Column Cath Luyten: ‘Een beetje tipsy nestel ik me tussen mijn nieuwe eighty something-vriendinnen’
Ze volgt haar man tijdelijk naar het grillige Schotland en neemt ons de komende zes maanden mee op dat avontuur: als Cath Luyten van huis is, zijn we er graag bij. Deze maand duikt Cath in een wereld van gin-tonic, salt & vinegar en bingospelletjes met achtentachtigjarige vriendinnen.
Bingo!
‘Ga je op de valreep nog vriendinnen maken?’ tekst mijn lief terug als ik hem een foto stuur van mezelf met een gin-tonic en een bingoformulier. Naast me zit een omaatje met een blik die even zijdezacht is als haar haar. Bingo night fonkelen mijn ogen.
Toen we hier een half jaar geleden arriveerden, botste ik tijdens mijn eerste wandeling op de mannen van de bowlingclub. Twee krasse tachtigers die het veld speelklaar maakten voor het nieuwe seizoen. Met het oog op een tijdelijke hobby vroeg ik of ik mee kon doen. Ze knikten hoofdschuddend van ‘nee’. ‘You need to be a member’, zei de ene. De andere zag ik denken: ‘Dju, zo’n jong veulen op de green was tof geweest.’ ‘But you can join the ladies bingonight on Thursday’, riepen ze stellig over hun perfect gesnoeide heg. Deze ontmoeting compleet vergeten, wandel ik – op een donderdagavond – voorbij de club.
‘Sussend zeg ik dat ik in mijn perimenopauze zit én een zoon van vier heb’
Een twintigtal vrouwen van respectabele leeftijd schuifelen de kantine binnen. Nieuwsgierig vraag ik wat er te gebeuren staat en voor ik het besef zit ik op de stoel naast Marjorie, achtentachtig jaar en de evenknie van mijn oma zaliger. ‘Meestal kom ik met mijn dochter, maar die zit in Cyprus, dus moet ik zelf rijden.’ Ze schuift haar gin-tonic dwingend naar me toe en aangezien ik zelf geen duit op zak heb, neem ik haar traktatie dankbaar aan. Bij de gin-tonic kwamen ook nog een zakje ‘Salt & vinegar’ én een bingoboekje. Een beetje nerveus leg ik uit dat ik het spel nog nooit gespeeld heb. Twintig dames kijken me ongelovig aan. ‘Gewoon luisteren en aanstippen.’ Met een rotvaart dreunt de bingomeesteres getallen op die ze gepaard laat gaan met een vrolijk versje: ‘Sweet sixteen is one and six.’ Waarop de rest van het gezelschap invalt met een gezongen ‘Come on everybody’, duidelijk alluderend op het nummer Sex on the Beach. Voor de slechthorenden brengt een lichtbak met rode cijfers soelaas.
Marjorie vertrouwt me toe dat ze begint te dementeren. Sussend zeg ik dat ik in mijn perimenopauze zit én een zoon van vier heb. ‘De mijne is vijfenzestig’ zegt ze, ‘hij is net met pensioen.’ Ze ruikt naar een mix van Elnett en ‘4711 Echt Kölnisch Wasser’ waarmee ze het muffe clubhuis een upgrade geeft. Als jarenlange vriendinnen kleuren we in sneltempo de nummers in. Ik kan amper volgen, mis er eentje links, rechts en word meer dan eens uitgelachen door mijn medespeelsters. Bij elk rood nummer dat oplicht, hoop ik dichter bij winst uit te komen, zodat ik mijn opgelopen schuld kan inlossen. ‘Ik win nooit wat’, zegt ze, maar een weinig later schiet ze recht: ‘That’s mine!’ Onder luid applaus haalt ze dertig pond op en geeft ze er tien van aan mij. ‘Foto’, wordt er gescandeerd. Een beetje tipsy nestel ik me tussen mijn nieuwe eighty something-vriendinnen. En terwijl de enige man in huis dit tafereel vastlegt, kirren ze mijn richting uit: ‘You are not a bingo virgin anymore.’
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
