De man van Annemie begon een relatie met haar zus

Annemie werd bedrogen door haar man én haar zus. Na jarenlang vol te houden had ze er genoeg van. Met zware gevolgen. Hier haar verhaal...

Hand in hand met mijn zus

Annemie: “Mijn verhaal begint zo’n dertig jaar geleden. Mijn man en ik leerden elkaar kennen toen we nog heel jong waren. Aanvankelijk ging alles goed. Nog tijdens onze studies vonden we allebei werk en begonnen we ons leven samen. Toen ik 27 was, gebeurde er iets heel ergs: mijn jongste broertje pleegde zelfmoord. Hij was bijna tien jaar jonger dan ik, en een beetje mijn beschermeling. Ik kon en kan het nog steeds niet vatten, het was een enorme shock. Ik had ook een sterke band met mijn jongere zus. Zij kon het heel goed vinden met mijn man. Op de begrafenis van mijn broer liepen ze hand in hand.

Ik liet dat een beetje op zijn beloop. Ze was immers tien jaar jonger, en ik zag dat ze troost vond bij hem. Het was een beetje vreemd om die twee zo samen te zien en ik vond het niet fijn dat hij niet naar me omkeek, maar ik stond er toen nog niet bij stil. Mijn zus gaf daarna een paar keer aan dat ze met iets zat, iets wat ze mij niet kon vertellen. Ik had wat zitten gissen, maar een antwoord kon en wilde ze niet geven. Ik zal dat ze soms heel blij was, en andere keren heel verdrietig rondliep. Ik kon er geen touw aan vastknopen, maar verbond haar verdriet met de rouw om mijn broer.

Tot ik op reis ging samen met mijn oudere broer, om er eens helemaal uit te zijn na deze zware periode. Toe ik na een week terug thuiskwam – het was midden in de nacht – bleek mijn man niet thuis te zijn. Ik maakte me zorgen, maar was doodmoe en viel als een blok in slaap. Om zes uur ’s ochtends werd ik wakker, en lag hij naast me in bed. Ik vroeg hem waar hij vandaan kwam, maar hij murmelde iets onverstaanbaars. Drie dagen heb ik de onzekerheid verbeten, en toen sneed ik de heikele kwestie aan.

Hij gooide het eruit: dat hij een relatie had met mijn zus, en dat hij met haar verder wilde. Maar we konden nog gerust samen in ons huis blijven wonen, zei hij, en oh: hij wist nog een paar leuke vrijgezellen voor me. Zoveel ongevoeligheid, ik voelde me zo murw dat ik moest kotsen.

De kilte van de schone schijn

Ik was totaal in de war. Mijn man en mijn bloedeigen zus, hoe konden ze me zo verraden? Ik wilde haar niet en nooit meer zien. Ik was zo kwaad en triest. Mijn kleine zusje dat ik altijd zo graag had gezien, voor wie ik zo goed had gezorgd. Van dan af begon ik haar te mijden. Ook de familie wist dat ik haar niet wilde zien, dus op feesten werden we nooit samen gevraagd. Brieven met spijtbetuigingen, toenaderingspogingen van haar kant: ik heb ze altijd genegeerd. Ik kon het gewoon niet, ik was té gekwetst. Ik heb nog geprobeerd me te verzoenen met mijn man, met behulp van een relatietherapeut, maar dat mocht niet baten. Er was iets definitiefs gebroken. Ik kon zelfs niet verdragen dat hij me aanraakte.

Onze liefde stelde niets meer voor. Na een tijd zei hij wel dat hij de relatie met mijn zus had verbroken, maar nadien bleek dat ze nog een hele tijd stiekem waren doorgegaan. Mijn moeder had brieven gevonden die niets aan het toeval overlieten. Tijdens een van onze vele ruzies heeft hij me met geweld gedwongen tot seks. Als hij niet meer met mijn zus mocht vrijen, dan moest het maar met mij, zei hij. Ik was meteen zwanger, maar helemaal niet blij. Abortus plegen kon ik niet, want ik had altijd dolgraag kinderen gewild. Ik sloeg me erdoor, zo goed en zo kwaad ik kon, voor mijn kind. De jaren daarna werden heel druk: we kregen nog een kind, omdat ik niet wilde dat mijn oudste dochter alleen bleef, en ik had ook een veeleisende job.

Toenadering van haar kant, ik heb het genegeerd. Ik kon het echt niet. Ik was te gekwetst

Bovendien was ik ook ons huis aan het verbouwen. Dag en nacht was ik in de weer. Ik vluchtte in die drukte, om de verschrikkelijke kilte in onze relatie maar niet te moeten voelen. Naar de buitenwereld leken wij een ideaal gezin. We woonden op een prachtig domein met veel dieren en een moestuin. Voor onze kinderen was het het paradijs. Elk weekend hadden we vrienden op bezoek, er waren feestjes en uitgebreide diners. Financieel was het niet evident, want mijn man werkte niet. Hij mat zich het imago van kunstenaar aan, en vond dat hij zijn dagen mocht vullen met filosoferen. Alle last kwam dus op mijn schouders terecht.”

Mijn kinderen ook nog kwijt

“Op een dag, inmiddels een paar jaar geleden, had ik er genoeg van. Voortdurend de schijn ophouden, naar mijn kinderen en onze vrienden: ik kon het niet meer. Ook fysiek zat ik er compleet door. Ik was diep ongelukkig. Er moest een einde komen aan de situatie. Na heel lang aarzelen, heb ik mijn man en kinderen gezegd dat ik ergens anders zou gaan wonen. Voor mijn kinderen was dat een shock én een opluchting: zij hadden al veel langer aangevoeld dat er iets niet klopte. Mijn dochter zei: ‘Ik ben blij dat je het zegt, mama. Het was veel erger geweest als je nog langer met een masker had rondgelopen’.

Maar bij mijn man sloegen de stoppen door: ik was gestoord en moest opgenomen worden. Dat trachtte hij iedereen om ons heen wijs te maken, ook de kinderen. Hij heeft me ook gestalkt. Soms kreeg ik 60 sms’en op een dag, of kwam hij ’s nachts bij mijn huurhuisje ‘waken’. Hij was ervan overtuigd dat ik een ander had, en dat ik daarom was weggegaan, terwijl dat helemaal niet waar was. Ondertussen had hij wél een vriendin. Die is uiteindelijk op mijn schouders komen uithuilen. Ze vond het ongelofelijk dat ik het zolang met hem had uitgehouden. Met mijn zus heb ik mij sinds kort weer verzoend. Ik begrijp nu dat zij ook een slachtoffer is geweest van de narcist en de meestermanipulator die mijn ex-man is. Ik heb haar het meeste vergeven en besef nu met hoeveel pijn en schuldgevoelens zij al die jaren heeft geworsteld. Het was aanvankelijk niet gemakkelijk, maar ik ben zo blij dat onze band, die in onze jeugdjaren zo sterk was, nu grotendeels weer is hersteld.

We konden nog gerust samen in ons huis blijven wonen, zei mijn man, en o ja: hij wist een paar leuke vrijgezellen voor me

Met mijn kinderen is het helaas niet zo goed afgelopen. Mijn ex-man weet hen zodanig te manipuleren dat ze zijn versie van de feiten geloven: ‘Jullie moeder heeft jullie in de steek gelaten, jullie moeder is ziek’. We zitten nu in een heftige vechtscheiding verwikkeld. Al twee jaar zorgt hij ervoor dat ik mijn dochters amper zie. Ik weet haast niets over hun levens. Ik heb altijd een fantastische band met hen gehad en had nooit gedacht dat dat kon gebeuren. Het voelt voor mij aan als dubbel verraad: door mijn band met hen zo bruusk af te breken en hen voor te liegen, maakt hij diep in mij nog maar eens iets kapot. En niet alleen in mij, want als mijn dochters oud en wijs genoeg zullen zijn om te zien hoe de vork écht in de steel zit, zullen ze jaren nodig hebben om dat allemaal een plaats te geven. Ik hoop echt dat dat hen lukt. En dat ik hen, als ik maar genoeg geduld heb, op een dag weer in de armen kan sluiten. Dat is het enige wat telt.”

Een relatie beëindigen kan moeilijk verlopen. Lees hier de 5 tekenen van het einde van een relatie en wat te doen na een echtscheiding?

Meer straffe getuigenissen:

François heeft twee moeders en is zelf een jonge papa

De nicht en de moeder van Ria stapten uit het leven

Marijke beleefde na 11 jaar haar tweede ‘eerste keer’

Door: Annelies Vanbelle

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

Gesponsorde content