Column Els Keymeulen: ‘Tegen lunchtijd had ik aan ChatGPT gevraagd of je muizen kon horen die er niet waren’
Els Keymeulen schrijft iedere maand over haar avonturen in modeland. Deze keer verhuisde ze naar een nieuw bureau en daar hoorde ze de hele tijd een hoog gepiep...
Door de 75ste verjaardag van een bekend beautymerk – ironisch genoeg zeer sterk in antiaging – ben ík toch makkelijk drie jaar van mijn leven verloren. Zullen we?
Recentelijk zijn we op het werk verhuisd. We zitten nu met de redactie een verdieping lager, en ik heb dus een nieuw bureau. Een corner office, meer bepaald, al klinkt dat luxer dan het is: het betreft een vierkantig hoekje aan de parkeerzijde van ons gebouw; wie pas om 11 uur op het werk arriveert, heb ik dus in de gaten – dit geheel terzijde uiteraard. Nu hoor ik in mijn nieuwe bureau al de hele tijd muizen – een soort hoog gepiep, dat soms eens wat stiller klinkt, en dan weer luider. Afgelopen week kon ik het niet meer uithouden en heb ik in een vlaag van frustratie alle hoeken en kanten van dat vierkantje afgespeurd, op zoek naar gaten, keutels, kaasblokjes, íéts. Op een gegeven moment, in de buurt van de ingemaakte kast, dacht ik beet te hebben, maar toen ik de deuren openzwaaide en wild pakjes heen en weer schoof, zag ik letterlijk niks. Het gepiep stoorde me intussen zó erg, dat ik opzocht of we een anti-plagendienst hebben op het werk. Niet per se, werd me verteld, al konden er desgewenst wel muizenvallen worden voorzien.
Ik haalde er een collega bij, die de doos heen en weer schudde: er zat íéts in, maar een muis?
Tegen lunchtijd had ik aan ChatGPT gevraagd of je muizen kon horen die er niet waren (het antwoord: kán, maar praat toch eens met je therapeut); om mezelf af te leiden besloot ik de berg pakjes die ik in de kast was tegengekomen open te maken. Ik ontdekte zeer vroege adventskalenders (alle deurtjes al opengemaakt intussen, sorry Neuhaus), tig uitnodigingen voor lanceringen allerhande, een paar parfums, een berg persdossiers en één doos die – het was opeens zó duidelijk – geluid maakte. Een zwak, piepend geluid. Ik haalde er een collega bij, die de doos heen en weer schudde: er zat íéts in, maar een muis?
Heel voorzichtig peuterden we de doos open, keken we naar binnen, porden we met een schaartje de inhoud heen en weer. ‘75 jaar schoonheid’ stond er op een XL-verjaardagskaart te lezen. En toen vielen de puzzelstukjes: vanuit de kaart klonk een treurige, beetje schele platte-batterijversie van ‘Happy Birthday’. Nu eens stiller, dan weer luider. Wéken had dat ding zichzelf platgezongen, in de hoop dat ik die heuglijke verjaardag een beetje aandacht zou schenken. Excuses, happy birthday – en graag ontvang ik ter compensatie die 75 jaar aan beauty-innovaties. Alvast bedankt.
Meer lezen
