Op Japans poeder: waarom je dringend op skivakantie wil in Hokkaido

Skiën hoeft niet per se in de Alpen of in de Italiaanse Dolomieten. Het kan ook in Japan, waar het landschap schilderachtig is, de rituelen alomtegenwoordig en de sneeuw legendarisch. Op de bergen van Hokkaido glijd je gelukzalig van het ene hoogtepunt naar het andere.

Waarom ga je skiën in Japan, terwijl Europa de grootste en beste skigebieden ter wereld heeft? Die vraag krijg ik voor vertrek regelmatig te horen. En eerlijk? Ik denk er zelf ook het mijne van. Want hoewel ik graag ski, hoef ik daarvoor niet per se de halve wereld rond te reizen. En toch. Omdat mijn partner er al zo lang van droomt, trekken we na onze citytrip Tokio verder op skivakantie in Hokkaido. Benieuwd en vol verwachting.

Olympisch goud

Vanuit het vliegtuigraampje zien we een landschap dat wel met een fijn penseel op rijstpapier geschilderd lijkt: repetitieve witte vlakken worden door dunne, zwarte lijnen harmonieus gekadreerd. In de verte tekenen zich de besneeuwde toppen van het Hidaka-gebergte af.Op de luchthaven van Sapporo is het een komen en gaan van skiërs uit alle hoeken van de wereld. Toch is de populariteit van skiën in Japan een relatief recent fenomeen. Het verhaal begint in de vroege twintigste eeuw, met een Oostenrijkse legerofficier, Theodor von Lerch. In Europa werd skiën toen al decennia onderwezen aan soldaten om hen inzetbaar te maken in bergachtige gebieden, een strategische noodzaak die Japan, met zijn ruige topografie, almaar beter begon te begrijpen.

In 1911 nodigde de Japanse regering von Lerch uit om zijn ervaring als alpinist en militair bergspecialist te delen. In Jōetsu, in de prefectuur Niigata, zette hij de eerste Japanse soldaten op houten ski’s. Een lange bamboestok diende als enige hulpmiddel om te remmen en te sturen. Wat begon als militaire training, groeide geleidelijk uit tot een nationale passie. In de jaren 20 en 30 ontstonden de eerste skiclubs en werden er her en der lokale wedstrijden georganiseerd. Toch bleef skiën lange tijd vooral een binnenlandse aangelegenheid. De Japanse bergen, hoe indrukwekkend ook, bleven voor de buitenwereld grotendeels onbekend terrein.

Tot in 1972 de Olympische Winterspelen in Sapporo plaatsvonden. De ogen van de wereld waren plots op Japan gericht. Het land profileerde zich als een modern, efficiënt wintersportparadijs, met bergen, sneeuw en infrastructuur die zich konden meten met die van Europa en Noord-Amerika. De échte grote doorbraak kwam er met de Olympische Winterspelen van 1998 in Nagano, een skiregio rond Tokio. Nieuwe skigebieden werden ontwikkeld, bestaande pistes kregen een facelift en het toerisme nam een hoge vlucht. Wintersporters van over de hele wereld ontdekten plots het verborgen sneeuwgeheim van Japan.

Sprookjesachtig Sahoro

Onder een staalblauwe winterlucht rijden we richting Club Med Sahoro, aan de voet van Mount Sahoro-Dake. Het all-inresort ligt verscholen in een sprookjesachtig bos van dennen en berken. Met 25 kilometer aan pistes is Sahoro een kleinschalig, charmant skigebied dat vooral mikt op beginners, gezinnen en rustzoekers.
Onze stijlvolle kamer is ruim, heeft een gigantisch kingsize bed en biedt uitzicht op de witte bergflanken. Na een verkwikkende douche trekken we onze skikledij aan en nemen de gondel naar boven. Op de top worden we begroet met een buiging en een zachte ‘konnichiwa’. Even verderop markeert een kenmerkend rode torii-poort de toegang tot een kleine tempel. Zelfs hier, op meer dan 1.000 meter hoogte, is de Japanse traditie tastbaar aanwezig.

We glijden over nagenoeg lege pistes door een landschap dat zo uit een impressionistisch schilderij lijkt te komen: witte berken en ranke sparren tekenen zich scherp af tegen de sneeuwwitte achtergrond, terwijl verdorde bamboestengels als sierlijke penseelstreken uit het landschap priemen. Grote sneeuwballen rusten tussen de kale takken als kunstige decoratie. We genieten van elke afdaling, de oorverdovende stilte en het mystieke decor. Het ontbreken van overvolle berghutten, schlagermuziek en après-skisituaties voelt veeleer als een verademing dan als een gemis. We eindigen onze dag dan ook volledig zen.

De theorie van de magie

Het is helaas net iets te warm voor de befaamde ‘japow’, de ultralichte poedersneeuw ofte ‘Japan powder’ waar skiërs wereldwijd lyrisch over zijn. Die ontstaat wanneer koude, droge Siberische lucht botst met vochtige zeelucht van de Japanse Zee. Het resultaat: sneeuwvlokken zo licht en luchtig als dons. Aan de bar raken we aan de praat met een Australische skiër die al 25 jaar naar Sahoro komt. “Skiën in japow is pure magie”, zegt hij, terwijl hij ons filmpjes toont van afdalingen door maagdelijk witte sneeuw. Zijn ogen twinkelen als die van een kind. “Als de weersvoorspellingen kloppen, zouden we morgen wel eens een traktatie kunnen krijgen. Fingers crossed!”

Terwijl de sneeuw voorlopig nog op zich laat wachten, nemen we plaats in het sobere maar stijlvolle Mina Mina-restaurant. We genieten van kraakverse snow crab à volonté en laten stukjes vis, vlees en groenten garen in een geurige nabe, een traditionele Japanse hotpot. Een perfect gekoelde, lichtzoete sake sluit de avond af.

Verse poedersneeuw in Kiroro

Vanuit Sapporo rijden we 130 kilometer westwaarts richting Kiroro, een modern skigebied aan de voet van de hoogste berg Asari. De wind beukt tegen de ruiten van de auto en, zoals voorspeld, valt de sneeuw onafgebroken met bakken uit de lucht. Terwijl wij alvast wegdromen van verse poederafdalingen, kronkelen we over de bergwegen. Onze bestemming: Club Med Kiroro Grand, een luxe-all-inclusiveresort verscholen in een vallei, omringd door sparrenbossen en glooiende bergen. Kiroro krijgt gemiddeld 21 meter sneeuw per jaar, wat het van december tot april een van de meest sneeuwzekere regio’s van Japan maakt. En of we dat merken!

De eerste dag is skiën uitgesloten: te veel sneeuwval, te weinig zicht. Maar we laten ons verwennen met een weldadige massage, gevolgd door een perfect geshakete cocktail in de gezellige Yotei Bar. ’s Avonds schuiven we aan bij restaurant The Kaen voor een authentieke yakiniku: op een kleine tafelgrill roosteren we het sappigste wagyuvlees, verse zeevruchten en seizoensgroenten. Het bijhorende tare-sausje, essentieel bij een yakiniku, een kommetje rijst en pittige kimchi maken deze typisch Japanse maaltijd helemaal af.

Wow, Japow

’s Morgens liggen de pistes onder een dikke laag verse sneeuw en staan jong en oud te popelen om de gondel naar boven te nemen. Ook hier geen lange wachtrijen of schreeuwerige toeristen. Alles verloopt op z’n Japans: efficiënt, rustig en met respect. Zelfs over ons skimateriaal hoeven we ons geen zorgen te maken: de liftbedieners nemen het met een beleefde buiging uit onze handen en plaatsen het zorgvuldig in de skibak naast de lift. Sneeuw op de stoeltjes? Die wordt in één vlotte beweging met een borsteltje weggeveegd. Hier kunnen veel Europese skigebieden nog wat van leren.

Boven is het ijzig koud. De wind snijdt langs onze wangen, een lichte mist hangt tussen de bomen. Het uitzicht is ronduit betoverend: het lijkt wel alsof we op een andere planeet zijn beland, een witte wereld waarin elke boom met geduld en precisie is bespoten, tak voor tak en naald voor naald. Ik trek mijn Buff hoger over mijn neus, plant mijn stokken in de poedersneeuw en glijd moeiteloos verder. Mijn partner kiest meteen een offpiste run tussen de sparren, verdwijnt tot zijn middel in de poeder en roept luid ‘woeha!’ als hij in brede bogen en met een grote wolk poedersneeuw achter zich de helling afdaalt. Ik probeer het rustiger aan te doen, maar merk dat skiën haast vanzelf gaat. In geen tijd win ik aan snelheid. Ik lijk te zweven, voel me gewichtloos. Elke bocht is als surfen door een zijden wolk. Ik denk terug aan wat de Australiër in Sahoro ons vertelde en begrijp nu pas écht zijn kinderlijk enthousiasme. Japow is echt met niets te vergelijken.

We skiën op brede blauwe pistes, uitdagende rode afdalingen en spannende offpiste tracks. Of je nu een beginnend of gevorderd skiër bent: in Kiroro zijn er meer dan genoeg uitdagingen. En als je valt? Dan val je zacht, alsof je landt op een heerlijk dik donsdeken.

Ontspannen in de onsen

Als de avond valt, verlichten metershoge schijnwerpers de pistes. Fanatieke skiërs kunnen tot 21 uur doorgaan. Wij verkiezen een bezoek aan de onsen, het traditionele Japanse badhuis. Mannen en vrouwen gescheiden, volg ik het reinigingsritueel: op een laag houten krukje, met een douchekop in de hand, schrob ik me met zeep van top tot teen schoon. Daarna laat ik me langzaam in het stomende buitenbad zakken, de rotenburo. De hitte is intens, maar na een paar seconden went mijn huid aan de warmte, vertraagt mijn ademhaling en voel ik mijn lichaam helemaal ontspannen. Ik kijk in stilte uit over de besneeuwde bomen en bergflanken.

Dikke sneeuwvlokken vallen op mijn blozende wangen. Na een kwartier staan de zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd. Ik droog me af en trek een schone yukata-kimono aan. Mijn huid tintelt en mijn hoofd is helder. Het lijkt wel alsof ik gereset ben. Japanners noemen het ‘gokuraku’: een gelukzalig, hemels gevoel. En ja, dat is precies wat het is.

Tekst: Sonja Peeters. Beeld: Tom Van Noten.

Meer reizen met kerst:

Design in de bergen: 10 luxelodges die perfect zijn voor een eindejaar zonder drukte

Van modernistisch paviljoen tot sanatorium: 12 mooie wandelingen op verlaten plekken in België

Herfstweekendje weg: 10 cabins en tiny houses in de Belgische bossen