Ik kreeg een Instagrambericht van Radio 2: of ze me mochten interviewen over duurzame mode. Ik was meteen enthousiast, want helemaal mijn stokpaardje én ik zou eindelijk een keer een groot publiek warm kunnen maken voor tweedehands en vintage. Ik gaf mijn telefoonnummer door en hoopte dat ik blij genoeg klonk in mijn reactie. Vrijwel meteen kreeg ik een Instabericht terug: het nummer dat ik had doorgegeven, leidde naar een Franstalige mevrouw en of dat kon kloppen? ‘Oh sorry’, stuurde ik, ‘te enthousiast’ (niks gelogen) – ik had me van cijfer vergist en bijna mijn kansen op een interview aan diggelen geslagen. Gelukkig mocht ik alsnog meedoen: ik zou live opgebeld worden de volgende ochtend. De grootste familie van Vlaanderen staat wel nogal vroeg op, dus moest ik me tussen 7 en 8 u ’s ochtends paraat houden voor een praatje. Dat praatje zelf, daar maakte ik me niet zoveel zorgen over. Het niet weten wannéér precies mijn telefoon zou rinkelen, vond ik veel lastiger. In dat tijdslot tussen 7 en 8 zit namelijk nogal veel geprangd: ik moet me douchen en aankleden, boterhammen smeren, koffie zetten, kinderen klaar krijgen voor school en een hond uitlaten. Dat lukt anders al amper, maar dat zou nu helemaal in de soep draaien.
Ik had mijn kinderen gedrild: GEEN LAWAAI op de trap, want mogelijks zit ik in een livegesprek op de radio. MIJ GEEN VRAGEN STELLEN terwijl ik aan het bellen ben. IEMAND ANDERS moet met de hond gaan wandelen en als hij blaft, gaat hij recht het asiel in. Er worden GEEN Unicorn Pops van grote hoogte in een kom gegoten en NIEMAND speelt in mijn buurt een computerspelletje. De boterhammen had ik om kwart voor zeven al gesmeerd en koffie durfde ik amper te drinken uit vrees dat ik net op het toilet zou zitten wanneer de radio zou bellen. Het eerste kwartier ging goed: er was nog niemand wakker, zelfs de hond niet, en ik die doorgaans naar Studio Brussel luister, moest toegeven: Radio 2 klinkt eigenlijk gezelliger. Ik zag het zitten. Om half acht kwamen de kinderen – muisstil, met mijn gezag niks mis, dank u vriendelijk – de keuken binnen. Ze aten zwijgend hun ontbijt en maakten zich erna snel maar geruisloos uit de voeten: echt tof gezelschap was ik niet. Het was half acht voorbij, ik had al drie keer gecheckt of mijn geluid wel aan stond, ik moest dringend en ik zat nog steeds in mijn pyjama. Tegen kwart voor acht moest de zoon naar school vertrekken: ik borstelde hem rap, rap de deur uit met de telefoon aan mijn oor en ging erna aan de keukentafel de minuten zitten aftellen. Om vijf voor kreeg ik van een vriendin een verwonderde frons-emoji met als bijschrift: ‘Heb ik u gemist?’. Om acht uur – het nieuws was net begonnen – besefte ik dat het voorbij was. Geen radiocarrière, geen grootste familie. Als Studio Brussel dit leest: het spijt me – I’m back for good.
