Binnenkijken bij Els Keymeulen: ‘Hier komt niets uit een catalogus’

redactie

vandaag Bijgewerkt: vandaag 7 min leestijd

In wat ze tot zowat de meest ongezellige straten van Antwerpen rekende, wist Els Keymeulen toch de gezelligheid zelve te vinden – een pand doorleefd met souvenirs, memorabilia en een wondere wintertuin.

“Ah nee, gaan we niet doen. Ik wil er zelfs niet naar gaan kijken, zó ongezellig”, had een hoogzwangere Els Keymeulen haar man gelijk tegengehouden, toen die tijdens hun zoektocht naar een upgrade kwam aanzetten met een annonce van een niet onmis herenhuis op het Antwerpse Zuid. “De straat – een drukke doorreisbaan – was ábsoluut niet het huisje-tuintje-boompje-scenario waarin ik mijn kinderen gemoedelijk op straat zag spelen”, herinnert de Feeling-hoofdredacteur zich haar eerste indrukken over de woning waarop ze uiteindelijk toch verliefd werd. Op een ijskoude, stralende ochtend, ging ze – na enig aandringen, de immomogelijkheden binnen hun budget stilaan uitgeput – dan toch een kijkje nemen. “Als eerste zag ik de trap. Niet zoals gewoonlijk centraal uitgelijnd, maar krullend aan de zijkant van de grote hal. En dan, met mijn blik de lijnen van de houten leuning volgend, plots dat ik-weet-niet-hoe-mooi dakraam in glas in lood: rood, blauw en groen licht dansten caleidoscopisch naar binnen, en toen wist ik het eigenlijk al nog voor ik iets van de rest had gezien.” Een coup de foudre in weerwil van zichzelf.

Vintage kerstverlichting en fluwelen strikken, beide Van Uytsel
Ecru en bordeaux faux stompkaarsen, Ester & Erik via Melmath

’s Zomers hangen haar intussen tot jonge tieners uitgegroeide kinderen nu aan de zwembadrand in de zopas gerenoveerde stadstuin, beschut door het royale groen van ook de omliggende tuinen. ’s Winters schuiven vrienden bij aan de lange buitentafel om onder dekentjes en een sterrenhemel van kerstlichtjes te winterbarbecueën. “Mijn baseline is gezelligheid”, vat de Feeling-hoofdredacteur haar woonfilosofie samen. “En daarom is design eigenlijk niet mijn ding. Ik vind dat vaak te koud, durf dan mijn voeten niet in de zetel leggen of met dekentjes gooien.”

Lounge stoelen in zwart gepoedercoated staal met ecru kussens en
Tafellamp Billy 03 , Marie Michielsen voor Serax
Geruite Plaid, Mezzanino

Kerstboom, X-Large strikken en rode kerstballen, Van Uytsel

Alles bestaat al

“Alles hier in huis is oud. Hier komt niéts uit een catalogus.” Els verzamelt op reizen, grasduint liever door het internet. “Ken je @brak.brussels op Instagram?”, schuift ze haar telefoon toe, waar op het scherm een schatkist aan antieke kunst- en interieurobjecten verschijnt: “Dit is waarmee ik mijn avonden urenlang kan vullen. En dan nog – de stukken zijn vaak zó populair dat ze in een oogwenk weer verkocht zijn!” Hier dus geen strak, minimalistisch interieur, maar eentje dat werd opgebouwd uit vaak antieke meubels die zij en haar echtgenoot overal waar ze kunnen op de kop tikken.

“Ik geloof, net zoals eigenlijk bij kleren, dat alleswat je nodig hebt in je leven érgens al in de wereld bestaat. Dat niet alles nieuw hoeft te zijn.” Het met inductieplaten uitgewerkte übermoderne AGA-fornuis is een van de weinige echt nieuwe aankopen. “Het is de enige grote investering in de keuken – maar de kasten zijn oud en elders gevonden, net als de gootsteen, het snijblok deed waarschijnlijk ooit dienst bij een slager. ‘Mevrouw, bent u zeker? Dat ziet er allemaal wel écht oud uit, hé’, zeiden de mannen die het hout in de ruime keuken – het hart van hun huis – installeerden.”

En zo zit de woning vol met verhalen. Overal vertellen knipogen naar de modewereld in de vorm van koffietafelboeken, catwalkaandenkens en een handtassenarsenaal over haar achtergrond als fashion editor. De rode bakstenen op het terras, in Nederland op de kop getikt. De salontafel in de woonkamer op de eerste verdieping? Een eeuwenoude Indiase poort. In de gang vergaderen de op verre reizen verzamelde popjes. En in de mooie sierkastjes, op verschillende plaatsen langs de trap ingebouwd in de muur, wachten de dierbaarste herinneringen van haar gezin: “Oude foto’s, eerste schoentjes, éérste tandjes, laatste aandenkens.”

Heel veel kaarsen

Anders dan in de meeste woningen zijn de belangrijkste leefvertrekken hier verdeeld over twee etages. De gezellige keuken, waar de eettafel als bureau dubbelt, loopt dankzij wandvullende ramen over in het groen van de patiotuin. Maar om in de knusse zetels in de woonkamer te kruipen, moet je de trap op, waar het invallende licht onmiddellijk opvalt. “Ik ben erg gevoelig aan licht – grijze dagen beïnvloeden me onmiddellijk – en dus hebben we nergens gordijnen, en overal lampjes om ook ’s winters het licht te doen verschijnen. Dan haal ik mijn schapenvelletjes boven, steek ik de kaarsen – héél veel kaarsen – aan.”

Sculpturale kandelaar met losse elementen, Stoff Nagel via Melmath
Bordeaux kaarsen, Stoff Nagel via Melmath

Crackle Vase in mondgeblazen smaragdgroen glas, Kosta Boda via Melmath

Hoe donkerder de dagen worden, hoe lichter de ruimte dus. Zeker wanneer een metershoge kerstboom de boel rond eindejaar luister bijzet. “Die reikt dan tot aan het plafond. Jaarlijks wordt de boom de trap opgesjouwd door mijn man en mijn zoon. En vervolgens versieren we hem met oude kerstballen waarbij niets met elkaar matcht, maar waarbij het plezante net in dat contrast schuilt. Aan de smeedijzeren leuning van de trap komen lichtjes; de voordeur wordt voorzien van een XL-kerstkrans waarvan ik iedere kerst weer bang ben dat-ie gestolen wordt. Ik houd van een klassieke kerst, met rood en groen, en daar hoort zélfs een kersttrui bij. Tijdens de feestdagen denk ik vooral niet aan wat in de mode is, maar gewoon aan wat goed voelt. En ja, het voelt goed om zelfs de hond een kersttrui aan te trekken (lacht).”

Tafel met hoofd

Achteraan de kamer overschouwt een drieluik van Delfts-blauwachtige vazen het schouwspel in de versierde eetkamer – een ruimte waarvan de zachtroze muurbeschildering terug doet denken aan de tijd dat die de speelkamer van de kinderen was, en waarin een op maat gemaakt podiumnog herinnert aan recitals die hier in een andereeeuw vast werden gehouden. Maar dus de Delfts-blauwachtige vazen: “Dat zijn aandenkens aan mijn oma. Zij was mevrouw de bankdirecteur, en zag er altijd – zoals het een mevrouw de bankdirecteur betaamde – piekfijn uit. Het is van haar dat ik mijn liefde voor mode en kleren meekreeg”, glimlacht Els, voordat ze even later nog naar de verzameling mode-aandenkens op haar royale salontafel wijst. Dat Romeinse hoofd is een oude Gucci-uitnodiging voor het defilé in Milaan. En het porseleinen bord met noten? Nú al van onschatbare waarde, want het was de invite voor de eerste show van J.W. Anderson voor Dior.”