Column Els Keymeulen: ‘Het is niet dat ik niet gastvrij wíl zijn, het gaat gewoon niet. Door omstandigheden’
Hoofdredacteur Els Keymeulen schrijft elke maand in Feeling over haar avonturen in modeland. Deze keer legt ze haarfijn uit waarom ze misschien toch liever heeft dat je ‘nee’ zegt de volgende keer ze je mee binnen vraagt voor een onaangekondigd blitzbezoek in huis.
Het is niet dat ik niet gastvrij wíl zijn, het gaat gewoon niet. Door omstandigheden. Komt-ie. Ik was onlangs gaan lunchen met iemand van een PR-bureau. “Kan het bij mij om de hoek,” had ik gevraagd, “want ik heb weinig tijd, en als ik me niet moet verplaatsen, kunnen we langer praten.” “Oké leuk!”, zei de PR-verantwoordelijke, want – jullie weten dat misschien niet – PR-verantwoordelijken zijn de meest discrete mensen die er bestaan: ook als iets níét lukt, reageren ze razend enthousiast. Maar dus: wij lunchen, gezellig, met een salade (zij) en een toast (ik, duh). Ik vertelde over Feeling en hoe goed we bezig waren (ja, ik ben een trotse moeder) en vroeg of ze ons modenummer al had gezien? “Nee”, zei de PR, “het wás er wel, bij ons op kantoor, maar iemand heeft het mee naar huis genomen.”
‘Op de korte wandelweg van lunch naar voordeur begon het in mijn hoofd te tollen: wat als ze binnen wilde komen? Hoe lag mijn gang erbij? En had mijn zoon het toilet wel doorgespoeld?’
Dus beloofde ik na de koffie met haar langs mijn huis te lopen om er een magazine op te pikken. Appeltje, eitje, dom idee. Want op de korte wandelweg van lunch naar voordeur begon het in mijn hoofd te tollen: wat als ze binnen wilde komen? Hoe lag mijn gang erbij? Zou mijn zoon het toilet in de hal hebben doorgespoeld? Had ik daarnet nu wel of niet de cornflakes terug in de kast gezet? Tegen de tijd dat we aan het kleine, overwoekerde perkje voor mijn deur stonden, was ik in een mentale toestand beland die het best omschreven kan worden als ‘interieurpaniek’. Want, zo had ik net bedacht: mijn zetel had sinds een week een enórme scheur, door een overenthousiaste hond met scherpe nagels – de hórror.
“O”, zei de PR, “tof huis heb je precies.” SHIT. Ze wilde binnenkomen. “Bwa”, zei ik, “nog veel werk aan hoor. Precies nooit helemaal af – haha.” Groen, zo lachte ik. Want ik kon het nu niet langer uitstellen: ik móést haar mee binnen vragen. “Kom je anders graag even binnen?” Zeg nee, zeg nee, zeg nee zeg – “Graag!”, zei de PR. Dus ik klemde mijn tanden op elkaar, zwaaide de voordeur open, schopte snel zes paar tienersneakers een hoek in, en vroeg haar, zo beleefd mogelijk, even beneden te wachten. “Ik ga snel een Feeling halen in de woonkamer.” Met acht tredes tegelijk stormde ik de trap op – hoe korter ze tijd had rond te kijken, hoe minder groot de imagoschade.
Ik griste een magazine van tafel, gooide een kussen op die lamentabele scheur in de zetel, rende met gevaar voor enkelbreuken weer naar beneden. Net – nét – toen ik dacht dat het nog wel mee zou vallen, vroeg ze of ze even naar de wc kon. Ik zal nooit weten of mijn zoon het toilet nu wel of niet had doorgespoeld. Daar zijn PR’s helaas te discreet voor.
