Modeontwerpster Nathalie Dumeix: “Op mijn negende wist ik al dat ik in de mode wilde werken”
Nathalie Dumeix is modeontwerpster, echte Parisienne en bovenal een vrouw die we stiekem ooit hopen te zijn. Wij konden haar strikken voor een openhartige babbel.
Nathalie: “Op mijn negende wist ik al dat ik in de mode wilde werken. Dat komt door mijn moeder. Ze maakte handgemaakte items voor allerhande merken: breiwerk, beschilderde zijde,... Later opende ze haar eigen boetiek. Ik ging telkens met haar mee naar Parijs om collecties in te kopen; zo leerde ik de modewereld van binnenuit kennen. Toen het tijd werd om te kiezen, wist ik het meteen: ik zou mode studeren in Parijs. Na mijn studies kon ik meteen aan de slag bij een label dat me alle kansen gaf. Ik reisde alleen naar Noord-Afrika om de productie op te volgen, controleerde de samples – ik deed alles. Zo leerde ik de kneepjes van het vak.”
“Ik had nooit het doel om een eigen collectie te hebben; dat is per toeval gegaan. Mijn moeder en ik stootten 20 jaar geleden op een mooie locatie en we vonden het een fijne gedachte daar ons eigen merkje te starten. Met mijn moeders doorgedreven kennis van de modewereld en mijn jeugdig enthousiasme was de tijd rijp. We hebben jarenlang samen aan de weg getimmerd, tot mijn moeder ziek werd.”
“Het label heeft door de ziekte van mijn moeder lange tijd op een laag pitje gestaan. Ik moest me reorganiseren en op een andere manier gaan werken. Ik heb in die periode de productie en distributie verminderd en ben toen zelf ook terug voor andere labels gaan werken. Achteraf gezien is dat goed geweest; als manager bij een trendbureau en als ontwerper voor verschillende labels heb ik andere skills geleerd.”
“Het was een groot risico, en het werk van het label Nathalie Dumeix zonder mijn moeder dragen, viel me zwaar. Maar ik heb mijn weg teruggevonden. Vandaag doe ik er andere jobs bij voor mijn plezier, niet omdat het financieel nodig is.”
“Ik ken Jeanne al van toen ze klein was; haar ouders hadden het restaurant naast mijn boetiek. Ze kwam geregeld binnen om kleren te passen of om te babbelen en werd ondanks ons leeftijdsverschil een goede vriendin. We hebben samen een capsulecollectie uitgebracht toen ze net bekend aan het worden was. Die collectie was een groot succes. Toen ze met Rouje begon, was het een evidentie dat ik naast haar zou staan.”
“Ik laat me inspireren door Franse vrouwen uit de jaren 70, de bourgeoisiestijl van 1976. Het zijn vrouwen die niet overdreven sexy zijn, maar toch een séduction douce hebben. Ze voelen zich goed als vrouw zonder dat ze de nood hebben om hun zelfstandigheid van de daken te schreeuwen. Daar hou ik van; ze zijn aanwezig, maar niet feministisch. De vrouwen die ik als kind kende, namen hun plaats in de zakenwereld in zonder enige agressie, zonder het haantjesgedrag dat je vandaag vaak ziet. Zoals bijvoorbeeld schrijfster Françoise Sagan. Ze draagt wat ze wil, los van de tijdsgeest; ze is even tijdloos als stijlvol. Kleren moeten minstens tien jaar kunnen meegaan, vind ik.”
“Ik was sustainable in de tijd dat het niet cool was om duurzaam te zijn; er werd neergekeken op het werken met stofresten en gerecycleerde materialen. Vandaag is dat anders – volgens mij de reden dat ik kan blijven meedraaien. Er zijn stukken die al jaren in mijn collectie zitten. Ik til ze over de seizoenen heen, telkens in andere stoffen en kleuren, waardoor ik amper iets weggooi. Maar niet alles kan vandaag op een duurzame manier gemaakt worden. Je botst al snel tegen je limieten aan, omdat je aan de vraag van je klant moet kunnen voldoen en omdat fabrieken bijvoorbeeld niet altijd willen meewerken. Duurzaam werken betekent ook complexer werken. Ik stel het hele duurzaamheidsverhaal vandaag in vraag. Het is momenteel een belangrijk onderwerp in ieder marketingplan en iedereen wil het beter doen, maar de huidige veranderingen zijn gewoonweg te klein. Het tempo waarin geproduceerd wordt, blijft nog steeds erg hoog. En de vraag van de klant is om steeds meer en sneller te produceren, zelfs voor een slowfashion-label als het mijne.”
“Ik denk dat er heel wat merken zullen verdwijnen. Wie geld wil verdienen in de modewereld, moet veel produceren voor lage prijzen. Klanten vinden het moeilijk om te begrijpen waarom een stuk in Zara zo goedkoop is, terwijl een gelijkaardig item van een kleiner label dubbel zo duur is. Eigenlijk is het grote probleem dat iedereen in de mode wil werken. De modescholen zijn daarin ook een boosdoener: ze nemen te veel studenten aan, voor het geld. Vandaag zijn er stylisten en ontwerpers in overvloed, er is niet genoeg werk voor al die mensen. De mode lijkt van buitenaf een droomwereld, maar het is hard werken. En als ik eerlijk ben, vind ik ook dat er te weinig talent is. Jonge ontwerpers gebruiken steeds minder papier en potlood. Ze werken op een scherm, ze doen geen doorgedreven research meer. Je onderzoek moet je leiden naar een nieuw idee. Ik spoor mijn assistenten altijd aan om te tekenen, om te zoeken. De computer heeft zoveel werk overgenomen dat onze creativiteit wordt afgestompt.”
“Het moeilijkste vandaag is om je merk te beschermen. Olala. Vroeger waren er weleens mensen die je werk probeerden te kopiëren, maar er waren duidelijke grenzen. Er was respect voor het werk van een ander. Vandaag doet iedereen ongeveer hetzelfde. Sociale media hebben het veel gemakkelijker gemaakt om werk te kopiëren. Ik vind dat angstaanjagend. Pas op, sociale media bieden ook veel mogelijkheden aan labels om op een fantastische, directe manier reclame te maken bij het publiek. Het merk Nathalie Dumeix heb ik heel traag opgebouwd. Ik heb tijd nodig gehad en gekregen om te groeien en mezelf in de markt te zetten. Vandaag gaat alles in een sneltempo. Merken groeien pijlsnel, maar gaan even snel terug op de fles. Veel labels worden niet meer uit een artistieke passie gestart, maar vanuit een marketingoogpunt. Dat is een heel andere manier van werken. Ik kan één jaar bezig zijn met het perfectioneren van een stuk; dezelfde broek teken ik opnieuw en opnieuw tot ze perfect past.”
“Doordat alles zo snel verspreid geraakt via sociale media, merk ik dat mensen steeds vaker op zoek zijn naar iets wat niet iedereen draagt. Ik heb zo’n unieke stukken; ik heb nog de capaciteit om exclusiever te werken, met beperkte series. Als een kleur op is, komt die niet meer terug. Zo behouden we onze exclusiviteit én populariteit.”
“Dat is ingewikkeld. (lacht) Ik produceer enkel in Frankrijk, dat vraagt een groot aanpassingsvermogen. Ik doe veel zelf om de klappen te verminderen. Daardoor kan ik eerlijke prijzen hanteren. Het vraagt creativiteit, maar het is doenbaar.”
“Voor mij als ontwerpster is de winkel van onschatbare waarde, omdat dit de plaats is waar ik feedback krijg van de klant. Op de webshop is alles afstandelijker. De verkoop online heeft ook een limiet en is niet heel ecologisch; al dat heen en weer van pakketjes. Het klinkt misschien een beetje ouderwets, maar je neemt beter de metro naar mijn winkel, dan kun je de stoffen voelen en de stukken uitproberen.”
“Ik hoop dat ik nog kan groeien met Nathalie Dumeix en dat ik iemand vind om het label later verder te zetten. Dan volg ik alles op, maar run ik zelf niet meer ieder klein detail van de zaak. Ik zie mezelf ooit nog wel als interieurontwerper. Maar momenteel wens ik mezelf vooral vrije tijd toe. De laatste vijf jaar heb ik weinig rust gehad. Ik zou meer tijd willen doorbrengen met de mensen die ik graag zie, af en toe sporten en pianospelen.”
- Nathalie Dumeix is een Parijse ontwerpster.
- Ze heeft haar eigen label Nathalie Dumeix. Daarnaast is ze ook creatief directeur van Rouje, het label van Jeanne Damas.
- Nathalie staat bekend om haar elegante stijl en perfecte coupes met invloeden uit de seventies.
- Ze is al jaren gelukkig verloofd met haar vriend, maar ze vinden de tijd niet om te trouwen.
“Ik hou van dezelfde kleuren in mijn interieur als in mijn kleerkast: beige, bruin, taupe, wit, grijs. Ik heb de puurheid van de ruimte proberen vast te houden en aangevuld met vintage spulletjes.”
“Ik ben nog maar pas naar deze plaats verhuisd, het was tijd voor een beetje meer plaats in huis.”
“Ik heb een bohemien kantje. Ik hou van rotan, veel kleine rommeltjes. Ik haal er inspiratie uit. Zowel thuis als op het werk omring ik me met vintage spulletjes.”
“Ik ben altijd op zoek naar meubelen uit de jaren 70. Mijn favoriete item in huis? Deze designstoel van Ligne Roset komt uit de woonkamer van mijn grootouders.”
Lees meer interviews:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier