Annabet Ampofo, ambassadeur van De Warmste Week: ‘Dat vond ik het moeilijkste aan mijn diagnose: op de rem moeten gaan staan’
Als ambassadeur van De Warmste Week wakkert Annabet Ampofo het bewustzijn rond onzichtbare ziekten aan. Zelf lijdt de ex-Karrewieter aan colitis. Maar dat dooft juist niets. Sterker, ze is zo veel méér dan haar darmziekte: pas getrouwd, veelkunner en vurig ambitieus.
Afgelopen zomer presenteerde ze de laatste keer Karrewiet. Tegen dan had Annabet Ampofo vier jaar lang de Ketnet-jeugd van duiding bij de actualiteit voorzien. “Hen ondanks de vaak droefgeestige berichten telkens toch die sprankel hoop proberen geven”, zoals het ex-anker de nadruk zelf het liefst legt. We spreken haar tegen het grijs van de Reyerstoren, bij het vallen van de bladeren en de omslag naar kou bij stilstand. Maar zover laat de ambassadeur van De Warmste Week het niet komen. Immer in beweging, nog voorzichtig maar met steeds zekerder tred, doelgericht richting creatieve droom.
Nietsvermoedende superster
Hoe kijk je op je afscheid bij Karrewiet terug?
Annabet Ampofo: “Met een heel positief gevoel. Ik heb er een supermooie, dankbare taak mogen vervullen. Maar ik ben ook wel blij dat ik nu exact mag doen wat ik wilde; mijn creativiteit meer aanboren. Want ik had al langer het gevoel dat ik niet helemaal op mijn plaats zat bij het nieuws, waar feitelijke informatie een vast stramien vraagt. Toen de vraag kwam om ambassadeur te worden van De Warmste Week, was dat het ideale moment om een nieuw hoofdstuk aan te snijden; ik doe nu redactiewerk achter de schermen, bedenk mee de video’s die we maken, en ben ook op het scherm te zien – de ideale combinatie.”
Was dat vaste stramien een ‘down’ uit de ‘vier jaar ups en downs’ die je vermeldde in je afscheidsvideo?
Ampofo: “Dat, en het non-stop die actualiteit moeten verwerken. Het is niet dat ik de gebeurtenissen in de wereld wil ontwijken, want ik vind het belangrijk om mee te zijn. Maar het is wel fijn om niet de hele tijd meer te moeten ‘aan staan’, en bij verzadiging gewoon te kunnen zeggen: ‘en nu ga ik me even op iets anders focussen’. Ik kan het nieuws nu meer beleven als mezelf.”
Maar er waren ook ups dus. Welke zijn onvergetelijk?
Ampofo: “Het gala van de gouden K’s (een live awardshow van Ketnet, red.). Als presentator ben je er niet altijd zo bewust mee bezig – en al zeker niet waar ik woon, in Brussel, waar ik zelden herkend word –, maar dan kom je ineens in een glamoureuze omgeving terecht, en word je als superster onthaald. Dan besef je dat kinderen je wel echt kennen, en naar je opkijken.”
‘Als je gemengd bent, is het moeilijk om je ergens écht thuis te voelen’
De kracht van de krul
Publiekblind, het is een ding. Als we haar de groeten doen van een elfjarige journalistenzoon en tevens een van haar trouwe TikTok-volgers, moet ze even landen. “Ah juist. Ik vergeet altijd dat die TikTok-video’s ook werkelijk bekeken worden.” (lacht) Nochtans kent ze de wegen van sociale media als geen ander, als trendwatcher van team WinWin, het Radio 2-consumentenprogramma met Xavier Taveirne. En als tiktokker pur sang.
Op je TikTok-account heeft de verzorging van je krullen een prominente plaats, iets waar je je naar eigen zeggen vroeger over schaamde. Wat heeft voor de ommezwaai gezorgd?
Ampofo: “Als jonge tiener steilde ik mijn haar, om het te hebben zoals de rest. Krullen hebben en verzorgen, daar wist ik niets van; mijn mama heeft zelf steil haar, en mijn vader, tja, die kamde er de knopen uit en zou het gewoon kort hebben geknipt als het van hem had afgehangen. (lacht) Maar toen ontdekte ik YouTube, en ging er een wereld van krullentutorials open. Gaandeweg leerde ik bij, en ging ik het steeds toffer vinden om er zelf mee bezig te zijn en voor anderen ook iets te kunnen betekenen. Zo ben ik mijn haar echt gaan appreciëren. Vandaag worden natuurlijke krullen veel meer gewaardeerd dan toen ik jonger was.”
Het bewijst de kracht van herkenning.Na het vertrek van je ex-collega Meryem El Mandoudi was je het enige niet-witte gezicht bij Karrewiet. Hoe belangrijk vind je diversiteit op de Vlaamse televisie?
Ampofo: “Kinderen moeten zich kunnen herkennen in de mensen die ze op tv zien, sowieso. Toen Meryem er nog was, kwamen er bijvoorbeeld veel positieve reacties van jonge kijkers die net als zij meededen aan de ramadan. Ik vind dat ze dat bij Ketnet goed doen. Met mijn vertrek ziet Karrewiet er nu even anders uit, maar ik heb er alle vertrouwen in; de VRT is een bedrijf dat wel degelijk inzet op diversiteit en representatie. Het moet hoe dan ook een match zijn op álle vlakken; mijn vervanger moet evengoed een hart hebben voor de actualiteit, en voor kinderen. Het is gewoon zaak zoveel mogelijk mensen de weg te laten vinden naar de VRT, dat het solliciteren van daaruit organisch gebeurt.”
Stil maar sterk
Je hebt meegespeeld in series als Thuis en Zie mij graag. Hoorde een fulltime carrière als actrice niet bij de mogelijke nieuwe hoofdstukken?
Ampofo: “Ik had zeker een passie voor acteren. Het voelde in zekere zin ook veilig: als ik commentaar kreeg, kon ik het op mijn personage steken. (lacht) Maar nu vind ik het fijn om mezelf te zijn. Al moet ik er nog in groeien – ik probeer me alleszins minder aan te trekken van wat mensen van me denken.”
Hoe ben je dan toch in de spotlights beland?
Ampofo: “Ik ben in de humaniora in elke graad van school veranderd. De twee laatste jaren volgde ik in het kunstonderwijs. Daar was ik het onzekere, stille meisje tussen héél vocale, extraverte klasgenoten. Het leek me geen goed idee om een verdere kunstopleiding te volgen waarvan ik had gehoord dat ze je eerst tot het bot afbreken, om je dan terug op te bouwen – daarvoor stond ik niet sterk genoeg in mijn schoenen. Maar toen er audities kwamen voor Studio 100 TV, deed ik toch mee – ik wilde altijd al graag acteren of presenteren, en dat leek me een goeie way in. Dat was het begin: als achttienjarig groentje programma’s aankondigen naast een James Cooke of Joyce Beullens – ik kijk er niet graag naar terug (lacht), maar ik ben blij dat ik die kans heb gekregen. Het heeft me gebracht waar ik nu sta.”
En dat is onder andere bij het ambassadeurschap van De Warmste Week, die dit jaar aandacht vraagt voor onzichtbare ziekten. Een thema dat je, als ervaringsdeskundige, nauw aan het hart ligt.
Ampofo: “Ik lijd zelf aan een onzichtbare ziekte, colitis ulcerosa (een chronische ontstekingsziekte van de dikke darm, red.), en wil een stem zijn voor lotgenoten. Niet alleen om bewustzijn en begrip rond onzichtbare ziekten te creëren, maar ook om te tonen: we zijn méér dan onze ziekte, er is zoveel dat we kunnen.”
De impact op je dagelijks leven staat dat niet in de weg?
Ampofo: “Dankzij de medicatie vallen mijn symptomen vrij goed mee; ik kan gewoon gaan werken – het is niet dat ik elke tien minuten naar de wc moet lopen. Ik heb gelukkig ook een relatief lichte vorm van de ziekte. Maar ik merk wel dat stress een trigger is. En ik voel me sowieso sneller moe; je lichaam is te allen tijde in staat van verdediging.”
Mokerslagen en tanden bijten
Wanneer breng je je ziekte ter sprake; is dat al bij het solliciteren of op die eerste date?
Ampofo: “Net omdat het een onzichtbare ziekte is, komt het niet meteen aan bod. En toen ik met mijn – intussen – man ben beginnen daten, had ik zelfs de diagnose nog niet. Maar ik heb wel geleerd om aan te geven als het allemaal te veel wordt. Want ik ben iemand die gewoon wil gáán. Dat vond ik ook het moeilijkste aan de diagnose: op de rem moeten gaan staan.”
En het feit dat er geen genezing mogelijk is; dat lijkt toch ook een mokerslag die om verwerking vraagt?
Ampofo: “Ja, zeker. Want het kan dan wel een milde vorm aannemen nu, je weet niet hoe het zich zal ontwikkelen. Ik zal er altijd alert voor moeten zijn – het is hopen dat het in de positieve richting evolueert.”
Het duurt vaak heel lang eer vrouwen met bijvoorbeeld endometriose de juiste diagnose krijgen, omdat ze ingepeperd hebben gekregen dat pijn er nu eenmaal bijhoort. Heb jij die ook lang verbeten?
Ampofo: “Ik had als kind al heel veel buikpijn – dat was normaal geworden.Maar op familiebezoek in Ghana heb ik een parasiet opgelopen – dat kan mijn darmen verzwakt hebben. Daarna werd de buikpijn zo erg dat ik het echt niet meer normaal kon vinden; heftige krampen, bloed bij toiletbezoek… De officiële diagnose was er niet meteen; de timing van de onderzoeken moet juist zitten, als je geplande ziekenhuisbezoek niet overeenkomt met een opflakkering, dan keer je onverrichter zake naar huis. Maar dan moet je dus vertrouwen op je buikgevoel – letterlijk en figuurlijk (lacht) – en blijven doorzetten tot je klachten serieus genomen worden en je de juiste behandeling krijgt.”
Heb je getuigd in het programma De grote boodschap – waarin mensen met buik- en darmproblemen zich door experts lieten begeleiden – om anderen die lange lijdensweg te besparen?
Ampofo: “Ik denk dat het alleszins geholpen kan hebben om de schaamte te doorbreken om erover te durven praten – dat merk ik aan de reacties die ik krijg. Neem nu Walter Damen die in De Tafel van Gert oproept om te testen op darmkanker, nadat hij er zelf bijna aan bezweken was: dat kan het verschil maken. (De verkoop van zelftests voor darmkanker is sindsdien aanzienlijk gestegen volgens Febelco, verdeler van geneesmiddelen, red.) Want het is niet meteen het meest sexy onderwerp, hé. Ik blijf het zelf moeilijk vinden om de plastische details te benoemen, maar daardoor kunnen mensen zich niet het juiste beeld vormen, en ook minder makkelijk begrip opbrengen. Ik heb me in dat vacuüm lang eenzaam gevoeld.”
De keerzijde van zo’n getuigenis is dat je vereenzelvigd zou kunnen worden met je ziekte, dat je er te allen tijde over aangesproken kunt worden.
Ampofo: “Ja, dat is zo. Voor De Warmste Week ben ik uiteraard de logische ambassadeur, maar ik moet erover waken dat mijn ziekte niet bovenaan de Annabet Ampofo-Google-Search komt te staan, bij wijze van spreken. Ik heb er verkeerd aan gedaan het ooit te hebben willen wegduwen en doen alsof het niet bestaat, maar de slinger hoeft nu ook niet helemaal door te slaan. Het dekt gewoon een onderdeel van wie ik ben, niet de volledige lading: ik ben iemand met colitis, niet colitis zelve.”
Hardwerkend zondagskind
Er is geen visagie aan de fotoshoot te pas gekomen; dat kan ze zelf haast professioneel goed. En behalve make-upartiest zou ze even graag kapper willen worden. “Ik ben ook into analoge fotografie.” Nog iets? “Vogelspotter. Echt waar.” (lacht) En straks ook speurneus.
Je hebt pas samen met Tine Embrechts, Stephanie Planckaert en Hakim Chatar een oproep gelanceerd voor een nieuw VRT 1-programma: Vlamingen die op zoek zijn naar een verloren dierbare of opheldering over hun roots, mogen zich bij jullie aanmelden. Ben je op dat vlak ook ervaringsdeskundige?
Ampofo: “Nee, ik weet waar ik vandaan kom, de takken van mijn stamboom zijn intact – op enkele verre neven en nichten na, maar daar is geen beginnen aan.” (lacht)
Die takken reiken enerzijds naar België, je mama’s kant, en naar Ghana anderzijds, waar je papa van afkomstig is. Is de culturele erfenis fiftyfifty?
Ampofo: “Ik ben opgegroeid in België, wat maakt dat dat toch overheerst. Mijn papa is ook heel goed geïntegreerd; hij kijkt naar Thuis en F.C. De Kampioenen en zou eerder Chinees koken dan Afrikaans. (lacht) Wat niet wegneemt dat ik de Ghanese connectie heel belangrijk vind. Ik heb altijd vol bewondering geluisterd naar mijn vaders verhalen over zijn vaderland. De eerste keer dat ik in Ghana was, was de cultuurshock nog heel groot, het contrast in luxe – ik ben er toen ook ziek geworden. Maar de tweede keer daar voelde ik het puzzelstukje wel vallen, als iets dat ik gemist had.”
‘Ik moet erover waken dat mijn ziekte niet bovenaan de Annabet Ampofo-Google-Search verschijnt’
Het was als thuiskomen?
Ampofo: “Ja, toch wel. Anderzijds, als je gemengd bent, is het moeilijk om je ergens écht thuis te voelen. Hier zien mensen je niet volledig als Belg, en in Ghana roepen ze me ook na met ‘blanke’. Je zit altijd tussen twee werelden in.”
Heb je daar last van?
Ampofo: “Toen ik jonger was wel. Maar intussen vind ik het net een meerwaarde.”
Je man, met wie je afgelopen zomer getrouwd bent, is ook van Ghanese afkomst. Is dat toeval?
Ampofo: “Eigenlijk wel. Al heeft het ook instant voor een connectie gezorgd natuurlijk; het gaf veel herkenning.”
Je hebt een tweede Ghanese naam, Esi, die ‘zondag’ betekent, gebruikelijk gegeven naar de geboortedag. Ben je een zondagskind?
Ampofo: “Ik heb nog geen erge dingen meegemaakt in mijn leven en kan alles doen wat ik graag wil. Let wel: daar heb ik hard voor gewerkt. Dat heb ik van mijn ouders geleerd. Mijn vader is op jonge leeftijd naar België gekomen, mijn mama is redelijk snel alleen gaan wonen; ze hebben als echte plantrekkers zelf hun doelen gerealiseerd, zonder daarvoor op anderen te rekenen. Maar als het even rustig mag, zijn zalige, zonnige zondagen misschien toch wel op mijn lijf geschreven.”
Annabet Ampofo (28)
• Studeerde journalistiek aan de AP Hogeschool Antwerpen.
• Begon haar mediacarrière in 2015 bij Studio 100 TV – waar ze onder andere Vakantiepret en Dit is K3! presenteerde – en acteerde in series als Thuis, Buck en Zie mij graag.
• Was anker bij jeugdjournaal Karrewiet op Ketnet van september 2022 tot juni 2025.
• Maakt deel uit van het team WinWin, het consumentenprogramma op Radio 2.
• Is ambassadeur van De Warmste Week, waarbij ze zich inzet voor de bewustmaking van onzichtbare ziektes. Zelf lijdt ze aan colitis ulcerosa, een auto-immuun- en chronische ontstekingsziekte van de dikke darm.
• Zal in een nieuw VRT 1‑programma samen met Tine Embrechts, StephaniePlanckaert en Hakim Chatar Vlamingen helpen in hun zoektocht naar een verloren dierbare.
• Is als @annabet_a actief op TikTok.
• Woont in Brussel en trouwde in de zomer van 2025.
Meer lezen
