Column Els Keymeulen: ‘Is het raar een onbekend minderjarig meisje in je huis uit te nodigen?’
Hoofdredacteur Els Keymeulen schrijft elke maand in Feeling over haar avonturen in modeland. Deze keer botste ze op een verdrietig tienermeisje met een slecht rapport, terwijl ze haar hond uitliet en nodigde haar per ongeluk (bijna) uit bij haar thuis...
Ze zat op het voetpad tegen de schoolmuur geleund, en ze rookte niet één, maar twee sigaretten tegelijk. Ik zou haar niet hebben aangesproken, maar mijn hond besloot nogal uitgebreid aan haar benen te snuffelen, en ik zag toen pas dat ze had gehuild. En dat ze maximaal veertien was.
Of alles wel oké was, vroeg ik, want het was al bij al een verontrustende aanblik, zo een jong meisje met twee sigaretten tussen de vingers en uitgelopen mascara, alleen op straat. Ze keek weg en antwoordde niet.
Ik denk dat mijn moedergevoel opspeelde, want ik besloot aan te dringen, tegen beter weten in – als tieners niet willen praten, praten ze niet. “Gaat het wel? Kan ik iets doen?” Het meisje nam een trek van haar twee sigaretten – is dat een ding tegenwoordig? – en blies de rook recht in de snuit van mijn hond, die zich nog steeds ergens tussen haar benen bevond.
Honden voélen het, wanneer je verdrietig bent
Honden voélen het, wanneer je verdrietig bent. Ze voelen het helaas niet wanneer ze niet gewenst zijn – althans die van mij niet. “Laat mij gerust”, zei het meisje, en toen, scherper, “Moet je niet op je werk zijn, of zo?” “Ik werk thuis vandaag”, zei ik, “en ik woon hier vlakbij.”
Wil je anders een tas koffie komen drinken?” Eerlijk: het voorstel verbaasde me zelf, en ik had er ook niet goed over nagedacht. Is het raar een onbekend minderjarig meisje in je huis uit te nodigen? Wat zou ik met haar zitten te doen, aan de keukentafel, als ze niet wilde praten?
“Ben je gek”, zei ze, en plots, alsof er iets klikte in haar hoofd: “Hoe heet je hond?” Ik vertelde dat-ie Bennie heette, behoorlijk opdringerig kon zijn (hij zat met zijn hoofd in haar schooltas) en had opgemerkt dat ze een slechte dag had. “Ik heb een slecht léven bedoel je”, haakte ze in. Ze had haar bus gemist, een slecht rapport zo vlak voor Pasen, en ze zou nu niet op vakantie mogen met haar vader. Haar broer mocht wel op vakantie, en haar moeder zag hem liever dan haar.
Het kwam er in één onsamenhangende brij uit, en ik moest moeite doen om te volgen, vooral omdat ze tijdens het uitspreken van sommige stukken zin twee sigaretten tussen haar lippen had. “Dus”, zei ze, een beetje alsof ze die conclusie zopas had getrokken, “ik ga nu naar mijn vader, en nooit meer naar mijn moeder.”
Ze aaide Bennie, schoot haar peuken weg en stond op. “Ik weet zeker”, zei ik, “dat moeders al hun kinderen even graag zien. Over de rest kan ik me niet uitspreken, maar het komt allemaal goed. Als je ooit die koffie wilt, ik woon daar.” Ik wees op mijn voordeur, en gaf haar mijn breedste glimlach. “Boeien”, zei ze – en ze stapte weg.
Mijn hond voelde het goed, die avond: ik was toch een beetje op mijn hart getrapt, door die onbekende tiener met een slecht rapport.
Meer lezen
