De Mexicaanse pop-up van Kobe Desramaults
Foodjournaliste Evelien Rutten geeft elke maand in Feeling haar onverbloemde, overheerlijke mening over de nieuwste restaurants en de laatste foodtrends. We zijn heel blij te kunnen melden dat er vanaf nu wekelijkse pareltjes van haar te lezen zijn op onze site. Evelien proeft voor en fileert haarfijn wat ze op haar bord krijgt. Geen greintje snobisme, maar eerlijke updates over wining-and-dining waar jij als lezeres van zult smullen. Deze week ging Evelien langs bij La Chaparitta.
Feestjes waar tequila geschonken wordt, eindigen bij mij meestal op dezelfde manier: met een helse kater en een acute levercrisis. Als ik eenmaal begin met het stoere ritueel van zout oplikken, een shotje naar binnen kappen en vervolgens op een plakje limoen zuigen, transformeer ik binnen het half uur in een kruising tussen Dolly Parton en Elton John. Zo was het toch in mijn studententijd, lang lang geleden. Misschien komt er wel een revival van de befaamde tequila boem boem, zeker nu de gastronomische wereld haar antennes op Mexico heeft gericht. Uiteraard zijn er genoeg “Carambas” en “Las Margaritas” waar je spicy Mexican comfort food krijgt voorgeschoteld zonder enige vorm van verfijning. Maar als internationale chefs als René Redzepi en Albert Adriá zich gaan specialiseren in tacos en het weten te verheffen tot fine dining niveau, weet je dat die trend op een bepaald moment ook doorsijpelt tot bij ons. En kijk, De Vitrine van Kobe Desramaults is tot 1 mei het decor voor een Mexicaanse pop-up: La Chaparitta. Aan het fornuis staat Klaus Georis, een Amerikaan met Mexicaans-Belgische roots die tot voor kort bij Desramaults in de keuken werkte. Met La Chaparitta krijgt hij een eigen podium om zijn versie van de hedendaagse Mexicaanse keuken te brengen.
“De toog bij La Chaparitta blijkt een fantastische ontmoetingsplaats te zijn. Terwijl we alvast een paar schandalig lekkere taco’s en empanadas laten aanrukken, maken we kennis met een tipsy Amerikaan en een Mexicaanse student.”
Je kunt niet reserveren, dus stap ik er op een woensdagavond met een vriendin op goed geluk binnen. We belanden meteen in een chaotische rij van ongeduldige mensen die een felbegeerd tafeltje willen bemachtigen. Het ziet er niet naar uit dat het ons binnen een half uur gaat lukken, dus installeren we ons aan de toog vooraan in het restaurant. De ergernis (‘Ik heb hier een uur voor in de file gestaan!’) zakt onmiddellijk weg nadat we een uitstekende margarita bestellen. Het van stress stijfstaande lijf ontspant zich en maakt zelfs vrienden, want de toog bij La Chaparitta blijkt een fantastische ontmoetingsplaats te zijn. Terwijl we alvast een paar schandalig lekkere taco’s en empanadas laten aanrukken, maken we kennis met een tipsy Amerikaan en een Mexicaanse student. Het lijkt zo’n avond te worden die in vroegere tijden –zonder kinderen, vast werk en verantwoordelijkheden- kon uitdraaien op een groot , geïmproviseerd avontuur. Maar dan is ons tafeltje plots beschikbaar. Ah, nu al? We nemen afscheid van onze nieuwe vrienden en wandelen het restaurant in, waar Kobe Desramaults zelf met zijn baby op schoot zit te eten. Op de toevoeging van een paar minimale decorstukken na, lijkt dit nog steeds De Vitrine van vroeger, inclusief vreselijke akoestiek. We bestellen ineens alles op de kaart, want die is klein en uitnodigend. Het eerste gerecht is het minst appetijtelijke van de avond: een fish cocktail met rubberige schelpdieren in een flauwe tomatensaus die rechtstreeks afgetapt lijkt uit een brickje tomatenpassata. De gefrituurde tortillachips brengen geen soelaas. We wissen de smaak uit met een smakelijke ceviche die is afgewerkt met radijs, groene pepertjes en rode ui. Een verse langoustine wordt geserveerd in een pittige dressing. De gegrilde tarbot met groene salsa heeft een lekkere, rokerige smaak, maar is iets te ver gegaard. De mole met kip, zowat het nationale gerecht van Mexico, is smaakvol maar een tikje waterig. De saus mist lef. Op naar het minst Mexicaanse gerecht: de Trump. Het is een fantastische cheeseburger met het zachtste briochebroodje dat ik in tijden geproefd heb.
Het is een menu met ups en downs, maar laat dat je er niet van weerhouden om La Chaparitta uit te proberen. De obers zijn trouwens fantastisch en dragen zeker bij tot de bruisende sfeer. Mijn advies? Neem plaats aan de toog en bestel ineens 8 taco’s. Ze zijn gevuld met heerlijk gemarineerd kalfsvlees (van de tong, maar vergeet dat ik dit gezegd heb), rauwe ui, koriander en limoen. Misschien heb je dan zelfs nog plaats voor een juicy Trump burger. Bestel er een biertje of margarita bij en feel the vibe.
Score (Max. 5 sterren):
★★★
La Chaparitta, Brabantdam 135, 9000 Gent