Column Els Keymeulen: ‘Ik keek récht in het gezicht van Anna Wintour’
Hoofdredacteur Els Keymeulen schrijft elke maand in Feeling over haar avonturen in modeland. Deze keer stond ze met Anna Wintour in de lift van het Ritz.
Ik stond op de derde verdieping van het Ritz-hotel in Parijs, te wachten op de lift. Ik had net de Style & Heritage-directeur van Cartier geïnterviewd, een fijne man met een indrukwekkende titel, en nu was ik klaar voor een hapje en een drankje in de zonovergoten tuin van het luxehotel, dat voor eeuwig is verbonden aan Prinses Diana en haar vreselijke ongeluk.
Ik keek récht in het gezicht van die ene vrouw met wie je liever niet alleen in een kokervormige ruimte staat: Anna Wintour
‘Ping’ deed de lift, en toen de deuren opengingen, keek ik récht in het gezicht van die ene vrouw met wie je eigenlijk liever niet alleen in een kokervormige ruimte staat: Anna Wintour. Ze was het echt, met haar scherpe bob, haar grote zonnebril, haar strakke mond. Ze droeg een prachtige enkellange ijsblauwe jurk die handgeschilderd leek. Ongetwijfeld couture, maar ik kon het label niet thuisbrengen.
We stonden tegenover elkaar, zo dicht dat de punten van onze schoenen elkaar bijna konden raken. Voor een hotel van dit kaliber was de lift piepklein – Anna zou hierover vast een klacht indienen bij de receptie. Mijn hoofd tolde: was ik per ongeluk in haar privélift gestapt? Zou ik een selfie vragen? Of zou ik doen alsof ik zelf ook heel belangrijk was en haar straal negeren?
Ik koos voor een risicovrije middenweg: ter hoogte van de tweede verdieping zei ik, met mijn meest plechtige, eervolle stem: “Oh hello Mrs. Wintour.” Wie weet was dit de start van een fijn gesprek, van een soort zakelijke moderelatie, van een drankje in de tuin. Wel, nee: Mrs. Wintour antwoordde niks, ik kon zelfs geen knik van haar kin ontwaren. De bob bewoog geen millimeter en Anna leek bevroren. Alsof ze een wassen beeld was, een levensecht pronkstuk in deze onooglijke lift in het Ritz.
Instant voelde ik me opgelaten: wat had ik ook áán! Platte schoenen: ik kon wel janken. Een witte short van COS die misschien niet heel netjes gestreken was – al zou Anna sowieso nooit een short dragen. En nooit COS. Een mouwloze top. Mouwloos! Anna haat mouwloos: dat wist ik plots wel zeker. Met een klein schokje kwam de lift aan. De bob bewoog nauwelijks, en mijn hersenpan knetterde: ik zou haar eerst laten uitstappen. Ik zou nog snel “Nice meeting you!” zeggen. Ik zou... Anna draaide een kwartslag, haar rug naar me toe, en wachtte een tel tot de deuren openden. Ik staarde naar mijn platte schoenen. Kaarsrecht wandelde ze weg. Hoofd hoog, bob strak. Ik moet echt vaker de trap nemen.
Meer lezen
