Feeling gastvrouw Hannah Van Ongevalle laat zien hoe mooi IJsland écht is

Over een rode loper wandelen we naar de privé jet die ons drie uur later over de grootse schoonheid van Ijsland vliegt. Bij aankomst worden we verwelkomd met een lokale drank: Brennivin. Hoewel Brennivin een aanrader is voor wie houdt van een iets steviger spirit, kon het ons zo snel na een vlucht nog niet bekoren. De superjeeps die ons stonden op te wachten deden dat wel, al bestaat er -geloof me- geen elegante manier om als dame in zo’n jeep te stappen. (Ik besefte al gauw dat het niet de laatste vrouwelijke kwaliteit was die ik hier tijdelijk achterwege zou laten.)

Na een korte stop in een lokaal restaurant waren we klaar om Ijsland te ontdekken. Het nut van de superjeeps werd al gauw duidelijk wanneer we ‘off road’ op zoek gingen naar het echte Ijsland. We vonden het op de top van een berg, waar ik met tranen in de ogen uitkeek over het fantastische landschap dat aan mijn voeten lag. Niets of niemand kan denk ik echt goed omschrijven hoe mooi dit land is.

Het leek wel of we in een sprookje waren beland, maar dan wel eentje over 26 prinsen en 1 prinses. De rest van de dag gingen we verder op ontdekking, op zoek naar dat wat niemand ooit vanzelfsprekend mag vinden: inspiratie, én het mythische noorderlicht.

De volgende ochtend klonk de wekker vroeg maar rechtvaardig. Aangezien we de avond ervoor alsnog waren bezweken voor Brennivin en lokaal bier, werd het geluid voor sommigen vergezeld door een pijnstiller en een glas water. Gelukkig was er niet veel tijd om stil te staan bij een eventuele kater. Tijd voor een nieuw avontuur! Vandaag gingen we Ijslands vulkanische landschappen verkennen met sneeuwscooters, een absolute aanrader voor iedereen die houdt van een gezonde portie adrenaline gepaard met een onvergetelijk zicht. Aan 80 kilometer per uur scheurde ik langs een berg waarachter de zon zich had verstopt. Het duurde niet lang voor ik opnieuw tranen in m’n ogen had. Ik was in Ijsland, en zou dit moment nooit vergeten.

Na de tocht met de sneeuwscooters en een wandeling op sneeuwschoenen (een aanrader voor de fervente wandelaars onder jullie!), reden we naar een volgende prachtige plek. Wat zicht betreft toch, want wat ik ook geleerd heb op Ijsland is dat hoe mooier de omgeving is, hoe straffer vaak de geur. De fotogenieke rookslierten die als een dekentje over het land liggen bestaan immers uit zwavel, dat -jawel- naar rotte eieren ruikt.

Niet alleen de geur was ‘interessant’. We kregen er ook de kans om twee lokale ‘delicatessen’ te proeven: eieren die twee jaar rijpen in vulkanische as, en vis gedroogd in schapenfecaliën. Ik ben een avontuurlijk eter, dus natuurlijk wilde ik proeven, maar ik moet zeggen dat het een heel aparte ervaring was...

Ook onze laatste activiteit vandaag was er één om nooit te vergeten: zwemmen in het warmwatermeer van Myvatn. Terwijl het buiten -10°C vroor, lag ik in het warme water te kijken naar de meest heldere sterrenhemel die ik ooit had gezien. Het duurde niet lang voor de tranen weer opkwamen, maar gelukkig was het zo donker dat niemand ze zag.

Toen de avond viel mochten de 26 meegereisde chefs bewijzen wat ze waard waren. Op basis van lokale ingrediënten bereidden ze acht gerechten van topniveau, van salade met gedroogd lam tot Ijslandse melkkoe met verse pepersaus. Het personeel van het restaurant waar we te gast waren trok grote ogen. Ik denk niet dat in Ijsland nog wordt getwijfeld aan het feit dat België aan de culinaire wereldtop staat. We besloten de avond met een concert door één van onze chauffeurs (die warempel één van Ijslands meest bekende rockartiesten bleek te zijn) en met het ons vergapen aan het Noorderlicht, dat in werkelijkheid nog mooier bleek te zijn dan alle foto’s die ik er ooit van had gezien.

De laatste dag vertrokken we om acht uur ’s ochtends naar zee om walvissen te spotten, iets dat al lang hoog op mijn bucketlist stond. Onze kapitein had er echter geen goed oog in, en jammer genoeg bleek hij gelijk te hebben. Walvissen spotten zal dus nog wel een tijdje op m’n to do-lijstje blijven staan. Verse kabeljauw vangen, in een woelige zee, omgeven door besneeuwde bergtoppen, kan er echter wel al af. Terug aan land vond Elvar Reykjalin, de zogenaamde ‘koning der kabeljauwen’, dat we eerst iets moesten doen om onze lunch te verdienen.

Een laatste delicatesse proeven: Hakarl. Een sterrenchef omschreef het ooit als het meest walgelijke dat hij ooit gegeten had. En toen het chef Gordon Ramsay ooit werd voorgeschoteld als uitdaging, kreeg hij het zelfs niet door z’n keel. Als enige vrouw in een gezelschap van 26 mannen vond ik echter dat ik mezelf niet mocht laten kennen, en dus deed ik m’n ogen toe, en ging ervoor. Wat Hakarl is? Groenlandse haai die ze eerst enkele jaren laten rotten, en dan gul overgieten met een soort ammoniak...

De laatste stop van onze trip was een brouwerij. Het is moeilijk in te beelden, maar waar sterke drank in Ijsland verboden was tot 1934, gold het verbod op bier nog 55 jaar langer, tot 1989. Waarom dat zo is, kon niemand me echt goed uitleggen, maar het is wel zeker dat een frisse pils meer dan welkom was na al die liters lokale schnapps.

Een paar uur later lag ik al weer terug in mijn eigen Belgische bed. Even leek het alsof het allemaal maar een droom was, maar dat was het niet: Ik bén naar Ijsland geweest met 26 tripping chefs, en ze hebben me geïnspireerd, gemotiveerd en sterker gemaakt. En dat allemaal in een land waarvan de eindeloze schoonheid je weer doet beseffen hoe klein je wel bent...