Sihame El Kaouakibi ontmoet Essentiel-topvrouw Inge Onsea

Veel goesting en gáán! Ze zijn allebei toponderneemsters en gék van Antwerpen. De ene is donker, de andere blond. En voor allebei is de job hun passie, missie én familie. Lees hier het interview met Inge Onsea.

Sihame koos voor een ontmoeting met Inge Onsea, de vrouw achter het kleurrijke modemerk Essentiel en een pittige zakenvrouw zoals zijzelf. Sihame: "Ik ben benieuwd naar Inge als mens, maar ook hoe ze omgaat met diversiteit en het sociale aspect van ondernemen."

Het hoofdkwartier van Essentiel ligt in de Arenbergstraat, nabij de Bourla en de Vogeltjesmarkt. Een indrukwekkend chic huis, en dat is dan nog alleen de buitenkant... Het kantoor van Inge is een belevenis op zich. Wie er ooit ontvangen werd, heeft er de mond van vol. Er staat een imposant houten bureau, met daarachter een spiegel. Aan weerszijden waken twee Bengaalse tijgers uit porselein. De muren zijn knalgroen geverfd, een kleur die terugkomt in de gordijnen, en de grond is grotendeels bedekt door een bloementapijt. Kitsch meets ethnic, de perfecte locatie voor dit rendez-vous (interieurontwerp van Jean-Philippe Demeyer). We zakken neer in de fauteuils en wachten op the lady of the house.

Lachen met kermit de kikker

Inge is er snel en begroet ons hartelijk. Een wervelwind. Ze vertelt meteen honderduit over de nieuwe T-shirts van Essentiel gebaseerd op The Muppet Show, Jim Hensons tv-reeks uit de jaren 70 met Kermit de Kikker, de Zweedse kok, Animal en Miss Piggy.

Inge: “Als we eraan werken, zetten we altijd die filmpjes op. We lachen ons kapot. Zo fun, zo quirky, je kunt er echt mee over de top gaan. Dat doe ik graag. Vorig seizoen hadden we een Disney-collectie gemaakt op basis van Alice in Wonderland. Helemaal zot. Er was een fluorok bij met een grote zwarte strik op de poep. Zoiets koopt niemand, dachten we. Maar net wel! Ik kan er echt niet meer aan uit.”

Sihame: (lacht) “Zalig.”

Inge: “Zeg! Gezellig dat je hier bent!”

Sihame: “De omgeving van dit gebouw voelt vertrouwd. Hier tegenover is de Arenbergschouwburg. Daar hebben we met onze jongeren van Let’s Go Urban al veel op het podium gestaan, altijd uitverkocht. We krijgen elk jaar een weekend lang de hele Arenberg gratis voor optredens en dance battles, met deejays en dansers van over heel België.”

Inge: “Jaaah? Misschien kun jij helpen. Wij zoeken voguers (dans in een specifieke stijl, red.).”

Sihame: “Dat treft, we hebben net in zaal Trix voor de eerste keer een bal met voguers en wackers gedaan. Het was fantastisch, heel vrouwelijk met sterk arm- en benenwerk in knappe kostuums.”

Inge: “Wow, dat zou goed uitkomen. We werken nu samen met Designers Against AIDS. Die collectie is gebaseerd op clubcultuur uit de jaren 90 met fashion designer Stephen Sprouse, en rond dat thema zou ik een feest willen doen. Vogue past daar perfect in, dus ik heb dansers nodig.”

Sihame: “Vogue is helemaal terug, en wij zitten erop. Meisjes én jongens. Goeie gasten, ze zijn top. Wanneer heb je ze nodig?”

Inge: “2 september.”

Sihame: “Komt goed.”

In veel Belgische bedrijven moet de eerste allochtoon nog beginnen, dat is geen spiegel van de maatschappij meer

Na drie minuten is de eerste deal gesloten. We zitten hier duidelijk met vrouwen die er geen gras over laten groeien. De connectie is gesmeed.

Sihame: “Jij had vrijdag een TED-talk bij Vlerick in Brussel. Hoe is het geweest?”

Inge: “Heavy. Een jaar geleden hadden ze me ook gevraagd en ik had nee gezegd. Iedereen had daarop gereageerd: ‘Ben je gek? Je moet dat doen!’ Dus deze keer zei ik ja. Tussen vijf en acht uur ’s avonds ben ik wel honderd keer doodgegaan. Mijn tong was precies vijfhonderd keer groter in mijn mond. Echt. Net voor ik begon, zeiden ze: je moet onder de vijftien minuten blijven. Ik had zeventien minuten voorbereid. Dus moest ik plots een tiende van mijn speech schrappen. Of sneller babbelen. Stress! Maar na vijf seconden was ik vertrokken.”

Sihame: “Ik heb drie TED-talks gedaan en ik vond het elke keer verschrikkelijk. De eerste keer was in deSingel in 2012, ik was 25. Dat was ook de eerste keer dat ik op een podium voor een publiek zou spreken. Vóór mij zag ik dat klokje dat twaalf minuten aftikte, vreselijk. Ik had de hele dag niet gegeten, ik had buikpijn alsof ik ongesteld moest worden. ‘Waarom doe ik mezelf dat aan?’, dacht ik. Maar achteraf was ik superblij.”

Inge: “Ik ook! En ik was diezelfde week dan ook nog gestopt met roken. Gelukkig dat ik niet herbegonnen ben. Twee keer geslaagd!”

De hele wereld woont in Antwerpen

Het gesprek gaat snel en enthousiast. We drinken cola zero uit grote glazen van Ikea. “Die glazen zijn eigenlijk voor de showroom, maar iedereen wil er altijd uit drinken,” zegt Inge, “dus moet ik ze altijd verstoppen.”

Sihame: “De eerste keer dat ik je zag, was op VIER.”

Inge: “Was dat in The Sky is the Limit? Dat is echt het ergste wat ik ooit heb gedaan op tv. We hebben er zelfs een advocaat op gezet, maar uiteindelijk zijn we niet voor een proces gegaan. Mijn advocaat zei: ‘Inge, swallow it’. Want als we er amok rond zouden hebben gemaakt, dan hadden we er Story en Dag Allemaal ‘gratis’ bovenop gekregen. We hebben dan een deal gesloten met het productiehuis: alles bundelen in één aflevering, samen met Edouard Vermeulen van Natan, en gedaan ermee! De dagen na de uitzending heb ik me achter een gordijn verstopt. Geloof me: reality-tv mag je nooit doen! Ze knippen en monteren op zo’n manier dat je volstrekt anders overkomt dan je bent. Maar we waren te ijdel. We zegden ja omdat we genoten van de belangstelling en we dachten dat het leuk zou zijn.”

Sihame: “Maar je hebt door de zure appel moeten bijten.”

Inge: “Ja, maar het was snel gepasseerd, hoor. Over jou: ik heb je nog niet aan het werk gezien, maar wel over je gehoord en gelezen. Jij bent goed bezig.”

Sihame: “Met vallen en opstaan. Het is keihard om het sociaal ondernemen op de kaart te zetten. In de VS is social entrepreneurship volledig ingeburgerd. Hier wordt ‘sociaal’ nog te vaak geassocieerd met ‘geitenwollen sokken’, terwijl het sociaal-economisch ondernemen is. Je start van een maatschappelijke uitdaging. Het bedrijf dat we nu uit de grond stampen, heet Point Urbain, dat gaat over de nieuwe generatie en ‘het nieuwe werken’. We starten een onderneming, een meeting point en een digitaal platform op met als doel jobs te creëren. Kernvraag is: hoe gaan twintigers en dertigers om met een baas, hoe kiezen beide partijen voor elkaar, hoe kunnen ze elkaar vinden?”

Ik selecteer mijn medewerkers op gutfeeling, amper op diploma's. Trouwens ik heb er zelf geen

Inge: “Dat is mooi, want jonge mensen zijn onze toekomst. Het is zo belangrijk om je met hen te omringen. Ik ben de oudste in dit bedrijf. Vreemd vind ik dat, maar soit. Ik heb 200 medewerkers in totaal, van wie 140 in de winkel en 60 op kantoor. Ik heb gehoord dat Antwerpen de meeste nationaliteiten heeft van alle Europese steden.”

Sihame: “Dat klopt: 176. Er is wel wat concurrentie met Rotterdam. Soms staat Rotterdam op kop.”

Inge: “Wij hebben hier in het hoofdkantoor een Chinese, vier Marokkanen, een Russische, een Fransman, een Congolese, een Bulgaarse, een Roemeense...”

Sihame: “En je man?”

Inge: “Die zou ik nog vergeten! (lacht) Esfan is van Iran. En zijn rechterhand is Ahmed, een Marokkaan. Ik selecteer mijn medewerkers op gutfeeling, amper op diploma’s. Ik heb er trouwens zelf geen. We zijn echt een familie, we werken laat en gaan vaak samen naar het buitenland. Het moet klikken. Ik vind een mix van culturen het mooiste wat er is. Ik heb het gevoel dat wij in een wereld wonen waar bijna geen grenzen meer zijn. Dat is inspirerend.”

Sihame: “Het voordeel van die mix is een van de dingen waar wij bij Point Urbain op focussen, want die instelling leeft nog niet voldoende in België. Tewerkstelling en educatie zijn de belangrijkste sleutels tot integratie, en daar is nog werk aan de winkel. Je ziet dat het vlot gaat in de creatieve sector: fashion, podiumkunsten... maar in andere sectoren ligt het moeilijker. Van de groep minderjarige personen onder tien jaar heeft 70% in Antwerpen andere roots. Diversiteit is dus een voordeel naar de toekomst toe. Jammer dat Belgische bedrijven nog onvoldoende op de kar springen.”

Inge: “Dat is erg, hé. Ik denk dat ze niet goed begrijpen dat die mensen een steeds groter deel van ons cliënteel uitmaken.”

Sihame: “Juist, het is ons cliënteel, het zijn onze medewerkers, buren en vrienden. Je moet zorgen dat die mensen in je bedrijf zitten, dan trek je ook de affiniteit met al deze culturen binnen, zodat je je volledige doelgroep kunt bereiken. In veel Belgische bedrijven moet de eerste allochtoon nog beginnen, dat is geen spiegel van de maatschappij meer. Allochtone jongeren krijgen vaak niet eens antwoord op hun brieven of mails. Uiteraard denken ze dan: ze willen ons niet.”

Inge: “Mijn zonen heten Eghtessadi. Toen ik ze jaren geleden in een crèche wilde inschrijven, lukte dat maar niet. Tot ik persoonlijk ging en ze zagen dat ik blond was en Nederlands sprak! Toen waren ze ineens wel welkom.”

Sihame: “Zo gaat dat. Discriminatie bestaat nog altijd.”

Inge: “Jij hebt trouwens ook geen makkelijke naam, hé. Jou wilden ze ook niet in de crèche, zeker?” (ze lachen allebei)

Geen twee, maar duizend kinderen

Sihame vertelt over haar vzw Let’s Go Urban Academy, die draait rond urban arts en street culture, waar elke week 1.000 jongeren het beste van zichzelf geven. Dat zijn 50% Vlaamse natives, en 50% Vlamingen van allochtone origine. Spectaculaire zaken als freerunning en vogue trekken veel aandacht, maar er is ook een koor, er zijn lessen in acteren, tapdans, breakdance, house, jazz en popping. Er is ook de module urban dreamers, voor jongeren die willen ondernemen.

Sihame: “Ze hebben een droom die ze willen realiseren. Door te focussen op passie en talent, creëren we een verbondenheid. Passion connects. We werken met 3 vaste medewerkers en 50 freelancers. Al die mensen zijn zowel technische als persoonlijke coaches. We zijn heel sterk in persoonlijke ontwikkeling. Ik miste dat in mijn lerarenopleiding. Ik heb snel gemerkt dat ik niet vanuit de schoolbanken, als leerkracht, een verschil zou kunnen maken.”

Inge: “Heb jij ooit lesgegeven?”

Sihame: “Nee, ik ben op mijn 21ste gestart met LGU. Heel naïef en idealistisch. Maar we zijn één grote familie geweest.”

Inge: “Dans jij nog?”

Sihame: “In het begin van LGU danste ik veel. De eerste jaren heb ik zelfs lesgegeven. De eerste generatie dansers heeft nu mijn job overgenomen.”

Inge: “Dus jij kunt dansen.”

Sihame: “Ja, hoor. Ik kan wel wat dansen.”

Inge: “Ik totaal niet. Ik moet mijn passen tellen als ik dans. Mijn man kan heel goed dansen. Die denkt dat hij John Travolta is. Ik bak er niets van.”

Sihame: “Maar je doet het wel.”

Inge: “Ja hoor, ik heb absoluut geen gêne om me belachelijk te maken. Ik zie dansers ook graag bezig. Voor So you think you can dance blijf ik thuis, ongelooflijk hoe die mensen zich kunnen uitdrukken met hun lichaam.”

Mijn zonen heten Eghtessadi. Toen ik ze jaren geleden in een crèche wilde inschrijven, lukte dat maar niet

Sihame: “Malik, die het vorige seizoen heeft gewonnen, is bij ons begonnen. Hij was erbij sinds dag één.”

Inge: “Kan hij ervan leven?”

Sihame: “Nu wel. Hij doet vooral performances en workshops. Maar hij zal op zoek moeten gaan naar langere opdrachten. Eigenlijk geloof ik niet in dat systeem van talentenjachten op televisie, waarbij achttienjarigen voor de wolven worden gegooid. Ze worden volop in de kijker gezet, maar er is nul procent voorbereiding op de exit. Velen van hen vallen achteraf in een zwart gat. Van de meesten hoor je achteraf niks meer.”

Inge: “Jij hebt over alles een mening. Jij zou misschien graag in de politiek gaan?”

Sihame: “Ik ben keihard met politiek bezig door de dingen die we doen in het dagelijkse leven. Voor nationale politiek heb ik het geduld niet. Met mijn drive zou ik al snel tegen de muur lopen. Lokale politiek interesseert me wél. Niet als gemeenteraadslid, maar dan ineens als burgemeester (lacht).”

Inge: “Ik niet, want dan moet ik elke dag gaan lunchen, daar heb ik geen tijd voor! Ik ben altijd een vrouw zonder plan geweest. Na mijn studie werkte ik in het weekend als hostess. Dan ben ik in India terechtgekomen, verliefd geworden en vijf jaar gebleven. Toen ik terugkwam, heb ik vrij snel Esfan leren kennen, en op ons dertigste was er Essentiel. Ik heb veel geluk gehad. Ik ben overal ingerold. En nu is mijn job echt mijn passie. Ik kan werkelijk een kutweekend hebben gehad, maar als ik op maandag over de drempel van dit huis stap, ben ik een gelukkige vrouw. Ook omdat ik omringd ben door goeie mensen. Een van mijn sterktes is mensen stimuleren, een positieve vibe meegeven, dat is zo belangrijk.”

Sihame: “Mensen zijn je kapitaal, dat klopt. Ik weet wat ik zelf kan, maar ik weet vooral dat ik me moet omringen met mensen die dingen kunnen waar ik niet goed in ben. Ik hoef zelf geen financiële analyses te maken, maar ik wil wel begrijpen wat mijn boekhouder me voorlegt.”

Inge: “Ondernemen is altijd een combinatie van hard werken, passie, buikgevoel en het rationele.”

Sihame: “Maar hoe zijn jullie dan bij Essentiel gekomen?”

Inge: “Esfan is in de mode geboren. Zijn mama was de Franse modeontwerpster Nicole Cadine. Ze was zot van alles wat oriëntaals is en droeg altijd lange kleren met van die grote etnische bijoux. Van zijn zes tot dertien heeft Esfan met haar in de soeks van Turkije geleefd. Hij kan slecht schrijven, maar backgammon spelen kan hij als de beste! Hij is op zijn zestien beginnen te werken. Zijn beide ouders waren trouwens excentriek. Zijn vader reisde op zijn vijfenzeventigste van Teheran naar Antwerpen in een gouden Cadillac. Onverwachts stond hij dan voor onze deur, met een cowboyhoed op zijn hoofd... Toen ik Esfan ontmoette, werkte hij voor Mer du Nord. In 2000 zijn we gestart met een lijn van 4 T-shirts, en van het ene kwam het andere. Esfan ziet wanneer iets zal werken of niet. Op een zeker moment is hij zich op de business beginnen te concentreren en ik op het creatieve.”

Door te focussen op passie en talent, creëren we een verbondenheid, over culturen heen

Sihame: “Dan werken jullie al zestien jaar samen. Hoe gaat dat?”

Inge: “We zijn allebei heel passioneel en héél koppig. We kunnen uren discussiëren over een kleur, tot middernacht. Toen we twee kinderen hadden, hebben we gezegd: nu wordt er thuis niet meer over de job gepraat. Onze kinderen hebben ook zoveel te vertellen dat er geen plaats meer is voor een discussie over het werk. Het zijn twee jongens. Twee zonen, dat is top, er is immers maar plaats voor één koningin in huis (lacht). Heb jij kinderen?”

Sihame: “Ik moet er nog aan beginnen.”

Inge: “Jij hebt duizend kinderen.”

Sihame: “Ja, zalig toch.”

Inge: “Je hebt nog tijd. Ik was 35 en wilde geen kinderen, ik vond mijn leven zo vol. Egoïstisch ben ik niet, maar wel enorm perfectionistisch. Ik wil de perfecte zakenvrouw zijn, de perfecte echtgenote, de perfecte creatieveling. Ik wist dat als ik mama zou worden, ik dat ook zo goed zou willen doen dat ik offers zou moeten brengen. En zo is dat: als je kinderen hebt, kun je geen compromissen maken. Dat heb ik moeten ondervinden toen de kinderen er eenmaal waren: ik was heel veel bezig met mijn carrière, en dan was er plots dat schuldgevoel. Ik kende dat niet. Ik was vrij, ik was een bull dozer, ik ging maar. En dan was er plots dat besef: mijn kinderen verdienen minstens evenveel aandacht. Jammer voor mijn man, die komt dan weleens op de derde plaats, na de kinderen en de zaak. Essentiel is trouwens ook onze baby. Ik zou het nu niet anders meer willen, maar ik vond het leven ook goed zonder kinderen.”

Sihame: “Ik twijfel nog. Ik zie dat het systeem voor jongeren toch vaak beperkend is. Ook onze wereld die op zijn kop staat, stelt me niet gerust, en ik wil het ook goed doen. Ik herken dat perfectionisme van jou. Ik denk wel dat het ervan zal komen, maar ik weet niet wanneer.”

Inge: “Zeg, mogen mijn kinderen bij jou les komen volgen?”

Sihame: “Iedereen tussen de 6 en de 35.” 

Inge: “Oei, dan mag ik net niet meer meedoen! Dat is discriminatie!”

The Devil wears Prada

Een eigen gezin heeft Sihame nog niet. Maar ze heeft wel stevige Marokkaanse roots. Ze groeide op in Boom, in een gezin met 7 kinderen, waarvan zij de tweede jongste was. Haar ouders zijn migranten van de eerste generatie en heel traditioneel, ze begrepen niet altijd waar dochterlief mee bezig was.

Sihame: “Ik heb lang geleefd in een soort van dualiteit: wie ik thuis bij mijn ouders was en wie ik buiten ons gezin was. Mijn ouders zagen mij evolueren, van de brave Sihame naar een ondernemende, extraverte vrouw. Ze zagen dat ik me in iets onbekends stortte, zonder kapitaal, zonder ondersteuning. Ze zagen mij afzien en vroegen zich af: waar ben jij in hemelsnaam mee bezig?”

Inge: “Dat begrijp ik. Dus jij was de vreemde eend in de bijt in jullie gezin?”

Sihame: “Absoluut, tot vandaag. Maar ik heb inmiddels de volle steun van mijn ouders, broers en zussen. Wat ik doe, is voor hen pas echt concreet geworden toen ik mijn boek #Believe heb geschreven, dat konden ze begrijpen.”

Mijn ouders zagen mij evolueren, van de brave Sihame naar een ondernemende, extraverte vrouw. 

Inge: “Dat is ook tastbaar. Het loslaten van kinderen is moeilijk, denk ik. Met kinderen kun je van alles meemaken, ze kunnen de verkeerde richting inslaan zonder dat je er vat op hebt. Misschien daarom ook dat ik eerst geen kinderen wilde.”

Sihame: “In de academy maken wij natuurlijk sterke verhalen mee van levens die dreigen te ontsporen. Dan gaan onze personal coaches bemiddelen tussen ouders en kind. We hebben vaak te maken met jongeren met een zwaar verleden, die een oorlog hebben meegemaakt bijvoorbeeld. Ik heb daarmee moeten leren omgaan.”

Sofie, Inges personal assistant, draagt meer cola’s aan. Inge vertelt over hun klik: “Sofie werkte hier al twee jaar parttime in de showroom. Zes maanden geleden zei ze me: ‘Ik wil fulltime voor jou werken’. Ik antwoordde: ‘Maar ik heb helemaal geen fulltimejob voor jou’. ‘Denk aan The Devil Wears Prada’, zei ze. Jij bent Meryl Streep en ik ben Anne Hathaway’. ‘Dus jij gaat mijn slaaf zijn? In orde!’ Voilà, ik had mijn personal assistant. Ze is 18 en ongelooflijk nieuwsgierig. Ze gaat zelfs met mijn hond wandelen. Dat durf ik niet te vragen aan iemand met drie diploma’s, hoor.”

Sihame: “Heb je een hond?”

Inge: “Een labradoedel, een kruising tussen een poedel en een labrador. Ik moest geen hond hebben, maar nu ben ik er gek van, net zoals van mijn kinderen. Ik was dik oké in mijn eentje en nu heb ik een Perzische man, twee kinderen, een labradoedel en een schuldgevoel zo groot als een huis. En een personal assistant! Wie had dat gedacht? My life is okay! Maar het is hard werken.”

Sihame: “Daar zijn vakanties goed voor.”

Inge: “Wij reizen veel voor de job, vooral grote steden: Parijs, Londen, Milaan, Hongkong. Als we met vakantie gaan, dan wil ik rust. We zijn net terug van Trancoso, Brazilië. Mijn zonen hebben daar twee weken op blote voeten gelopen. ’s Avonds gingen we eten in onze zwemkleding met een T-shirt. Simpel is the new luxury voor mij. Niks doen, niks meenemen. Zalig.”

Sihame: “Ik heb dat ook nodig. Ik ben al-tijd bezig met mensen. Ik heb die inspiratie en feedback nodig. Van elk gesprek neem ik iets mee in mijn verhaal. Dat is super, maar op een bepaald moment ben ik op. Na alle prikkels van de dag wil ik op mezelf zijn, weer in balans komen. Op vakantie plan ik niks, dan is er alleen go with the flow.”

Ik ging maar door met mijn carrière, ik was vrij. En toen kwamen de kinderen... en het schuldgevoel

Inge: “Ga jij veel naar Marokko?”

Sihame: “Te weinig, het is twee jaar geleden en het is zo dichtbij. Eigenlijk zouden we dat meer moeten doen.”

Inge: “Wij gaan vaak naar Marrakech. Ik ben meteen ontstrest als ik er arriveer, het is zo’n andere wereld. Ik heb mijn kinderen altijd meegenomen naar Marokko en India. Ze zijn heel open-minded. Bij ons komen ook veel gays over de vloer. Op een diner bij ons thuis waren eens tien van de twaalf mensen gay. Ik heb toen gevraagd aan mijn kinderen: ‘Vind je dat erg dat al die nonkels hier waren?’ Ze bekeken me met zo’n gezicht van ‘Wat is dat nu voor een domme vraag’. Het is geen issue voor hen. Ze zien zelfs het verschil niet tussen blank en zwart.”

Sihame: “De nieuwe generatie in de steden is heel divers. Dat worden onze toekomstige leraren, ondernemers en politici. Nog een paar generaties en het issue ‘diversiteit’ is de wereld uit. Dat is alleszins mijn droom.”  

Lees meer over onze gastvrouw:

Video: de keuze van Sihame El Kaouakibi

3 x de meest inspirerende speeches volgens Sihame

3 x heerlijke koffiebars volgens Sihame

Door: Tanja Dierckx