Gezond

Straffe getuigenis: Tuchila ontdekte een knobbeltje in haar borst

Feeling Redactie

23 apr 2017

Tuchila ontdekte vorige zomer een knobbeltje in haar borst. Ze is getrouwd en heeft drie kleine kinderen.

Ik was al een paar maanden moe en kreeg het maar niet weggeslapen. De dokter deed een zeer uitgebreide bloedtest, maar alles was normaal. Ik heb het gewoon geaccepteerd en me er verder geen vragen bij gesteld. In het begin van de zomer voelde ik plots iets kleins in mijn borst, een piepklein bolletje. Meteen daarna kon ik het niet meer terugvinden. Het bleef echter in mijn hoofd spoken. De hele zomer dacht ik: er is iets niet in orde. Op den duur denk je dat je overdrijft, dat je jezelf bang aan het maken bent. Ik besloot nog één keer een grondig borstonderzoek te doen bij mezelf en het er dan bij te laten. En toen vond ik het. Heel diep, een klein hard bolletje. Ik hield mijn vinger erop en liep naar Erik, mijn man. Hij voelde het ook. Een uur later zat ik bij de dokter, die me gelukkig heel serieus nam. Ik mocht onmiddellijk een mammografie en een echografie laten maken. Omdat ik niet verwacht had dat die testen allemaal zo snel uitgevoerd konden worden, zat ik daar dus alleen. Dat was niet fijn. Mijn hart klopte in mijn keel. De echografie duurde oneindig lang. Toen hield ik het niet meer en zei: ‘Zeg iets! Ik haat deze stilte!’ De dokter twijfelde. Hij kon niet zien of het goed of slecht was. Voor de zekerheid moest er een biopsie worden genomen.

Ik wilde niet in de dokter zijn ogen kijken, bang om zijn blik te moeten interpreteren.

Het weefsel had zowel goedaardige als ‘onduidelijke’ kenmerken, waarschijnlijk een eufemisme voor kwaadaardig. Het moest dus verder onderzocht worden. Dat betekende ook: wachten. In de tussentijd ging ik met mijn gezin naar Planckendael, voor de verjaardag van mijn zoon. Op een bepaald moment liepen Erik en onze drie kinderen voor me uit. Was dit een blik op de toekomst? Zij zonder mij? Alsof ik uit een foto wegviel. Het was de warmste dag van het jaar, maar ik kreeg het letterlijk ijskoud van angst. Iets wat zo vanzelfsprekend is, een man en kinderen, een verjaardag vieren en volgend jaar opnieuw: het kan je allemaal ineens ontnomen worden. We stonden plots voor een grote boomhut met dikke touwen en mijn jongste dochter durfde er eerst niet in klimmen. Maar toen ging ze toch. Ik liep vlak achter haar en hoorde haar heel zachtjes fluisteren: ‘Ik ben dapper, ik ben stoer, ik ben dapper, ik ben stoer’. Later, toen ik bestraald werd en ik het heel moeilijk had, werd dat ook mijn mantra: ‘Ik ben dapper, ik ben stoer’.

Ineens zat ik in een kankerbubbel

Na die zonnige dag in Planckendael gingen Erik en ik samen naar de gynaecoloog om de uitslag van de biopsie te bespreken. Onderweg daarnaartoe werd ik heen en weer geslingerd tussen ‘het zal wel niks zijn’ en ‘wat zit je te lullen?’. De gynaecoloog wond er geen doekjes om: ‘Het is niet goed’.

Ik herinner me dat ik toen dacht: zo voelt het dus als ze zeggen dat je kanker hebt. Je zit daar in zo’n kamertje en het is veel normaler dan je denkt. Niet alles om je heen ontploft.

De dag erna zat ik al bij een oncoloog. Een oncoloog! Wacht, gaat dit écht over mij??? Erik nam twee weken vrij van zijn werk, want we moesten van het ene onderzoek naar het andere. Ineens zaten we in een kankerbubbel. Dag en nacht samen, op een manier die vreemd genoeg eigenlijk best romantisch was. Je ziet het leven plots in technicolor: wat niet belangrijk is, valt weg. Angst verandert je, maar met angst komt ook moed. Uiteraard ben je bang, maar je doet wat je moet doen. Ik was bang om het woord ‘kanker’ uit te spreken, bang om het aan de leraars van mijn kinderen te vertellen, bang voor onheil dat hopelijk nooit zal komen. Maar op geen enkel moment ben ik ingestort. In die periode ontstond ook een groepje van twaalf mensen die we na iedere uitslag een sms stuurden. Het was heel prettig om te kunnen delen, iedereen dacht aan mij en dat heeft me enorm gedragen. Chemo is me gelukkig bespaard gebleven. Ik kreeg een borstsparende operatie en bestraling. Nu ben ik in remissie. De volgende tien jaar zal ik hormoontherapie volgen en om de drie maanden word ik gecheckt. Ik ben echt zo dankbaar dat het hele ‘ontdekkingsproces’ in vijf dagen is afgetikt en dat er onmiddellijk actie is ondernomen. Mijn oudste dochter vroeg me op een bepaald moment of ik bang was. Ik antwoordde ja, maar zei er ook bij dat ik blij was dat ik het zo snel had ontdekt. We hadden een heel fijn gesprek over de waarde van tijd.

Je ziet het leven plots in technicolor: wat niet belangrijk is, valt weg.

Iedereen wil fantastische reizen maken? Het zal wel zijn... Geef mij nu maar een gewone dag met mijn gezin. Lief zijn voor elkaar is het beste medicijn. Ik sta nu veel dichter bij mezelf. Ik had natuurlijk liever geen kanker gekregen, maar ik zoek in alles wat me overkomt naar zingeving. Ook in de angst die ermee gepaard gaat. Er moet iets goeds uitkomen. Ik leef nu veel gezonder, doe elke dag aan sport en drink bijna geen alcohol meer. Mijn lijf en ik werken nu samen, de rotzooi moet eruit. Dat betekent ook leren leven met angst die niet zomaar weggaat. Maar ik wil vat krijgen op de angst, in de plaats van andersom. In het begin bezocht ik forums over borstkanker, maar daar ben ik mee gestopt. Ik zocht geruststelling, maar werd er alleen maar banger van. Je kunt niet filteren wat je tegenkomt. Daarom lees ik nu uitsluitend nog inspirerende verhalen. Die vind ik onder meer op Instagram, waar meer vrouwen van mijn leeftijd zitten. Ik hou van hun vechtlust en optimisme. Het vieren van het leven staat centraal: daar kán ik tenminste iets mee.”

Openingsbeeld: stockbeeld.