Patricia de Jaeger is suppoost: ‘Tussen de kunst ontsnap ik even aan de hectische en lawaaierige wereld’
Op zoek naar meer rust en een trage werkplek, begon Patricia de Jaeger (58) negen jaar geleden als suppoost en museumshopmedewerker bij Mu.Zee, Permeke en het Peiremuzee. Een beslissing waar ze nog geen spijt van heeft.
“Voor ik in het museum werkte, was ik lange tijd opvoedster tijdens zeeklassen. Met de kinderen en senioren die daaraan deelnamen, brachten we altijd een bezoekje aan Mu.Zee. Zo is mijn liefde voor de plek en voor kunst ontstaan. Ik heb van thuis uit niet meteen een grote culturele bagage meegekregen, maar ik hield wel altijd al van schoonheid. Voor mij kan kunst in veel dingen zitten: van de gordijnen die ’s ochtends opbollen in een zachte winterzon, tot een kind dat rent achter een kleurrijke vlieger die tolt op het ritme van de wind. Het gaat voor mij om een verstilde manier van kijken: iets dat je even weghaalt uit de snelheid van het leven en zo een soort van absolute essentie onthult.”
“Een schilder wiens werk mij in het bijzonder kan doen verstillen, is Léon Spilliaert, een Belgische symbolist en expressionist uit het midden van de vorige eeuw. Hij is geboren en getogen in Oostende en schildert vaak uitgestrekte stranden, verlaten dijken en het melancholische licht dat bij valavond boven de Noordzee hangt. Dat maakt zijn werk niet altijd even vrolijk: het heeft vaak een bepaalde donkerheid, een mysterieuze, soms zelfs beklemmende sfeer. Maar ook daar zit schoonheid in.”
“Een tentoonstelling in Mu.Zee die een bijzondere indruk heeft gemaakt, is die van Anna Boch. Niet alleen maakte ze knap werk in een tijd waarin vrouwelijke kunstenaars niet erg serieus werden genomen, als mecenas en kunstverzamelaar speelde ze ook een belangrijke rol in de verdere ontwikkeling van de Belgische kunstscene.”
“Mijn werk is traag, en precies dat vind ik er zo leuk aan. Ik kan een paar uur uit de hectische en lawaaierige wereld ontsnappen en tussen kunst lopen. Het Permekemuseum ligt in een groen domein met een grote tuin, en de nabijheid van natuur maakt de plek extra rustig. Dat merk ik niet alleen aan mijn collega’s, maar ook aan de bezoekers.”
‘Ik vond het prachtig dat kunst zoiets fundamenteel menselijks in gang kan zetten dat zelfs een ongeboren kind daarop reageert’
“Ook het contact met mensen vind ik een pluspunt aan mijn job. Zowel Mu.Zee als het Permekemuseum en het Peiremuzee trekt veel verschillende bezoekers aan: van middelbare scholieren op verplicht bezoek, tot oudere mensen of jonge gezinnen die hun kleuter alvast wat liefde voor kunst proberen bij te brengen.”
“Als ik merk dat mensen daarvoor openstaan, probeer ik een praatje te maken. Dan knoop ik een gesprek aan over de werken of vraag ik hoe ze hun bezoek hebben ervaren. Het allermooiste verhaal dat ik ooit heb gehoord, was dat van een jonge, zwangere vrouw. Ik vroeg haar na afloop van de expo of de baby ‘braaf was geweest’. Waarop ze mij vertelde dat het kindje in haar buik heel hevig op bepaalde werken had gereageerd. Ik vond het prachtig dat kunst zoiets fundamenteel menselijks in gang kan zetten dat zelfs een ongeboren kind daarop reageert.”
“Veel vreemde of vervelende dingen heb ik nog niet meegemaakt. Mensen gaan meestal heel bedachtzaam en respectvol om met de kunst waar ze voor komen. Soms wel een heikele opdracht: ervoor zorgen dat bezoekers de werken niet aanraken. (lacht) Zo hadden we bij Mu.ZEE een werk van Tramaine de Senna: een zachte en fluffy roze sculptuur. Dat nodigt natuurlijk uit tot aaien. (lacht) Ook het werk van de recent overleden Guillaume Bijl, dat in de Venetiaanse Gaanderijen staat omdat Mu.Zee wordt verbouwd, zorgt bij veel mensen voor verwarring. Het gaat om een installatie in de vorm van een schelpenwinkel – compleet met glazen wandkasten, manden en wandrekken vol schelpen en zelfs een kassa om af te rekenen. Sommige bezoekers denken dat ze al in de souvenirshop zijn beland.”
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
