Column Cath Luyten: ‘Verhuizen met drie van de vier gezinsleden betekent dat er altijd één stoeltje leeg is’
Ze volgt haar man tijdelijk naar het grillige Schotland, en neemt ons de komende zes maand mee op dat avontuur: als Cath Luyten van huis is, zijn we er graag bij.
Vrolijke schizofreen
De uitdrukking ‘schots en scheef’ heeft volgens ons betrekking op de Schotse stoepen en bestrating
‘Immer vrolijk’: er is een periode geweest dat deze twee woorden standaard achter mijn naam verschenen bij elk artikel of interview. Ik kon me daar al eens aan ergeren. Tuurlijk ben ik niet voortdurend goedlachs of luchthartig. Net zomin als een verhuis naar Schotland altijd een zorgeloos avontuur is. Manlief werkt al eens laat en de vrije tijd aan onze eettafel is schaars. De eettafel zelf is ook schaars, van omvang. Met een diameter van 70 cm is het uitnodigen van eventuele nieuwe vrienden onbedoeld intiem. En ook mijn schrijfwerk vraagt aan zo’n cirkel wat inventiviteit. Telefoon, laptop en tablet beginnen de dag vaak met een lege batterij, omdat ik domweg blijf vergeten dat je in de UK ook je stopcontacten on en off zet. De uitdrukking ‘schots en scheef’ heeft volgens ons betrekking op de Schotse stoepen en bestrating waardoor onze auto al menig chassis- en carrosserieletsel heeft opgelopen. Op café of restaurant gaan met je jonge kroost is altijd een verrassing: er worden nog sneller honden binnengelaten dan kinderen. Om over de ellendige wachtrijen bij de douane nog maar te zwijgen. Tot zover dus de immer vrolijke Cath.
Wél leuk is de adembenemende natuur hier, en de gastvrijheid van de Schotten, en de fish & chips die door hun lichte bierbeslag ei zo na op een Michelin-menukaart zouden kunnen. En mocht dát allemaal nog niet voldoende zijn om op te fleuren, dan is er – als laatste redmiddel – nog altijd whisky. Whisky die ik mezelf al wel eens wil uitschenken om misschien wel het moeilijkste aan ons avontuur mee te bestrijden: ‘het grote gemis’. Want verhuizen met drie van je vier gezinsleden wil zeggen dat er altijd één stoeltje leeg is. Een puber van zeventien trek je niet weg van zijn vrienden, vader of school. De dag overlopen doe je niet aan de gezinstafel, maar al facetimend. Soms met horten en stoten door haperende 4G en vaak op onhandige momenten door een klein maar onhandig uurtje tijdsverschil. Gelukkig komt hij de vakanties graag overgevlogen en hiken we samen een eind weg. Én – lucky me – moet er ook nog porno gemaakt worden (niet als hobby, wel voor een aankomend tv-project) waardoor ik dankzij dat over en weer reizen mijn bijna volwassen zoon (maar waag het niet met hem over p**** te praten) toch iets vaker zie dan gepland. Alleen zorgt dat tweeledige bestaan, dat schipperen tussen een leven daar en leven hier, soms voor een schizofreen gevoel. Misschien wel datzelfde gevoel waar pendelende kinderen van gescheiden ouders onder gebukt gaan, oppert mijn vriendin wanneer ik even mijn hart lucht. Als ík immer vrolijk achter mijn naam krijg, krijgt mijn zoon, vanuit de Schotse Highlands, de titel The Brave.
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
