Sucker for beauty
Ik ben zeer vatbaar voor beautyreclame – zowel op tv als op Instagram – en herhaling werkt bij mij als een rode lap op een stier. Toon me drie keer dezelfde dagcrème in een aantrekkelijke spot en de vierde keer heb ik ’m in mijn winkelmandje zitten. Hetzelfde geldt voor de larie en apekool die influencers ons proberen te verpatsen: ik geloof het niet, maar voor de zekerheid doe ik het toch maar. Je weet nooit. Ik ben echt de droom van elke marketeer: met een paar goedgekozen beelden en een loze belofte of drie heb je mij in je achterzak zitten.
Ik zit daar nochtans niet graag: mijn persoonlijke hygiëne is me, mede door al die slimme influencermarketing, razendsnel boven het hoofd gegroeid. Het begon met de wenkbrauwen. Wist ik een jaar geleden amper dat ik wenkbrauwen hád, dan ben ik nu de slaaf van hennaverf en een eyebrow artist die de afstand tussen mijn neusgat en mijn voorhoofd meet om de perfecte boog te reconstrueren. Ik schijn hoekige wenkbrauwen te hebben: een sociale ramp zo blijkt, want ik kijk bozer dan ik in werkelijkheid ben, en een iets rondere boog zou me zachter maken. Maandelijks word ik dus geverfd en geplukt (ook financieel ja) om mijn gezicht lieflijker en mijn wenkbrauwen ronder te maken. Een beurt overslaan is geen optie, want dan zit ik daar met boze haren die de orde op mijn voorhoofd verstoren, en dat is – dixit de eyebrow artist – ‘een zeer slordig gezicht’.
“Ik geloof het niet, maar voor de zekerheid doe ik het toch maar.”
Toen kwamen de nagels: van de ene dag op de andere had iedereen die er toe doet kunstig gemanicuurde nagels met glans, tekeningetjes en bijzondere kleurencombinaties. Ik werd onzeker over mijn half opgepeuzelde nagels die nooit glommen, laat staan mijn vingers verlengden noch autoriteit uitstraalden. En dus ging ik naar de nail bar: een etablissement waar ze van stumperds van nagels kunstwerkjes maken die schreeuwen om een eigen Instagrampagina. Het vraagt een uurtje geduld om te vijlen en de lak te laten uitharden, maar intussen kun je thee bestellen die je niet kunt opdrinken omdat je handen in een bakje zitten. Ook hier is een beurt overslaan geen optie: de lak gaat na een paar weken onherroepelijk afbladderen, en dat is uiteraard net zo goed een slordig gezicht.
Sinds een maand ben ik alweer op een nieuwe hype gesprongen: die van het dirty hair. Concept is om je haren nog maar één keer om de tien dagen te wassen – ze gaan zo meer glanzen, sneller groeien, minder pluizen en mooier vallen. Een opkikker, want je bespaart tijd én geld. Het duurt alleen even voor je haar die staat van gelukzaligheid heeft bereikt: je lokken moeten wennen aan een leven zonder shampoo, en dat kan tot een half jaar duren. Als jullie me straks tegenkomen met lange rode nagels, ronde wenkbrauwen en een lamme eekhoorn rond mijn nek: morgen mag ik mijn haar weer wassen!
