Celebs

David heeft geen contact met zijn vader om zijn moeder niet te kwetsen

28 mei 2016

David zijn biologische vader vertrok toen zijn moeder zwanger was. Hij kreeg enkel vage antwoorden op vele vragen. Toch wil hij geen zoektocht starten naar zijn vader omdat hij bang is zijn moeder te kwetsen.

Geen bloedband

"Eigenlijk is mijn moeder veel te vlug met mijn biologische vader gaan samenwonen. Hij had een weinig stabiele persoonlijkheid, was geen makkelijke man om mee samen te leven. Hij is vertrokken toen mijn moeder ontdekte dat ze zwanger was. Sindsdien heeft niemand nog iets van hem gehoord.

Zo’n jaar na mijn geboorte heeft mijn moeder iemand anders leren kennen. Die man heeft me toen als zijn eigen zoon aanvaard en mij geadopteerd. Dat hebben ze me nooit verteld, zelfs niet toen mijn ouders op mijn achtste zijn gescheiden. Van dan af zag ik mijn adoptievader nog eens in de twee weken. Wat hij voor mij gedaan heeft, was geen evidentie. Toch voelde het altijd alsof er iets ontbrak, al denk ik niet dat het te maken had met het ontbreken van een bloedband. Ook nu zien we elkaar nog regelmatig. Voor mij blijft hij mijn vader, maar we zijn nooit erg close geweest.

Ze wisten niet dat ik in de buurt stond en het gesprek kon horen

Op mijn dertiende heb ik dan heel toevallig ontdekt dat ik als kind in een leugen leefde. Mijn moeder had het met kennissen over mijn biologische vader. Ze wisten niet dat ik in de buurt stond en hun gesprek kon horen. Het was een donderslag bij heldere hemel. En als het aan mijn moeder gelegen had, was ik het die dag ook niet te weten gekomen. Met haar kon ik er niet over praten. Het was taboe, ze was er nog niet mee klaar. Ze heeft me zelfs verboden om er ooit over te beginnen tegen mijn adoptievader. Als tiener heb ik er met niemand over gesproken. Pas op mijn achttiende ben ik vragen beginnen te stellen, maar ook toen bleef het onderwerp onbespreekbaar.

Tien jaar lang heb ik de kwestie laten rusten. Misschien had ik iets aan mijn meter kunnen vragen. Tenslotte had zij mijn biologische vader gekend. Hij had zelfs even bij haar ingewoond. Maar waarom zou ik iemand anders met mijn vragen lastigvallen? Dat was iets tussen mij en mijn moeder.”

Een naam en een beroep

“Als prille twintiger ben ik twee keer vader geworden. Ik kan het me niet inbeelden dat ik nooit bij mijn zoon en dochter zou zijn. Ik kan ze nu al zo moeilijk missen wanneer ze om de week naar hun mama gaan. En ook met de zoon van mijn huidige vriendin voel ik een sterke band. Zijn papa is vroeg gestorven. Ik beschouw die jongen als mijn eigen kind, zonder zijn échte vader onrecht aan te doen. Hij kent zijn verhaal, hij begrijpt de situatie. En als hij vragen stelt, proberen we die steeds eerlijk te beantwoorden. Onlangs hebben we samen naar de video van zijn doopfeest gekeken. Voor mijn stiefzoon is dat bijzonder. Het is een van de weinige beelden die hij van zijn vader heeft. Maar het doet ook iets met mij. Op zulke momenten durf ik wel eens aan mijn eigen vader te denken. Ik heb geen beeld, geen foto’s.

De situatie heeft me de afgelopen jaren voor het eerst nieuwsgieriger gemaakt. Twee jaar geleden heb ik er mijn moeder voor het eerst opnieuw over aangesproken. Toen ze hoorde waar ik over wilde praten, heeft ze even diep gezucht. Maar ze heeft me laten uitspreken. Ik had me goed voorbereid. Er waren een paar vragen waar ik zeker een antwoord op wilde kennen. De hele dag heb ik ze in m’n hoofd zitten herhalen. Het waren niet eens diepgaande zaken. Ik wilde een naam en zijn beroep. En ik wilde weten of ik een beetje op hem leek. Pas toen het ijs gebroken was, heb ik gevraagd waarom het allemaal zo gelopen is. Het is bij een vaag antwoord gebleven.

Na eenendertig jaar moet hij niet mijn vader komen spelen. Die kans heeft hij voorgoed verkeken

Moederliefde is te kostbaar

Ik voel geen constant gemis, maar op dode momenten kan het verhaal van mijn biologische vader me wel bezighouden. Niet in die mate dat ik meteen een zoektocht wil beginnen. Ik sta zeker niet weigerachtig tegenover een ontmoeting, maar dan zal de eerste stap toch van hem moeten komen. Mocht mijn biologische vader plots voor de deur staan, zou ik hem zeker binnenlaten, maar hij moet zich eerst excuseren vóór hij mag gaan zitten. En daarna wil ik vooral een aanvaardbare verklaring waarom hij destijds niet voor mij gekozen heeft. Ik maak me geen illusies. Ik zal er geen gelukkiger mens door worden. Want hoe goed hij het dan ook bedoelt, na 31 jaar moet hij niet mijn vader komen spelen. Die kans heeft hij voorgoed verkeken.

Eerlijk, ik ben bang om zélf op zoek te gaan. Ik heb schrik om mijn moeder te kwetsen. Want hoewel ze tijdens dat laatste gesprek heeft benadrukt dat ze openstaat voor zo’n zoektocht, blijf ik geloven dat het haar diep vanbinnen toch verdriet doet. Ik mag dan wel het recht hebben om te weten wie mijn vader is, moederliefde is nog altijd iets anders. Dat is iets kostbaars, daar wil ik nooit aan raken.”