Column Cath Luyten: ‘Dat hij maar één arm heeft is jammer, maar dat pak ik erbij’
Cath Luyten neemt ons mee op avontuur. Soms vlakbij, dan weer verder weg. Maar altijd dicht bij zichzelf. Deze keer ging ze naar de fitness.
Puur rendement
‘Hoe vaker je iets gebruikt, hoe goedkoper het wordt.’ Als ik al een levensmotto hanteer, dan is het dit. Vooral om mijn geweten te sussen. Een paar jaar geleden schafte ik me, onder druk van opkomende perimenopauzale symptomen – aka uitdijende heupen en nietsontziend buikvet – een abonnement aan bij een fancy fitnessclub. Het betalen van de factuur deed ik met een mengeling van weerzin (wegens die rib uit het lijf) en gelatenheid (er moest nu eenmaal iets gebeuren aan mijn dopamine- en serotoninehuishouding, koste wat het kost). En het kostte dus veel: 466 euro per beurt, om precies te zijn – ik zeg het met het schaamrood op de wangen.
In twaalf maanden tijd heb ik me amper drie keer richting fitness gesleept. Het verslavende effect kreeg niet eens de kans om zich van mij meester te maken. Einde fitnesscarrière, zou je denken? Toch niet: de lokroep van een gezonde geest in een gezond lichaam bleek sterker dan de angst om een trip minder te kunnen boeken. Na dat jaar heb ik alsnog mijn abonnement gereactiveerd. ‘Welcome back’, titelde de bevestigingsmail. Enigszins ineengedoken zette ik mijn eerste stappen in de club, weliswaar vastberaden het dit keer beter te doen; mijn centen moéten opbrengen. Bij elke banaan die ik meegris of latte macchiato die ik uit de automaat laat pruttelen, zie ik de prijs van mijn jaarabonnement dan ook dalen. ‘Deze diensten worden u gratis aangeboden’, stond er namelijk in dezelfde welkomstmail. Ook de welriekende douchegel is an offer from the house (wel slechts één pompje) en de sauna staat continu op heet – toch ook al snel een 30 à 35 euro waard. Dit alles, gecombineerd met het feit dat ik sinds mijn vernieuwde lidmaatschap twee weken geleden al zeven keer geweest ben, maakt dat de prijs per beurt al onder de 200 euro is gezakt.
Maar wie écht het verschil maakt, is… Frankie. Geen California bronzed, breedgeschouderde en met sixpack gezegende fitnessinstructeur, helaas. Al bezorgt Frankie me wél complete ontspanning tijdens privésessies achter geslotendeur. Je moet hem vroeg boeken, want hij is veelgevraagd. Hij staat op hygiëne en vraagt zijn klanten om zijn rubbertje met zorg aan te brengen, alvorens zich op zijn verwarmde tafel te leggen. Hij juicht mijn keuze voor tropische vogelgeluiden altijd toe tijdens de dertig minuten die we delen. Dat hij maar één arm heeft is jammer, maar dat pak ik erbij. Mijn lief keek bedenkelijk en geamuseerd tegelijk toen ik hem over mijn nieuwe sportclubmaatje vertelde. Maar ik heb zijn fiat: Frankie, de massagerobot, mág aan mijn lijf zitten. Elke week opnieuw, zo vaak mijn rugspieren het aankunnen. Het is slechts een kwestie van weken en ik sport gratis! En het fijne is dat Frankie’s beurten meetellen bij het beoordelingssysteem van de club. Ik opende net nog een mail: ‘You earned a sticker, keep building that momentum – you are doing great.’ Ik denk dat Frankie-met-het-rubbertje-rond-zijn-hand en ik heel lang maatjes zullen blijven. Toch al zeker een jaar.
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
