Mode

Column: een dag in het leven van een dramaqueen

Els Keymeulen

27 mrt 2020

Chef-mode Els Keymeulen spot elke maand what’s hot & what’s not. Afgelopen maand was ze (pre corona-tijden) in Milaan voor de modeweek, waar ze een aantal bewogen dagen beleefde (lees: plots languit op de catwalk liggen).

Heb je dat soms, zo van die dagen waarop er werkelijk niks gebeurt? Waarop het spannendste voorval een ladder in je kous is? Of een haar in je koffie? Ik dus nooit. Ik sukkel van het ene euvel in het andere drama – en op het eind van de dag word ik ei zo na gearresteerd. Komt-ie.

Ik was in Milaan, voor de modeweek. Vaste prik; ik weet intussen elke showroom liggen, loop nog maar zelden verloren en praat een mondje restaurant-Italiaans, dus verhongeren doe ik ook al niet. En toch. Het ging al fout op de metro: er zat een mevrouw met haar hand in mijn tas – en niet per ongeluk. Ik voelde plots een soort extra gewicht aan mijn arm, en toen ik naar beneden keek, was daar dus die mevrouw aan het graaien. Ik begon meteen te roepen (iets van ‘stop’ en ‘dief’ en mogelijk ook een scheldwoord) en de vrouw verdween betrapt in de massa. Ze bleek niks mee te hebben, maar ik zat de rest van de week gecrispeerd op de metro, met mijn tas haast onder mijn kin ter beveiliging. Gelukkig had ik veel om naar uit te kijken: de show van Moschino bijvoorbeeld. Altijd een spektakel, want designer Jeremy Scott houdt niet zo van klassiek en voorspelbaar, waardoor het defilé meer op een toneelstuk lijkt, met Gigi Hadid in de hoofdrol. Dit keer was Marie Antoinette het thema, met wijde hoepelrokken en jurken in de vorm van een taart en hoge pruiken en rijglaarzen. Omdat de show altijd heel laat op de avond plaatsvindt – om 22 u om precies te zijn – wil iedereen na afloop altijd snelsnel naar buiten, richting restaurant (ik) of bed (sommige anderen). Alleen: duizenden vrouwen op hakjes, die allemaal tegelijk een slecht verlichte zaal uit willen – dat kan niet goed gaan. En dus zat ik het ene moment op rij drie in de tribune, te genieten van de show, en lag ik het andere moment languit op de catwalk, plat op mijn buik. ‘Gaat het?’, vroeg één meisje. ‘Oh nee, Els jij bent het!’ zei vriendin Tiany. Ik was het inderdaad. Uiteraard. Ik dronk die avond iets meer rode wijn dan gemiddeld (mijn hele linkerhelft bleek geblutst) en dacht dat ik nu mijn portie geklooi wel had gehad. Maar toen moest ik nog terug naar huis vliegen.

Het ene moment zat ik te genieten van de show, het volgende lag ik languit op de catwalk, plat op mijn buik

Ik had mijn beste outfit voor de laatste dag gespaard: een groene vintage overall, die – eens gemixt met Prada-schoenen – plots cool en stijlvol wordt. Toen ik op de luchthaven mijn schoenen uit moest doen, kwam collega Ellen erachter dat die outfit zónder de Prada-schoenen niet echt overeind bleef. “Je lijkt nu wel een beetje op een garagist”, zo waren haar exacte woorden. “Neem een foto!”, zei ik, “ik wil het zien!”. Seconden later – Ellen had in recordtempo drie foto’s gemaakt – stond er een team veiligheidsagenten rond me: je mag aan de security geen foto’s maken. In kapot Engels begonnen ze tegen me te roepen: ik moest mijn gsm afgeven, en wel NU! Ik moest mijn foto-app openen, en wel NU! Ik moest deleten! DELETEN! En nog wat van alles. Ik mocht pas beschikken toen ze zich er met z’n allen van vergewist hadden dat alle illegale foto’s waren gedeletet.

Er gebeurden die avond nog twee dingen. Eén: mijn man begroette me, na drie dagen van huis, met de zin: “Ah, kom je de leidingen repareren?”. Twee: ik ontdekte dat gewiste foto’s nog dertig dagen lang bewaard blijven in het fotogeheugen van een iPhone. Groetjes!