Alles voor de show
Vlak voor het afsluiten van dit nummer vertrok ik naar Milaan: fashion week, de allerleukste van de 52 weken die een jaar telt. Ik ga er om shows te kijken, showrooms te bezoeken en inspiratie op te doen voor een nieuw seizoen trends, hypes, bewegingen en mensen. Zo’n modeweek is veel meer dan kleren kijken: van de muziek die gespeeld wordt op een show tot de mensen die op de eerste rij zitten – het zégt iets over de wereld zoals die er vandaag aan toe is. Die hele fashion week heeft één mankement: het is verrekt hiërarchisch. Alle mensen zijn even belangrijk, maar in Milaan zijn sommigen toch nét iets belangrijker. Uw geliefde moderedacteur, bijvoorbeeld, staat onderaan de ladder. Op een gebarsten trede. Die op instorten staat.
“Nu ben ik van het principe ‘fake it till you make it’, dus ging ik afgelopen modeweek tóch gewoon naar Prada. Zonder golden ticket”
Het zit zo: voor elke show, voor elk feestje en voor elke presentatie heb je een uitnodiging nodig. Die uitnodiging is soms een simpel bedrukt papiertje, soms een slot met ijzeren sleutel (Moschino), soms niks anders dan een e-mail met QR-code die doorverwijst naar een geheime locatie. Zonder uitnodiging geen toegang, maar in tegenstelling tot pakweg een concert, waar je een ticket voor kunt kopen, moet je hier uitgenodigd worden. En daar knelt het schoentje: als je voor een lokale titel werkt (ik dus), geen celebrity bent (ik dus) en geen friends in high places hebt (ik dus), word je eigenlijk niet uitgenodigd – je nodigt jezelf uit. Dat voelt precíés zoals het voelt wanneer je vraagt of je naar iemands verjaardagfeestje mag komen: gênant en een beetje schutterig. Maar ik doe het, want ik wil heel graag die shows zien en het is gewoon ook wel mijn werk. Dus stuur ik elke fashion week tientallen e-mails naar de pr-verantwoordelijken van grote merken. Of ik alsjeblieft mag komen, dat ik gerust achteraan wil zitten, dat ik heus wel voor een belangrijk blad werk, eigenlijk. Het antwoord is soms ja, soms misschien, vaak ‘sorry, maar we zitten al vol’, en dikwijls krijg ik gewoon geen antwoord. Ik zei het al: hiërarchisch.
Nu ben ik van het principe ‘fake it till you make it’, dus ging ik afgelopen modeweek tóch gewoon naar Prada. Zonder golden ticket. Aan de ingang was het een bedrijvigheid van jewelste en ik besloot het even aan te kijken en te broeden op een actieplan. Ik zag Kim Kardashian, gehuld in een glimmend bruine leren overall met zicht op haar beha; ik zag tientallen influencers in precies diezelfde Prada-minirok-met-sleep, maar ik zag vooral heel veel vrouwen en mannen zoals ik: uninvited, en dus een beetje ongemakkelijk draaiend voor de ingang. “De invite wordt gescand!”, riep iemand. “De namen worden gecontroleerd!”, zei iemand anders. Eén journaliste had het geprobeerd zonder invite voorbij de security te raken: ze kwam boos en rood aangelopen terug – ze was betrapt en redelijk hardhandig richting uitgang geëscorteerd. “Just trying to do my job here!”, schreeuwde ze naar niemand in het bijzonder. Niemand van het clubje durfde nog te proberen, dus we zochten ons een plekje in de zon en wachtten tot er een taxi kwam. Iemand had abrikozen bij en iemand anders had een collega binnen zitten die stuurde dat ze zo ver achteraan zat dat ze niks kon zien. We wisselden e-mailadressen uit, lachten en aten een abrikoos. Het is al bij al best gezellig, onderaan de ladder.
