Elisa De Wyngaert, curator van het ModeMuseum: ‘Ik blijf niet stil over de genocide in Palestina. We zijn nooit machteloos’
Ze hebben voeling met de wereld, met wie ze zijn en wat ze willen. Elke maand laten we een Feeling-vrouw aan het woord over precies dat. Deze keer: Elisa De Wyngaert, curator van het ModeMuseum Antwerpen.
Wat me nu bezighoudt: De MoMu-expo ‘GIRLS. Over verveling, rebellie en opgroeien’, die in september opent. We zitten in de laatste rechte lijn: overleg met productie, teksten schrijven en redigeren, medecoördinatie van het objectentransport… De momenten dat we de objecten installeren, zijn voor mij magisch; hoe alles dan finaal samenkomt en het teamwork zijn vruchten afwerpt.
Nieuws dat me heeft aangegrepen: De genocide in Palestina. Het gevoel van machteloosheid gecreëerd door wereldleiders die niet willen of kunnen helpen. Al zijn we nooit machteloos; zwijgen is geen optie.
Mooiste cadeau: Ons dochtertje Rei. Ze wordt elke dag grappiger, taalvaardiger. Het is heerlijk om in haar kinderwereld te stappen, tijd met haar door te brengen, en zo mijn eigen wereld beter te kunnen relativeren.
Films die ik geweldig vond: Een serie waar ik altijd naar teruggrijp, is Fleabag van en met Phoebe Waller-Bridge – echt mijn humor. Ik vond de film Anora ook heel goed en fris, met veel jonge, nieuwe acteurs – en met héél veel ‘fucks’. (lacht) Laatst zag ik Witches, een documentairefilm uit 2024 van Elizabeth Sankey, waarin ze hekserij in verband brengt met postnatale psychoses en depressies; heel belangrijk en fascinerend.
Favoriete acteur of actrice: Olivia Colman en Fiona Shaw. In België: wijlen Reinhilde Decleir en Sien Eggers. Ik hou van oudere vrouwen op het scherm, ik vind dat we hen te weinig in krachtige rollen zien.
Muziek op repeat: Het album Visions van Grimes. Door de GIRLS-expo is Air, uit de soundtrack van The Virgin Suicides van Sofia Coppola, terug op mijn radar gekomen. Ik ben opgegroeid met wereldmuziek; mijn papa presenteerde in de jaren ‘90 Brieven uit de wereld op Studio Brussel (Paul De Wyngaert, red.), en dat brengt me nog steeds tot rust.
Must-have: Cortado met havermelk. Lauwe Pastéis de Belém. De kimchi-croques van het MoMu-café die ik al dagen na elkaar eet – ik ben een gewoontedier, het gaat van obsessie naar obsessie. (lacht) En ik draag bijna dagelijks de niet-spannende broeken van Issey Miyake.
Een onvergetelijke plek: Een zevental jaar geleden zijn we naar het Japanse kunsteiland Teshima gereisd. Het gelijknamig museum, ontworpen door architect Ryue Nishizawa en kunstenaar Rei Naito – onze dochter heet niet toevallig zo – ligt er op een heuvel met zicht op Seto Inland Sea. Het bouwwerk bestaat uit een betonnen koepel. Via de ovale openingen komen wind, geluid en licht naar binnen; waterdruppeltjes borrelen op uit de grond. Je mag er geen foto’s nemen, je mag er enkel ‘zijn’.
Wat me aan het lachen brengt: Situatiehumor. Als tiener kon ik echt kapotgaan van de slappe lach, tot rollen over de grond en hyperventilatie toe. Sinds ik moeder ben, heb ik het terug vaker – zalig hoe het de spanning eraf haalt.
Bekende gasten op mijn droomdiner: Deze vraag geeft me stress, omdat ik vooral inzit met het gegeven: willen die mensen wel met míj aan tafel? (lacht) Los daarvan denk ik aan Alice Neel, een werk van haar zal in GIRLS te zien zijn. Maria Callas; ik heb haar werk beter leren kennen door research voor een podcastreeks op Klara. En Elsa Schiaparelli.
Het moeilijkste aan de liefde: Bewust tijd blijven maken voor elkaar.
De laatste keer gehuild: Bij het nieuws. Ik las laatst deze uitspraak: ‘When I say motherhood radicalised me, I mean this, in every child I see my own children’. Mijn vriendinnen met jonge kinderen zijn het meest bezig met het nieuws, met activisme, omdat ze in een spiegel kijken; onze empathie lijkt op een fysieker niveau te zitten.
Favoriete modeontwerper: Kiezen is moeilijk, omdat ik veel designers binnen hun eigen universum zo begrijp en waardeer. Maar als ik er enkele moet kiezen wiens ontwerpen ik elke dag zou dragen, dan is dat Simone Rocha, maar zeker ook de Belgen Dries Van Noten, Meryll Rogge en de juwelen van D’heygere.
Favoriete shops: Ik ga heel weinig echt shoppen. In een grootstad probeer ik wel altijd bij het heel inspirerende Dover Street Market te gaan kijken; hoe zij mode presenteren is super interessant én je kunt er lekker eten.
Stijlicoon: Mijn dochter. Zij is zo passioneel over bepaalde kledingstukken. Ze kiest haar eigen outfit: ‘s zomers gele regenlaarzen met parelketting of zo – het is niet altijd de meest praktische keuze; tegelijk frustrerend en prachtig.
Favoriete beautyproducten: Ik gebruik al heel lang de ‘Multi-Stick’ van Ilia. De parfums van Dries Van Noten. En als treat: Susanne Kaufmanns ‘St. John’s Wort Bath Powder’.
Hoe ik fit blijf: Ik luister enorm veel podcasts. En dat doe ik al wandelend. Als iemand mij onderweg nogal serieus ziet kijken: dat is omdat ik helemaal in het verhaal zit. (lacht)
Must-follow op Instagram: Renad Attallah (@renadfromgaza) is een meisje uit Gaza dat kookt in tijden van uithongering, met wat ze heeft, en altijd met de grootste glimlach.
Podcasttips: Stalked, een ontzettend goed gemaakte BBC-reeks, over een meisje dat slachtoffer werd van een extreme vorm van cyberstalking.
Favoriet geluid: Duiven. Ze beginnen geluid te maken rond maart, in het broedseizoen; voor mij het begin van de lente. Een warme herinnering aan het eindeloos rondhangen in de tuin als kind, je vervelen. Ik groeide op naast een duivenmelker.
Mijn grootste angst: Dat wat ik beleef bij het autorijden in een drukke stad.
Favoriet restaurant: In Antwerpen: Le John en bistro Rocco, een wijnbar en restaurant. Lina’s bakkerij in Borgerhout. In Londen ga ik graag naar het Italiaanse Dalla en Café Cecilia.
Altijd in voorraad: Sobanoedels, Parmezaanse kaas, verschillende soorten notenpasta’s, donkere chocolade en kardemom. Chips zijn er ook vaak, maar nooit lang. (lacht)
Bijgebleven boek: Ik heb laatst Kitchen gelezen, van Banana Yoshimoto, een Japans boek uit de jaren ‘80 over een meisje dat worstelt met verlies, eenzaamheid, liefde. Een van de hoofdpersonages is een trans vrouw, een radicale keuze voor die tijd, maar het leest vandaag zo zacht en rustgevend.
Guilty pleasure: Mijn leven is een combinatie van high en low brow (lacht), het ideale reliëf. Dé guilty pleasure is misschien wel mijn dagelijks warm bad in de winter.
Toppunt van romantiek: Iemand die een plan heeft gemaakt dat helemaal is afgestemd op onze gedeelde interesses. Of de kleine attenties: het huis opgeruimd, een fles pet nat in de koelkast gezet en pasta op het vuur.
Gedroomd kunstwerk: Beroepsmatig droom ik er het meest intens van bepaalde kunstwerken in onze tentoonstellingen te krijgen. Zo heeft Sofia Coppola voor ons de kostuums van The Virgin Suicides ter beschikking gesteld. The Easton Foundation van Louise Bourgois die ons kunstwerken toevertrouwt. Dan ben ik vooral dankbaar dat wij het hier van dichtbij kunnen bekijken en kunnen delen met de bezoekers.
Beste deco-aankoop: Onze goeie matras. (lacht) Ik heb enkele jaren geleden een groter kunstwerk van Nel Aerts gekocht, dat zal ons altijd mee blijven vergezellen.
Bron van inspiratie: Mijn ouders. Ze hebben heel hun leven voor radio en tv gewerkt en zijn nu met pensioen, maar blijven super nieuwsgierig en hebben een sociale en culturele agenda die voller staat dan de mijne.
Slechte gewoonte: Ik klem mijn kaken toe als ik gespannen ben. Soms krijg ik ‘s ochtends mijn mond nauwelijks open.
Wat ik doe voor de planeet: Ik eet amper vlees of vis en sorteer afval. Ik woon in de stad, wat duurzamer is op vlak van verplaatsing, te voet en met de fiets.
Talent dat ik tip: Sofia Lai, een stylist slash kunstenares uit Londen waarmee ik samenwerk voor GIRLS. Ze heeft voor ons drie nieuwe installaties gemaakt; een soort sculpturen die ze aangekleed heeft. Ik vind dat heel aantrekkelijk, omdat ik die mannequinpoppen altijd wat problematisch vind, een soort ‘universele’ mens bestaat niet. Dankzij haar hebben we het coming-of-agegegeven toch mooi kunnen symboliseren.
Professionele ambitie: Ik heb de laatste jaren heel veel plezier uit mijn job gehaald. Dat wil ik blijven doen: er honderd procent voor gaan, met de nodige humor en zelfrelativering.
De ultieme verwennerij: De sabayon van bij Dalla of het bananenijs van bij Milanese Gelato dichtbij MoMu. Of met goeie vriendinnen een hele avond oranje wijn drinken en hapjes eten en zoveel praten dat je er doodop van bent.
Alternatieve carrière: Uiteindelijk is Kunstwetenschappen de beste studiekeuze geweest, maar in een parallel universum zou ik ook wel heel graag psycholoog zijn en jongeren helpen.
Hoe we de wereld beter kunnen maken: Ze zeggen dat een mini minderheid van 3,5 procent van de samenleving al een mega verandering kan teweegbrengen. Zo zijn de belangrijkste revoluties er gekomen: door een aantal mensen die de krachten bundelden, zich verzetten, op straat kwamen. Door zich te laten horen.
Elisa De Wyngaert (34)
• Woont in Antwerpen met haar vriend en hun dochter Rei (3).
• Studeerde Kunstwetenschappen aan de KU Leuven. Het derde bachelorjaar volgde ze via Erasmus aan de Freie Universität in Berlijn.
• Haalde een tweede masterdiploma ‘Documenting Fashion: Modernity, Films and Image in America and Europe, 1920-1945’ aan het Courtauld Institute of Art, University of London.
• Werkt sinds 2015 in het ModeMuseum Antwerpen waar ze verschillende tentoonstellingen cureerde. De eerstvolgende is ‘GIRLS. Over verveling, rebellie en opgroeien’, die loopt van 27 september tot 1 februari.
Meer lezen
