Binnenkijken in Villa Westhinder, het vakantiehuis te Knokke van de zussen Olivia en Julie Saverys
Vakantie vieren en inspiratie tanken doen de artistieke zussen Saverys in Henry van de Veldes ‘Villa Westhinder’, die in haar robuuste eenvoud weergaloos afsteekt op de zeedijk van het Zoute.
Het is al zowat hun hele leven dat zussen Olivia (36) en Julie (33) Saverys een onafscheidelijk duo vormen. Niet zo verwonderlijk dus dat ze op een dag samen zouden springen en als team van hun passie hun job zouden maken. Ongeveer tien jaar geleden beslisten ze hun kleurrijke kunst naar een hoger niveau te tillen en hun werken alle aandacht te geven die ze verdienen. Dat een vakantiehuis die kunstige sprong zo sterk zou beïnvloeden, hadden ze aanvankelijk nooit gedacht. Wij kijken binnen.
Kinderdroom
Olivia: “Hoewel Villa Westhinder het vakantiehuis van ons gezin was, voelde het er altijd als thuis voor ons. We zaten op internaat en kwamen dus enkel tijdens de weekends naar huis, op het moment dat onze ouders samen met ons naar de kust gingen. Deze plek heeft met andere woorden onze hele kindertijd gevormd. Al onze mooiste herinneringen beleefden we hier.”
‘In dit magische duinhuis mocht volop geleefd worden. Alles kan hier tegen een stootje’
Dat dat tweede verblijf een wel heel unieke architecturale woning was, beseften de zussen niet als jonge meisjes. “Toen we klein waren, was dit buitenbeentje met zijn donkere bakstenen gevel en zijn platte dak vooral een grote speeltuin voor ons. In dit ‘magische duinhuis’ mocht volop geleefd worden. De architectuur en de gekozen materialen zijn inderdaad bijzonder en heel erg mooi, maar tegelijkertijd ook robuust. Alles kan hier tegen een stootje. Tegen de ruige weersomstandigheden van de kust, maar ook tegen de streken die kinderen durven uithalen. Met nog natte zandvoeten binnenlopen, knutselen en timmeren aan de eettafel, eindeloos rondjes draaien in de eenzits, van vers gedraaide ijsjes smullen in de zetel en – misschien nog de beste jeugdherinnering van allemaal – als volleerde brandweermannen van de metalen paal in de trapzaal glijden.” Julie vertelt het alsof het gisteren was.
Kop of munt
Het is pas toen ze ouder werden dat het goedlachse duo kennis kreeg over de architecturale waarde van dit huis. Villa Westhinder is een topstuk van de grote Henry van de Velde. De kunstschilder, ontwerper én architect was ver vooruit op zijn tijd en ontwierp deze vreemde eend in de bijt in de jaren dertig. De Belgische trots en pionier van het modernisme bouwde het huis op vraag van kunstschilder Albert Saverys, een vooraanstaande Belgische schilder uit de interbellumperiode, overgrootvader van de meisjes én goede vriend van van de Velde. “We hebben hier nog een foto staan waarop je ze samen helemaal opgekleed op het bakstenen muurtje voor het huis ziet zitten”, zegt Julie.
Olivia vult aan: “In de jaren dertig was deze manier van bouwen allesbehalve de norm. Het ontwerp choqueerde en veel mensen vonden deze woning zelfs verschrikkelijk lelijk. Een bakstenen huis met plat dak was – zéker voor Knokke – ongebruikelijk. Er waren plannen om hier meerdere woningen als deze te zetten, maar die zijn destijds allemaal afgekeurd.” Albert Saverys wilde zo’n atypische dubbelwoonst voor zijn eigen familie en die van een bevriend koppel, en slaagde er samen met van de Velde in om de bouwvergunning binnen te halen. Villa Westhinder en Villa Noordhinder moesten twee aanpalende villa’s worden. Onafhankelijke woningen pal op de zeedijk die als een kopie, maar dan perfect gespiegeld, tegen elkaar aan zouden schuren.
De buitenkant van dit symmetrische stulpje is een beschermd monument en voelt wel als een boot, mede dankzij de afgeronde hoeken en de metalen buisleuningen op de terrassen. Vandaag staat de villa triomfantelijk, maar tegelijkertijd heerlijk ingetogen tussen appartementen en huizen in een totaal andere, klassieke stijl op de dijk van het Zoute. “Of onze overgrootvader of de bevriende familie voor wie de andere helft gebouwd werd de oost- of westkant van de dubbelwoonst zou krijgen, werd toen beslist met kop of munt. Iets wat wij als zussen ook wel eens durven te doen. Kunnen we echt niet kiezen? Dan wordt het muntje bovengehaald. Zo hebben ook wij bepaald wie welk perceel van onze eigen woningen in Oostkamp kreeg”, lacht Julie. “Uit verhalen weten we dat Albert Saverys veel vrienden had in de kunstwereld, dat hij leefde volgens het ‘niets moet, alles mag’-principe en dat hij vooral een grote levensgenieter was. Dat laatste kregen we allebei van hem mee.”
De garage als atelier
Niet alleen die joie de vivre erfden ze van hem, maar zeker ook zijn liefde voor esthetiek, kunst en creëren. “Als je samen kunst maakt, is het belangrijk dat je op dezelfde manier naar de wereld kijkt. Het is ongelooflijk hoe onze stijlen aansluiten bij elkaar. Zet ons op eender welke plek ter wereld en we zien schoonheid in exact dezelfde dingen”, vertellen de zussen. De garage van de woning is lange tijd het atelier van Olivia en Julie geweest. Met de poort wagenwijd open – zodat er toch iets van daglicht binnenviel – en de schildersdoeken op de grond gingen ze er in de begindagen zonder veel nadenken aan de slag. Best een uitdaging om er, zeker in de wintermaanden, zo goed als en plein air te schilderen. “Het was hier ijskoud, het zand waaide binnen en toch was er geen betere plek dan deze voor ons. Naar de start in ons garageatelier denken we soms met heimwee terug. Dat onze ouders ons de kans gaven om deze plek te gebruiken, ons volledig vrij lieten en geloofden in wat we de wereld in wilden sturen, is een ongelooflijk geschenk geweest. Hoewel ons atelier ondertussen verhuisd is, blijft het huis en zijn omgeving na al die jaren nog altijd onze grootste inspiratiebron en komen we telkens terug naar hier om in alle rust te brainstormen.”
Julie: “Onze favoriete plek van Villa Westhinder is zonder twijfel de living. Hier aan de tafel die onze papa (architect Bruno Saverys, red.) ontwierp, is het heerlijk zitten. Het grote raam dat uitzicht biedt op de duinen en de zee lijkt wel een groot canvas met het water als hoofdrolspeler. Uren kun je daar zitten en ernaar staren.” Olivia vult aan: “Dat is net zo mooi aan onze Noordzee, elke dag van het jaar ziet die zee er anders uit. De ene keer grauwgrijs met dramatische wolken erbij, dan weer felblauw onder een lieflijke, open hemel. Heerlijk plat of net stormachtig en ruw. Aan de grote tafel waar we als kleine meisjes uren knutselden, zitten we nu met ons schetsboek en krijgen al onze ideeën vorm. We werken vaak met twee elementen die we naast elkaar plaatsen, die dualiteit wijst op ons tweeën als team. Maar ook het ruwe van de Belgische kust en zijn natuurschoon is een rode draad door ons werk en verweven we in de materialen die we gebruiken en in onze schilderstijl. We mengen zand van de duinen hiervoor door onze verf, wat voor een unieke textuur zorgt, en schilderen met brute penseelstreken. Onze allereerste tentoonstelling was er een met jute, gesprayed in felle kleuren. En even geleden waren het de golfbrekers hier voor het huis die voor de ingeving zorgden. Een plek waar we als kind uren aan een stuk krabbetjes zaten te vangen, abstraheerden we tot felgekleurde, langwerpige vormen die we als duo naast elkaar zetten.”
Kunst in huis
Het huis is vanbinnen gerenoveerd. De haard is nog een origineel stuk van Henry van de Velde, maar voor de rest is er best veel veranderd. Olivia: “Onze ouders en grootouders zagen erop toe dat die veranderingen altijd in lijn lagen met het oorspronkelijke ontwerp en de architectuurstijl van de woning. Zo kwam in de jaren zestig de houten inkomhal er, met de in het oog springende draaitrap die het bootgevoel van het huis nog eens versterkt. Een ontwerp van De Coene (Kortrijks meubelbedrijf waarmee bekende ontwerpers zoals Charlotte Perriand, Jean Prouvé en dus ook van de Velde mee samenwerkten, red.).” Julie: “En zo werd onlangs ook de keuken aangepakt, met Cubex-kastelementen als eyecatchers en grijsblauwe tegels die knipogen naar onze Noordzee. Voor die keuken namen onze ouders Aurélie Penneman onder de arm, een vriendin van ons die haar eigen interieurarchitectenbureau heeft. De interieurkeuzes in het huis zijn minimalistisch: natuurlijke materialen en zandkleuren zetten er de toon. Jules Wabbes-wandlampen kregen er een plek, alsook designklassiekers zoals een Poulsen-plafondarmatuur en een Saarinen-tafel met bijhorende draaistoelen.
Omdat het huis en de interieurkeuzes tijdloosheid omarmen, past zowat alle kunst hier aan de muren. Er hangt dus altijd wel werk van ons in huis, dat laten we roteren en wisselen we geregeld, afhankelijk van wat er verkocht wordt. Tijdens de zomermaanden organiseren we tentoonstellingen in het huis, en komen kunst- en architectuurliefhebbers vanaf de dijk aanwaaien om te kijken naar het nieuwe werk dat we gemaakt hebben. We willen op een kleinschalige manier kunst blijven maken, wat we doen mag nooit bandwerk worden. We willen vooral plezier blijven maken en ervoor zorgen dat elk werk een ander verhaal heeft en dus uniek is. Net doordat we het niet zo groots zien, kunnen we de mensen die ons werk kopen en de plekken waar het komt te hangen echt leren kennen. Toeval of niet, ons werk belandt altijd bij mensen die enthousiast in het leven staan. Dat wij een extra laagje kleur en geluk bij hen in huis kunnen hangen, is een hele eer.”
“We hebben intussen elk onze eigen woning met ons gezin, we wonen naast elkaar en hebben daar ook ons atelier. En toch blijft deze woning de magneet die iedereen samenbrengt. Of het nu zwoele zomeravonden zijn of een kerstfeest: dit huis leent zich echt om geleefd te worden. Het is bijzonder om te zien hoe onze eigen kinderen de plek ontdekken en er op hun manier heel wat nieuwe herinneringen schrijven.”
