COLUMN: ‘Echt, één dag solden en de burn-out loert om de hoek’

Bedenk een ongelofelijk gênante situatie en onze chef-mode Els Keymeulen heeft het meegemaakt. Deze week ging ze op soldenjacht op zoek naar de perfecte Prada, maar dat liep nét iets anders dan gepland...

Anything Els: Ongezien intiem

Oog in oog staan met je eigen (gebruikte) inlegkruisje: ik kan dat. En wel in een poepchique winkel. Tijdens de solden. Wel eerst even dit: het is Hoogst Ongewoon dat ik solden shop. Niet omdat ik geld te veel heb, maar gewoon: het hele concept brengt me van mijn stuk. Mijn Sportmax-trui, in november online besteld, ligt nu triest te wezen in de afprijsbak. Alsof níémand anders die trui wilde, tegen volle prijs. Plots lijkt mijn dure aankoop een miskoop, en voel ik me bedrogen. Maar het ALLERERGST zijn de paskamers. De geur van shoppers-zweet. Het slagveld achtergebleven moordzuchtige kapstokken. De rij van twintig wachtenden die in je nek ademen en wachten tot je a) eindelijk het pashok uitkomt en b) die grijze plissérok terughangt, want ZIJ willen ’m. En toch waagde ik het erop, want ik wilde heel graag, in die poepchique winkel, dat ene manteltje van Prada passen. Ik had het al sinds september in de smiezen, maar boven budget, helaas. Vandaag hing er op de etalage, in een verfijnd lettertype, ‘-60%’: aanleiding genoeg om angsten en principes overboord te kieperen. Het ging zo: het jasje was er nog. De bijpassende knierok ook. IN MIJN MAAT (versnelde hartslag). En hoewel het in de winkel drummen en duwen was (vooral ter hoogte van de Gucci-schoenen), viel het bij de paskamers nog mee. Ik was vierde in de rij, en zo op het eerste gezicht had niemand het op mijn Pradavondsten gemunt.

Ik weet nog dat ik mijn opties afwoog. ‘Huh? Een inlegkruisje? Niet van mij hoor!’: weinig geloofwaardig.

Ik paste, spiegelde, draaide, kirde en probeerde een pirouette: de Prada paste! Voor min zestig! Mijn eerste Prada! Ik geloof dat ik snel nog een airpunch of drie deed, en toen, met pokerface (‘Ik reken elke week een Prada af’) het hok uit schreed. De verkoopster die al die tijd bij het deurtje stond, nam m’n kleren aan, en keek toen verbijsterd naar de grond. Daar lag een inlegkruisje. MIJN inlegkruisje. Uit mijn onderbroek gevallen tijdens het passen/pirouetteren/airpunchen (ik zal het nooit weten). Het duurde een tel of dertig eer ik kon bewegen. Ik weet nog dat ik mijn opties afwoog. ‘Huh? Een inlegkruisje? Niet van mij hoor!’: weinig geloofwaardig. ‘Oh kijk hahaha mijn inlegkruisje, grappig!’: ging ’m niet worden. ‘Oopsie, ik moet dringend een trein halen’: zonde van die Prada. Wat ik uiteindelijk deed? Ik snelde terug mijn pashok in, knalde de deur dicht, propte het inlegkruisje in mijn tas en leunde een minuutje tegen de muur. Toen ik mijn hartslag en huidtint weer onder controle had, stapte ik (hoofd naar beneden) het hok weer uit. Ik durfde niet meer naar de kassa, want daar stond Zij Die Mijn Inlegkruisje Had Gezien. Bref: de Prada ging weer de rekken in, en ik schuifelde naar de uitgang. Ik doe nooit nog solden. En beste Always: lanceer aub dit jaar nog Inlegkruisjes met Pattex. Bedankt.

 Chef-mode Els Keymeulen heeft iets met sokken-in-sandalen en eet tijdelijk droge boterhammen, zodat ze straks een Marni-outfit kan shoppen.

Lees alle artikels van Els hier.