Column Cath Luyten: ‘Om God weet welke reden mankeerde het me aan daadkracht om die man, én zijn tenen, op hun plek te zetten’
Cath Luyten neemt ons mee op avontuur. Soms vlakbij, dan weer verder weg. Maar altijd dicht bij zichzelf. Deze maand een tripje naar de sauna.
Broekje te buiten
Mijn lief en ik duiken al eens graag in de sauna. Niks zo heilzaam voor onze beproefde winterlijven nu de dagen korten en de graden slinken. Niet dat we thuis zelf een zweethut hebben; we mogen altijd aanschuiven bij vrienden of familie. Dat we ons daarbij van alles behalve een handdoek ontdoen, vinden we ondertussen zeer normaal. In de wondere wereld van de sauna gelden namelijk twee regels: textiel is onhygiënisch en ga nooit met je huid rechtstreeks op het welriekende espenhout. Enkele dagen geleden beslisten we last minute nog een rondje te doen op ons gekende adres – een groot complex, uitermate verzorgd en een streling voor het oog. En dan heb ik het niet over de (wel)gevormde lijven waar je je tussen beweegt, maar wel op de architecturale hoogstandjes die de Japanse en Thaise sauna’s zijn. In die laatste kreeg ik het deze week echter bijzonder koud. Nochtans deed de opgietster van dienst haar uiterste best om haar gezelschap op een exquise beleving te trakteren; ze jongleerde met haar waaier en bergamotijsballen alsof haar leven ervan afhing. On the side gaf ze nog mee dat het verschil tussen de zitbankniveaus wel met 10°C kon verschillen. Wat maakte dat mijn lief, die steevast bovenaan postvat, zomaar eventjes 95°C trotseerde, terwijl ik een trapje lager 85°C wel voldoende vond. Niet in adams- en evakostuum deze keer, want tijdens onze à l’improviste beslissing vergaten we dat het die avond badpakkendag was – overigens heiligschennis voor sauna-adepten. Maar de nood aan warmte was groot en dus leenden we een stukje lycra aan de receptie.
En toch kreeg ik het dus koud. IJskoud zelfs. De reden waarom ik bevroor, was het voetenspel van de onbekende man achter me. Ik was me van geen kwaad bewust geweest toen de onthaalmedewerker me een uurtje eerder twijfelachtig had aangekeken: ‘Wilt u écht blijven mevrouw Luyten? Ook nu u weet dat het badpakkendag is?’ Samenzweerderig had ze eraan toegevoegd: ‘Het is wel een andere beleving…’ En nu bleek die ‘andere beleving’ over tenen te beschikken die de weg kwijt waren. Door het geleende stofje heen baanden ze zich een weg naar mijn bilspleet. Even hoopte ik nog dat de man te weinig beenruimte had en haastte ik me mijn bips 10 centimeter naar voren te schuiven. Maar de tenen schoven mee. Paniekerig zocht ik oogcontact met mijn wederhelft, maar de stoom zorgde voor een mistgordijn. Ook in mijn hoofd. Om God weet welke reden mankeerde het me aan daadkracht om die man, én zijn tenen, op hun plek te zetten. Was het de aanwezigheid van medezweters, of was het zijn imposante postuur dat me al bij het binnengaan was opgevallen? Feit is dat ik het kwartier bevroren uitzat. Eindeloos veel respect voor vrouwen die in hun leven meer dan een teen te verduren kregen. Nee, geef mij maar mijn vertrouwde saunabeleving op textielloze dagen.
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
