Oscarwaardig
Els: Ik zou jullie graag willen waarschuwen: probeer nooit iets nieuws uit, minuten voor je een wereldster mag interviewen. En ook: hou in het leven ALTIJD rekening met de buitentemperatuur. Hoppa – hier gaan we. Ik was naar Parijs afgereisd op een bloedhete donderdag in juni om – eindelijk mocht ik nog een keer – een beroemdheid te spreken. Niet zomaar een beroemdheid bovendien, maar de legendarische, fenomenale Kate Winslet. Ik zou haar die dag twee keer zien: één keer tijdens mijn half uur durend interview met haar, en dan later nog een keer, tijdens een exclusief diner onder de Eiffeltoren.
Omdat ik niet graag heb dat er tijdens zulke belangrijke momenten iets misgaat (en omdat ik mezelf ken) oefende ik het interview vooraf op mijn hotelkamer en probeerde ik ook al mijn avondjurk uit voor het diner. Er dook een probleem op: de avondjurk in kwestie liet geen beha toe. Ik probeerde zonder beha, maar dat vond ik toch een tikje te schandelijk – je weet nooit wie er naast je komt te zitten. Dus besloot ik op een drafje bij de dichtstbijzijnde lingerieketen zo’n siliconen plakbeha te halen. Ik vond twee halve maantjes met een soort plakstrip vanbinnen; het label maakte melding van ‘onzichtbaar’ en ‘liftend’ en ‘zelfklevend’ – ik rekende af.
Terug op de kamer besloot ik de maantjes alvast te testen: ik kleefde ze op de
juiste plek, paste er mijn jurk overheen, sprong een paar keer op en neer en moest toegeven dat het prima werkte. Echt liften deden de maantjes niet, maar ze zaten goed verstopt, en muurvast. Iets te muurvast: mijn interviewtijd was bijna aangebroken, en de maantjes er afhalen deed te veel pijn. Ik besloot ze aan te houden en vertrok naar de hotelsuite waar ik afspraak had met Kate Winslet.
“Ik besloot de plakbeha aan te houden en vertrok naar mijn afspraak met Kate Winslet”
Op tafel stond een grote schaal kersen te wachten, ik legde mijn bandopnemer klaar en precíés op tijd kwam een zomerse Kate de kamer binnen, gekleed in een witblauw mini-jurkje en op platte schoenen. Ze zag er jong uit, ontspannen ook, en ik wist meteen: dit wordt een goed gesprek. Kate schonk eerst water uit, want het was ook in deze suite bloedheet, en ging dan comfortabel zitten, klaar voor de eerste vraag.
Het was ter hoogte van vraag vijf – ik kan het precies horen op mijn bandrecordertje: er zit een knik in mijn stem – dat ik merkte dat mijn plastic borsten aan het schuiven waren. Links begon eerst; het maantje zakte langzaam onder mijn borst, en toen nog lager, en toen voelde ik het niet meer. Ik probeerde gefocust te blijven op Kate en mijn lijstje vragen, maar ik voelde dat ook rechts nu aan het opgeven was en langzaam van mijn borsten krulde. Op tape hoor ik bij mezelf geen aarzeling, en Kate leek niet te merken dat ik intussen twee plastic manen in mijn schoot had liggen, maar de zenuwen bonkten door mijn lijf. HOE KAN DIT NU?! Ik heb de tijd van mijn leven, met een van de grootste filmsterren van deze eeuw, en ik heb twee siliconen plakkers rond mijn navel hangen. Het is oneerlijk.
Hóé ik de kamer ben uitgelopen, weet ik niet meer. Ik weet wel dat ik nooit méér schrik had dan toen: schrik dat de plakkers vanonder mijn rok uit zouden vallen, plop, in het midden van de kamer. Maar dat gebeurde niet, en ik denk dat niemand die middag gemerkt heeft hoezeer ik aan het sterven was. Dát is pas acteren, lieve Kate.
