Dries Delanote doet aan wild farming: ‘Ik ben een deel van het geheel’
Dries Delanote doet aan wild farming. Hij teelt met Le Monde des Mille Couleurs groenten in Ieper voor toprestaurants zoals humus x hortense en doet dat op eigenzinnige wijze. “Je moet het goede moment weten te kiezen om te oogsten. Als het in de winter te hard gevroren heeft, geraak je met je handen niet in de grond, van zodra het iets warmer wordt, kleeft de kleigrond dan weer.”
Dries teelt enkel groenten die eigen zijn aan onze Vlaamse bodem. “Dat is vaak ploeteren. Haverwortel heeft vele haartjes en mierikswortel kleeft enorm aan de aarde. Dit kost me meer moeite, maar het is de enige manier die juist voor me aanvoelt.” Wanneer je op het veld staat van Le Monde des Mille Couleurs lijkt het wel één prachtige chaos. Geen rijen bloemkool, maar alle groenten, kruiden en bloemen kriskras door elkaar en toch staat alles logisch en in verbinding. “Door planten de kans te geven om door te groeien, krijgen ze bloemen, die op hun beurt weer nieuwe insecten aantrekken, waardoor er weer andere dieren op afkomen. Die biotoop die we creëren zorgt voor een ontzettend rijk bodemleven. Je ziet het misschien niet, maar onder de grond gebeurt er van alles.”
‘De kunst is om los te laten en terug klein te worden. Wie groot wil blijven, zal altijd in stress leven’
Dries vond er een eigen term voor uit: ‘wild farming’. Een manier van boeren die dichter bij de natuur staat dan biologische teelt en zelfs permacultuur. Opmerkelijk, want Dries komt uit een traditioneel landbouwbedrijf. “Door te reizen, kwam ik in contact met stammen die nog volledig leefden volgens de natuur. Zelfs zonder een woord Spaans te spreken, begrepen we de taal van patatten.”
Om het economisch rendabel te houden en een mooi aanbod te garanderen, behoudt Dries een deel van zijn velden ook voor biolandbouw. “Je moet een beetje de balans bewaren. Enerzijds vinden mensen het tof dat er al eens een slak zit op hun sla, anderzijds is de vraatschade ook geen gezicht op je bord.”
Sinds corona organiseert Dries elke zaterdag ook een groentemarkt bij hem op de boerderij, waardoor er ook meer organisatie binnen aan te pas komt, maar het gelukkigst blijft hij buiten. “Ook al ben ik het intussen gewend dat een zaadje weet hoe het een plant moet worden, toch blijft de verwondering. Het draait niet enkel om het feit dat ik met m’n handen in de grond mag wroeten, maar wel dat ik een bredere connectie mag hebben, dat ik een deel van het geheel ben. Er zijn momenten dat ik me groot voel, als ik de dirigent ben en aan het zaaien en planten ben. Maar van zodra de natuur het overneemt, duwt ze je plat naar beneden. De kunst is om dat los te laten en terug klein te worden. Wie groot wil blijven, zal altijd in stress leven.”
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
