Statementstuk
Ik wil een jurk kopen, voor oudjaar. Door mijn zelfopgelegde regel van ‘one out, one in’ moet ik wel eerst iets verkopen: daarom zette ik een poederroze jurk van Viktor & Rolf op Vinted. Niet zonder smart: aan de jurk hangt een verhaal. Ik kocht ’m voor het huwelijk van mijn zus, intussen vele jaren geleden. Het was de eerste echt dure jurk die ik ooit kocht, en ik twijfelde lang over de roze kleur, de grote centrale strik en de prijs – maar mijn man vond ’m prachtig, dus ik ging overstag. Vrij kort na het feest mocht ik toevallig Viktor & Rolf interviewen, voor dit blad. Ik deed iets wat ik nu niet meer zou doen: ik droeg De Jurk voor het gesprek, om te tonen dat ik fan was en als teken van respect. Het werd mijn allerslechtste interview ooit: mijn vragen bleken niet goed genoeg, en dat lieten de heren – moe van een lange dag interviews geven – mij duidelijk blijken. Ze waren niet echt aardig en toonden meer interesse in hun kleine hondje dan in mij. Ik herinner me haarscherp hoe ik zat te sterven in een ongemakkelijk klein zeteltje tegenover hen beiden: rood aangelopen van de zenuwen, friemelend aan mijn strik, biddend dat ze één vraag geschikt zouden vinden. Helaas – na tien ellendige minuten gaf ik op en bedankte ik hen vlekkerig voor hun tijd. “Nou, maar je bent wel leuk aan”, zei Viktor of Rolf (geen idee meer wie precies), en ik wenste mezelf een gat in de grond toe.
‘Nooit zou ik nog een designer interviewen in een van diens ontwerpen’
Nog steeds sleep ik die ervaring mee: interviews met designers doe ik bibberend, tenzij ik écht alles over hen weet en bovendien meer tijd krijg dan tien minuten om een goed gesprek op te bouwen. Nooit zou ik nog een designer interviewen in een van diens ontwerpen, en de roze jurk ging nooit meer van de kapstok af. Al vele keren stond ik op het punt ’m te verkopen, maar iets hield me altijd tegen.
Tot nu: de roze bonbon staat op Vinted, tegen de waarlijke spotprijs van € 125. “Hebt u ook een aan-foto”, stuurde iemand me vrijwel meteen nadat ik m’n zoekertje had geplaatst. Niks wat ik snel snel kon vinden, dus maakte ik een nieuwe foto voor de spiegel, met mijn hoofd eraf voor de privacy en een hakje eronder voor het effect. Net toen kwam mijn zoon de kamer binnen: “Wow. Mooie jurk! Waar moet je naartoe?” Jullie moeten weten: mijn zoon (14) is niet de meest opmerkzame: als ik morgen een nektattoo neem en mijn wenkbrauwen laat afscheren, heeft hij dat ongetwijfeld niet door. Maar die roze jurk, met grote centrale strik, die bonbon waaruit het angstzweet van dat interview professioneel weg werd gereinigd: die dóét iets met mensen. Hij staat dus niet meer op Vinted: ik doe ’m met oudjaar aan. Soms moet je vergeten, vergeven, en doorgaan.
