aanwezig kunnen zijn op een communiefeest: in een traditioneel kerngezin kan het allemaal automatisch. In een nieuw samengesteld gezin moet alles op voorhand besproken en geregeld worden. Door de versmelting van bubbels en doordat er altijd wel rekening gehouden moet worden met de plannen van een ex of een andere ouder, raak je voor een stukje de regie over je eigen leven kwijt en dat is best lastig.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Naast een degelijke agenda, zijn ook to do-lijstjes onontbeerlijk in Anne’s leven: “Van zodra mij iets door het hoofd schiet, zet ik het bij op mijn lijstje. Op die manier probeer ik het overzicht te bewaren. Weten dat ál je taken ergens neergeschreven staan, biedt trouwens ook mentale rust. De opsomming zorgt ervoor dat je niets vergeet en staat toe taken rustig één voor één af te werken wanneer daar tijd voor is.”
“In ons gezin draaien ook de kinderen mee: de taken en verantwoordelijkheden die ze naargelang hun leeftijd op zich kunnen nemen, doen ze. Zo geraakt alles rond”
In een groot gezin met drukke ouders ook geen overbodige luxe: zelfredzame kinderen. “In ons gezin draaien kinderen naar leeftijd en vermogen zo snel mogelijk mee in de routine van de dagelijkse bezigheden en in het huishouden. Moet mijn zeventienjarige dochter bijvoorbeeld naar de orthodontist, dan maakt ze die afspraak zelf en mailt mij achteraf ook het bewijsje voor de terugbetaling door de mutualiteit door, netjes met de vermelding ’terugbetaling orthodontist en de datum’ in het titelbijschrift van de mail, zodat voor mij meteen duidelijk is wat ik moet doen. Goeie systemen bedenken om taken zo efficiënt mogelijk aan te pakken en te verdelen, zijn essentieel in een groot gezin.”
Moederen en carrièrevrouw
Moeilijker dan het ‘grote gezin’ zelf, vindt Anne het trouwens om haar ondernemerschap met ‘moeder zijn’ te combineren. “Je onderneming is ook een kindje waar veel tijd inkruipt. Bovendien vertrekt een eigen zaak vaak vanuit passie, waardoor je er ook veel mee wíl bezig zijn.” De mama van vijf is dan ook héél blij dat ze haar kinderen op jonge leeftijd gekregen heeft: “Ik was vooraan de twintig toen ik mijn eerste kind kreeg. Ik zat toen in een startersjob en had voor de rest heel weinig verantwoordelijkheden. Ik kon me dus nagenoeg volledig toeleggen op de zorg voor mijn jonge kinderen. Dat was trouwens nodig ook: ik kreeg vijf kinderen op bijna evenveel jaren tijd. Veel tijd om iets anders te doen was er niet.”
“Ik ben blij dat ik mijn kinderen jong kreeg: toen was ik fysiek nog op m’n sterkst en had ik carrièregewijs nog niet te veel verantwoordelijkheden”
Door haar jeugdige leeftijd – én dankzij de naïviteit die daarmee gepaard ging – heeft Anne het jong ouderschap niet als extreem pittig ervaren – ook niet in de allereerste maanden. “Ja, ik was soms moe en ik had onderbroken nachten, maar omdat mijn lichaam nog zo jong was, kon ik dat allemaal relatief goed verdragen. Werd ik ’s nachts wakker gehuild om borstvoeding te geven, dan sliep ik daarna ook meteen weer door. Terwijl vriendinnen een nachtje doordeden om uit te gaan, werd ik gewoon wakker voor mijn kinderen.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Dat ze het vast veel pittiger gevonden zou hebben mocht ze nu – of ergens begin de dertig – aan kinderen begonnen, betwijfelt Anne nauwelijks. “Niet alleen kan je die lijfelijke uitputtingsslag en dat slaaptekort volgens mij fysiek dan veel moeilijker verteren, ook de tijden zijn er niet makkelijker op geworden. Jonge ouders moeten tegenwoordig zoveel en er komt zoveel druk op hun schouders te liggen. Niet alleen wordt er als dertiger met een carrière tegenwoordig van je verwacht dat je werkt alsof je geen kinderen hebt, ook ‘moederen’ en ‘vaderen’ zelf is veel intenser geworden.”
“Er wordt veel meer nagedacht over ‘ouderschap’ en wat een ‘goede opvoeding’ precies betekent: wil je borstvoeding of flesvoeding geven? Heb je je kind wel groeimelk gegeven? Hoe zorg je ervoor dat je er op de best mogelijke manier ‘bent’ voor je baby als hij huilt? En hoe zorg je ervoor dat je je kind tijdens de geboorte zo min mogelijk een ’trauma’ meegeeft? Toen ik Kato kreeg in 2004 werd daar gewoon nog niet op die manier over nagedacht. Je kreeg een kind en zorgde daarvoor zonder dat voor de rest al te veel te overdenken. Ook wij wilden uiteraard goede ouders zijn, maar vertrouwden daarvoor misschien nog meer ons buikgevoel. Dat kon trouwens ook moeilijk anders: sociale media waren er nog niet en ook de oeverloze hoop opvoedkundige boeken en adviezen was toen nog een pak kleiner.”
“Tegenwoordig moeten jonge ouders zoveel: over ‘goed opvoeden’ wordt zoveel nagedacht. Moest ik in deze tijd kinderen, krijgen zou ik dat ook veel pittiger vinden”
Die veranderde mentaliteit heeft ouder worden er volgens mij niet makkelijker op gemaakt. Doordat ook de druk op de werkvloer wordt opgevoerd, heb je als ouder permanent het gevoel wel ergens tekort te schieten: of op vlak van carrière of in je privé.” De manier om die vervelende paradox op te lossen? “Meer en gelijk verdeeld bevallingsverlof“, zo klinkt het resoluut.
Mijlpalen en ‘nieuwe papa’s’
Dit bericht op Instagram bekijken
“Het probleem is vooral dat er in die eerste jaren veel mijlpalen zijn die je als ouder gewoon niet wil missen: de eerste stapjes die je kind zet, de eerste keer naar de kleuterklas... Maar wie voltijds werkt heeft soms gewoon de tijd niet om daar ook effectief allemaal bij te zijn. Ook veel papa’s zouden er trouwens aardig wat geld voor geven deze bijzondere momenten niet te moeten missen. Ik heb de indruk dat er hoe langer hoe meer een generatie mannen opstaat, die – net als mama’s in die allereerste maanden – ook graag de kans zouden krijgen om hun rol als ouder wat uitgebreider en bewuster op te pikken.
“Om ook papa’s die dat willen die kans te geven én mama’s die dat willen op hun beurt de kans te geven hun carrière in die fase van hun leven niet voor een paar jaar volledig on hold te moeten zetten, lijkt het me goed als er niet alleen méér bevallingsverlof komt, maar dat die dagen voortaan ook gelijk verdeeld worden over man en vrouw. Pas dan kan er volgens mij echt meer gelijkheid ontstaan wat ouderschap, de zorg voor de kinderen en kansen op de werkvloer betreft.”
Meer over ‘mama zijn’ en ouderschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier