Column: hoe mijn teennagels professioneel gelakt werden in het lelijkste roze ooit gezien
Chef-mode Els Keymeulen spot elke maand what’s hot & what’s not. Afgelopen maand was ze, op een flesje nagellak na, volledig klaar voor een welverdiende portie zon, zee en strand.
Ik zou op zonvakantie vertrekken, maar kwam rijkelijk laat tot de conclusie dat mijn koffers dan wel klaar waren, maar mijn voeten niet echt. Ze zagen er, nu ja, winters uit, dus ik dacht: wat als ik eens een pedicure boek? Ik googelde en vond op een website met gekrulde letters een lastminuteaanbieding: pedicure mét nagellak, vijftig euro. Ik was al onderweg.
De lol begon bij de entree: ik stapte binnen in een wereld van roze plastic, bubbelende badjes en Thaise mevrouwtjes die aan het lakken, vijlen, scrubben en Instagrammen waren (dat laatste, daar kwam ik pas halverwege achter). Ik mocht gaan zitten in een witte similederen zetel, kreeg een geplastificeerde afstandsbediening in mijn hand gedrukt (‘ Fo massaas’) en een menukaart: ‘Plies select yo treatment’. Ik kruiste nogmaals ‘pedicure plus nagellak’ aan en ondertekende het vakje dat zei dat het salon niet aansprakelijk was voor ongevallen. Wat me enigszins alarmeerde, maar oké: de zon lonkte.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Terwijl mijn wintervoeten bubbelden in een lauwwarm roze badje, keek ik gezellig even rond. Op links zat een mevrouw (richting zeventig) met haar voeten in een bad terwijl haar handen gemasseerd werden. Op rechts een jong meisje met extreem puntige nagels wier voeten gescrubd werden. ‘Zalig hee’, sprak de mevrouw op links, ‘als uw voetekes gedaan worre’. Ze keek er zó gelukzalig bij dat ik vermoed dat haar massagestand iets te hoog stond. Ondertussen werden mijn voeten afgedroogd en zéér voorzichtig op een klein handdoekje gelegd – en toen nam het meisje een foto met haar telefoon. ‘Oh,’ zei ik, ‘what is the picture for?’ ‘Before after’, zei ze, en de mevrouw naast me: ‘Da ga ne goeie zijn’. Mijn meisje grinnikte en ging vervolgens zwijgend aan de slag. Ze scrubde en vijlde en smeerde en sprak na een dik halfuur, met een diepe zucht: ‘Is ready fo yo’. Ik zei bedankt, en wachtte tot ze met de nagellak aan kwam karren, maar het meisje wachtte ook. Zo zaten we een paar tellen vol verwachting naar mekaar te staren, tot ze zei: ‘Yo bring polish?’ Huh? Ik snapte er niks van: het was tien euro extra voor ‘plus nagellak’ en ik moest die zélf meebrengen?! ‘Oesje,’ zei mijn buurvrouw, ‘edde niks bij?’ Ik zei van nee en hoezo hebben ze geen nagellak in een nagelsalon en toen sprak het buurmeisje van rechts, zeer duidelijk een ervaringsdeskundige: ‘Al under kleuren zijn versteend.’ Ow.
Geen nagellak en geen flipflops bij me? Zoveel idiotie hadden ze in het nagelsalon nog niet gezien
Gelukkig kwam de buurvrouw to the rescue: ik mocht haar parelmoerroze kleur wel ‘bezigen’. En zo geschiedde: mijn nagels werden professioneel gelakt in het lelijkste roze ooit gezien, en toen de tiende nagel klaar was, maakte het meisje vliegensvlug een nieuwe foto: ‘Fo Instagram‘. ‘Ja maar nee,’ zei ik, ‘ik wil niet op Instagram. Echt niet.’ Voor het afrekenen wachtte me nog één laatste blamage: ik had geen flipflops bij me. ‘Yo no bring flipflops?!’ Zoveel idiotie konden ze in het nagelsalon niet verwerken, dus kreeg ik uit compassie en voor slechts vijf euro extra een paar van hun flipflops mee.
Die avond in bed scrolde ik naar hun Instagrampagina. Helemaal bovenaan zag ik ze: mijn voeten, in een professionele split-foto: links ruw en eeltig, rechts glad, met eighties nagellak. Bijschrift: ‘Happy new customer’. En toen kreeg ik de slappe lach.
Lees hier de vorige columns van onze chef-mode Els Keymeulen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier