Column Cath Luyten: ‘Tijdens die voor velen hachelijke periode kwam er een talent bovendrijven: fantaseren’
Het is niet omdat ze uit Schotland terug is, dat Cath Luyten nu stopt met reizen. Ze blijft ons meenemen, soms vlakbij, dan weer verder weg. Maar altijd dicht bij zichzelf.
Globetrotter in gedachten
‘Ik vond corona best fijn’, zei mijn zoon met de mond vol tijdens een zeldzaam tafelmoment met ons vieren. ‘Hij doelt op de periode, niet op de ziekte’, prentte ik mezelf in voor ik hem ging verdenken van een duister kantje. ‘Lekker chill, wat gamen met maten, niet naar school. En, jullie waren thuis.’ Bij dat laatste maakte mijn hart een sprong. Los van drie weken hoge koorts – aan bed gekluisterd – tijdens de eerste wave, snapte ik exact wat hij bedoelde. Het concept ‘gezin’ werd heruitgevonden: ik parkeerde mijn aversie voor gezelschapsspelletjes – tijdelijk – en de stappenteller maakte overuren. Met de landsgrenzen dicht en een uit oorlogstijd geleende avondklok, viel er helaas weinig nieuws te ontdekken. Dacht ik.
De trotter in mij zou het als onoverkomelijk ervaren. Tot er, tijdens die voor velen hachelijke periode, een talent kwam bovendrijven: fantaseren. Tijdens het dagelijkse blokje om waande ik me een straat verder plots in het Cuba van Fidel Castro. Enkel omdat er een oude ‘Volkswagen Kever’ voor een koloniaal pand geparkeerd stond. Of de grauwe, ietwat aftandse woontorens in de stadsrand katapulteerden me naar een troosteloze buitenwijk van Kiev. En een eenzame pijnboom op een Kempense hei teleporteerde me zo naar de Keniaanse savanne. Enkel de giraffen moest ik erbij denken.
Na een tijdje begon ik het reizen in mijn hoofd zo bevredigend te vinden dat ik wilde dat andere mensen konden meegenieten. Onder de hashtag #keepusingyourimagination nam ik als een volleerd reisgids mijn Instagram-volgers mee naar Hawaïaanse mangroves (de Kleine Nete in Retie) of de Kilimanjaro (wolkenformatie boven de Kalmthoutse hei). Even hoopte ik een beweging te starten, met honderden posts onder dezelfde hashtag, maar vooralsnog reisde ik alleen. Ondertussen kan er weer naar hartenlust écht ‘geglobetrotterd’ worden en is de frequentie waarmee ik aan fantasiereizen doe gezakt. Maar ermee stoppen kan ik niet. Sporadisch denkt een volger dat ik werkelijk in het besneeuwde Wenen zit, terwijl het om een winters tafereel voor de Bourlaschouwburg gaat. ‘Uw dochter zat weer in het buitenland’, krijgt mijn vader dan te horen, wat me net geen standje oplevert: ‘We weten wel graag waar je zit, schat.’ Of zoals deze week gebeurde. De zon stond laag en het licht baande zich een weg door een donkere steeg achter Station Antwerpen-Berchem. De kunstige graffiti op de hoge muren kwam er geweldig mooi op uit en in mijn hoofd klonken de stemmen van Jay-Z en Alicia Keys met ‘Empire State of Mind’. Albert Einstein zou zeggen: ‘Logic will get you from A to B. Imagination will take you everywhere’. Toen ik ’s avonds voor het slapengaan mijn Instagram opende, had ik een bericht van Patrick van Rosendaal, de beste Belgische reisgids in New York: ‘Oh, ben je hier, dan wil ik je zien!’. Ik kon een monkellachje niet bedwingen. Nochtans is het niet mijn bedoeling om mijn volgers te beduvelen, ik wil hoogstens ook hun fantasie aan het werk krijgen.
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
