Cruisen met de Europa 2

Op 10 mei werd het luxecruisschip Europa 2 voor het eerst te water gelaten. Onze redactrice mocht meevaren, en werd aangenaam verrast.

Normaal heb ik niets met schepen: ik heb té vaak in de storm tussen Dover en Oostende gedobberd om zelfs maar vrijwillig in een roeiboot te stappen. Maar een de doop van een gloednieuw, luxueus cruiseschip meemaken is natuurlijk nét even anders.

Bij het aan boord gaan op de Europa 2 van luxerederij Hapag Lloyd krijg ik een instant glamourgevoel. Wat niet alleen te maken heeft met de superchique inrichting van het schip (brede gangen, kristallen luchters, kunstwerken van kunstenaars die zelfs IK ken...) maar ook met de champagne die rijkelijk vloeit. Ik word naar mijn hut begeleid, en blijk een walk-in wardrobe te hebben waar mijn T-shirtje en nette jurk wat eenzaam hangen te bungelen, een dubbel bed, een zithoek én – net als bij elke hut hier – een balkon. Compleet met ligstoelen en uitzicht op een spiegelgladde zee. Verleidelijk, maar de plicht roept en er moet gegeten en gedronken worden.

We krijgen een rondleiding rond de acht restaurants die het schip rijk is, komen langs het zwembad waar vreemd genoeg Belgische wafels worden gebakken, nemen een kijkje in de spa waarvan ik nu al weet dat ik zéker in het bubbelbad wil, en krijgen nog maar eens een glaasje champagne. Intussen maak ik kennis met een paar Nederlandse journalisten en ik weet: dit wordt een vrolijke reis.

Voor we écht gaan varen, moet er een evacuatie-oefening worden gedaan. Zodra het signaal wordt gegeven, moeten we ons zwemvest aandoen en voor onze deur gaan staan om naar de vluchtroute geleid te worden. In mijn kamer oefen ik vast, want ik ben de handigste niet, en raak hopeloos verstrikt in het zwemvest, dat uit een aantal langwerpige blokken en een knellende kraag lijkt te bestaan. Ik weet in elk geval dat de verdrinkingsdood me bespaard zal blijven, want voor die tijd ben ik allang gestikt in mijn zwemvest. Gelukkig is er een vriendelijk bemanningslid die me erin hijst en ik besluit om zeker bij hem in de buurt te blijven als we onderweg een ijsschots tegenkomen.

Dan varen we. En ik voel niks. Het deint niet en het dobbert niet en de kust trekt traag maar elegant voorbij. Heel wat anders dan Dover-Oostende dus.

Aan tafel – de Nederlanders en ik hebben een plaatsje bij het raam gevonden – krijgen we een gigantisch menu in handen, waaruit ik moeilijk kiezen kan. Gelukkig hoeft dat niet, want blijkbaar krijgen we alles wat vermeld staat: de lekkerste gerechtjes uit de diverse restaurants. De coquilles, de vitello tonato, de kreeftensoep en sorbet, de chateaubriand met fijne frietjes en een dessert met veel chocolade zijn me het meeste bijgebleven, maar er was méér, en het was allemaal zalig.

Later wonen we een theatervoorstelling bij, met dansers die om, in, en boven een bad dartelen, en angstige dingen doen, hangend aan gordijnen. Nog later gaan we naar de jazzclub, en dan door naar de cocktailbar. Champagne doet vreemde dingen met een mens: ik dans normaal nooit omdat ik vind dat ik dat rààr doe, maar nu dans ik dus en ik heb het idee dat ik me supercharmant over de vloer beweeg. Als ik om twee uur mijn kingsize bed induik, ben ik helemaal vergeten dat we aan het varen zijn.

De volgende morgen, na een ontbijt op het dek, wil ik naar het bubbelbad, maar eerst mogen we op de brug bij de kapitein. Bijzonder om te zien hoe zo'n gigantisch schip bestierd wordt door één man en zijn team. Daarna ga ik even zonnen aan het zwembad, en wil net mijn badpak gaan halen om te bubbelen als het alweer tijd is voor de lunch. En daarna... och, daarna is het gewoon zo fijn om naar de zee te kijken en naar de stukjes prachtige kust, om een praatje te maken en me éven voor te stellen dat ik echt het geld heb om zo luxe te leven, dat het bubbelbad erbij inschiet. 

Later, als we aan wal gaan, besef ik: het zou best wennen, zo'n leven op een cruiseschip.