Celebs

François heeft twee moeders en is zelf een jonge papa

12 jun 2016

François is gelukkig met zijn twee moeders. Een perfect normale situatie, maar niet zonder moeilijk periodes. Nog altijd zijn er vele vooroordelen over twee lesbische moeders. Hier zijn verhaal.

Een evidente gezinssituatie

François: “Dat ik twee moeders heb, is voor mij altijd normaal geweest. Ik stond er nooit bij stil, en heb er ook nooit problemen mee gehad. Het viel ook niet zo op. Hoeveel gezinnen zijn er tegenwoordig nog met het klassieke patroon: moeder, vader en de kinderen? Meer dan twee derde van de koppels gaat uiteen en vaak staat de moeder er grotendeels alleen voor. Zelfs als koppels wel nog samen zijn, is de vader vaak afwezig omdat hij keihard werkt. En hoe vaak worden kinderen niet grotendeels opgevangen door de grootouders?

Mijn vrienden hebben onze gezinssituatie ook altijd evident gevonden. Zou jij het niet vreemd vinden de vraag te krijgen: hoe gaat dat dan, als kind van een heterokoppel? Het ís ook maar een detail. Voor de rest hadden wij alle problemen die je ook in een normaal gezin kunt hebben. Ik vond het altijd triest te horen hoe slecht het ging in sommige andere gezinnen, vrienden van wie de ouders gingen scheiden bijvoorbeeld. De discussies en de onzekerheid die dat teweegbracht. Je ziet ook vaak hoe dat blijft doorwerken: kinderen uit gebroken gezinnen dragen levenslang een soort van onzekerheid met zich mee. Ze twijfelen aan alles: ben ik goed genoeg? Ga ik deze job wel aankunnen?

Spijt voor verloren jaren

Mijn moeders leerden elkaar kennen toen ze zestien waren, en zijn ondertussen meer dan veertig jaar samen. Waar vind je dat nog? Daarmee hebben ze alle kritiek die ze ooit kregen prachtig gecounterd. Want in hun tijd was het natuurlijk nog niet zo evident, twee vrouwen die samenwoonden, laat staan dat ze samen kinderen kregen. Mijn moeder had echter een heftige kinderwens, en was daar zeer open over, ook tegen de dokter die voor de donorinseminatie moest zorgen. Zij was de eerste lesbische vrouw die daar openlijk kwam om vragen, en mijn moeder was dan ook de eerste bij wie hij een inseminatie uitvoerde.

Onzeker waren mijn ouders zeker. Slechts een hele kleine groep vrienden en familieleden stond achter hun plan. Logisch dat je dan aan jezelf gaat twijfelen en denkt: is dit wel een goeie beslissing? De ouders van mijn meemoeder hebben een traditionele, volkse achtergrond, en zij hadden enorm moeite met de geaardheid van hun dochter en de keuze voor een eigen gezin. De eerste acht à negen jaar van ons leven – ik heb een tweelingzus – hebben wij onze grootouders langs die kant dus nooit gezien.

Ik heb nooit een vaderfiguur gemist. Ik heb een veilig nest gehad, een stevige basis gekregen

Tot er een feestje was, wij allemaal uitgenodigd werden, zij hun spijt uitdrukten en zegden dat ze het jammer vonden van de verloren tijd. Ondertussen is het allemaal goed gekomen, en zie ik ze even vaak als mijn andere grootouders. Er is nog één restant van die pijnlijke tijd: we noemen ze niet oma en opa, maar gaven ze een andere naam. Dat is nu wel jammer, maar dat was een manier van mijn zus en mij om met die lastige situatie om te gaan.”

Een extra broer cadeau

“Mijn moeder is altijd heel open geweest over haar geaardheid en haar gezin, maar voor mijn meemoeder is dat allemaal veel minder evident. Ze is directrice van een grote gehandicapteninstelling, en daar weet nog altijd niemand – ze werkt er ondertussen twintig jaar – dat ze samenleeft met een vrouw en met die vrouw ook kinderen heeft. Ze heeft dus geen enkele vriend of vriendin uit haar professionele kring, en houdt haar privéleven strikt gescheiden.

Wij hebben het dus nooit echt moeilijk gehad binnen het gezin, maar mijn moeders hebben wél vaak moeten vechten tegen vooroordelen. Ik herinner me echter één voorval waardoor ik behoorlijk gechoqueerd was. Toen ik acht à negen jaar was zat ik samen met mijn zus voor de buis, en was er een reportage over de kinderen van lesbische ouders. Die was heel negatief getint, en ging over de trauma’s waarmee zulke kinderen zouden worden opgezadeld. Ik weet nog dat ik daar weken niet goed van was, en hoe verschrikkelijk ik het vond voor mijn ouders. Hoe kunnen andere mensen een waardeoordeel vellen over wat ze zelf niet hebben meegemaakt? En nog altijd gebeurt dat, nu weer in verband met het homoouderschap en draagmoeders. Of in verband met het toegankelijk maken van de identiteit van donors. Ik vind het goed dat dat mogelijk wordt gemaakt, maar ik vraag me af wat erachter zit. Het klinkt allemaal zo weinig respectvol.

mijn moeders hebben mijn beste vriend geadopteerd toen zijn ouders stierven. Ik heb dus zomaar een extra broer gekregen

Ik heb nooit de behoefte gehad om op zoek te gaan naar mijn vader, en ik ben er zeker van dat hij ook niet op mij zit te wachten. Ik heb geen vaderfiguur gemist ik stel me zelfs veel vragen bij het vastgeroeste idee over vaderen moederrollen. Wat maakt het nu uit of je vrouw of man bent, moeder of vader? Het lijkt me van weinig tel. Overigens, het is onderzocht, en in tien jaar tijd hebben blijkbaar slechts twee donorkinderen bij de Brusselse ziekenhuizen aangeklopt om de identiteit van hun vader te achterhalen. Zo’n issue is het dus ook niet, maar mensen maken het er wel van.

Waarom willen mensen steeds beslissen over het geluk van anderen? Waarom spreken ze in onze plaats? Waarom raadplegen ze niet die gezinnen zelf? Ik heb een veilig nest gehad, een stevige basis gekregen, en probeer dat zelf ook door te geven, nu ik jonge vader ben van een zoontje van bijna drie. Die liefde en die veiligheid ervaren, in een stabiel gezin, dat lijkt me het allerbelangrijkste. En of dat nu met twee moeders, twee vaders of een vader en een moeder is: dat maakt niet zoveel uit. Het heeft me voornamelijk verrijkt, wij praten in ons gezin heel open over allerlei ethische kwesties. Wij gaan ook heel vrijelijk om met het gegeven ‘gezin’. Mijn grootouders en mijn zus zijn heel close betrokken bij de opvoeding van mijn zoontje, en mijn moeders hebben mijn beste vriend geadopteerd toen zijn ouders stierven. Ik heb dus zomaar een extra broer gekregen. Hoe mooi is dat?”

Klassieke gezinnen komen minder vaak voor. Ook Katoo groeide op in een gezin met twee moeders.