Pablo is suppoost: ‘De expo van oorlogsjournalist Lee Miller heeft een grote indruk op mij gemaakt’
Na een carrière als zelfstandig fotograaf, ging Pablo (44) aan de slag als brigadier aan het hoofd van een team van een veertigtal agenten, dat bewakingsopdrachten uitvoert in meer dan tien musea in Antwerpen. Het Fotomuseum is zijn persoonlijke favoriet.
“Ik ben autodidactisch fotograaf. Na een aantal jaar de wereld te hebben rondgereisd voor reportages en foto-opdrachten, ging ik als zelfstandig fotograaf aan de slag. Werk vond ik vooral in de commerciële en reclamesector. Wanneer mijn omzet plots gedecimeerd werd door de coronapandemie, moest ik op zoek naar een nieuwe uitdaging. Ik was altijd al geïnteresseerd in de securitywereld en toen ik een vacature zag opduiken voor de beveiliging van musea, besloot ik het erop te wagen. Intussen werk ik al drie jaar als Securitas-brigadier en stuur ik samen met de overste een team van veertig agenten aan die bewakingsopdrachten uitvoeren in een waaier van musea in Antwerpen. Onze opdracht: op wacht staan in het museum en ervoor zorgen dat de kunstwerken niets overkomt.”
“Het museum waarvoor ik het liefst werk, is het Fotomuseum – al hebben mijn persoonlijke smaak en professionele achtergrond daar zeker iets mee te maken. (lacht) Wat ik heel fijn vind aan het FOMU, is de mix tussen historische en moderne kunst. En het feit dat ze fotografie als medium en kunstvorm veel ruimer interpreteren dan de meeste fotomusea. Naast statische ‘kaders aan de muur’ zijn er ook regelmatig interactieve installaties en audiovisuele projecties te zien, en multidisciplinair werk dat balanceert op de grens tussen genres. Dat maakt van een bezoek aan het FOMU altijd weer een intrigerende en verrassende totaalervaring.”
‘Als het ooit toch tot een grootschalig incident zou komen – zoals activisten die een schilderij bekladden met soep, verf of een andere vloeistof – dan hebben we een uitgebreid draaiboek’
“Een expo waar ik recent toezicht hield en die een grote indruk op mij heeft gemaakt, is die van oorlogsjournalist Lee Miller. Films als Saving Private Ryan of Dunkirk mogen – ook volgens oorlogsveteranen – nog zo realistisch in beeld zijn gebracht, ze kunnen nooit zo’n rauw en waarheidsgetrouw beeld van het leven in oorlogstijd scheppen als het werk van Miller. Haar foto’s zijn ruwe, historische momentopnames die een hele era op beeld vastleggen. Daar een hele dag tussen staan en tijd hebben om de werken in je op te nemen, heeft best een impact. Millers foto’s zijn immers niet geënsceneerd, maar tonen de harde, rauwe realiteit.”
“Grote incidenten heb ik in mijn carrière gelukkig nog niet meegemaakt. Meestal gaan bezoekers heel respectvol om met de werken. Dat wij daar rondlopen en toezicht houden, heeft daar natuurlijk iets mee te maken. (lacht) Onze functie is dan ook vooral preventief: risico’s inschatten en escalatie voorkomen. Denk je dat een bezoeker iets van plan is, of dat er een probleem zou kunnen ontstaan, dan is het jouw taak als bewaker om ervoor te zorgen dat dat niet gebeurt. Als het ooit toch tot een grootschalig incident zou komen – zoals activisten die een schilderij bekladden met soep, verf of een andere vloeistof – dan hebben we een uitgebreid draaiboek, een heel protocol van maatregelen dat in werking treedt. Hoe dat er precies uitziet, mag ik helaas niet vertellen.” (lacht)
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
