Modereportage: thuis bij Virginie Morobé

“Het is druk, schat, ongelofelijk.” Voor mij aan de eettafel zit Virginie in casual legging en sweater. Ze is net terug van Knokke waar ze een nieuwe pop-up heeft geopend, midden in de paaspauze. “Doordat niemand mag reizen, is het heel druk aan de kust. Er is vandaag een andere manier van shoppen, maar het werkt wel. Mensen hebben vooraf online gekeken wat ze willen en komen gericht een aankoop doen. Ze veranderen misschien nog van kleur, maar bijna iedere klant gaat met een paar schoenen naar buiten. De ‘passers’ komen steeds minder. En ook online verkopen we steeds beter.”

“We zijn inmiddels 5 jaar bezig en zijn als merk heel herkenbaar geworden. Onze collectie van vorige zomer was een schot in de roos en het succes is blijven duren. Onze signatuur staat nu meer op punt dan ooit. Het is voor mij een heel traject geweest als ontwerper om hier te geraken. Mijn eerste insteek blijft: ‘Zou ik het zelf dragen?’. Als ik niet volmondig ‘ja’ kan antwoorden, gaat er een streep door het design. De eerste jaren was ik enorm zoekende en volgde ik vaak het goedbedoelde advies van boetiekeigenaars en vrienden. Iedereen heeft een mening en ik wou iedereen plezieren. Morobé is pas écht succesvol geworden toen ik die input heb afgeblokt en mijn eigen gevoel ben gevolgd. Dat moment viel mooi samen met onze nieuwe strategie. Dat is niet iets waarmee we gestart zijn tijdens de coronacrisis, we waren daar al anderhalf jaar mee bezig. We hebben onze focus verlegd naar de direct-to-consumermarkt en hebben onze verkooppunten enorm verminderd; ons product is bewust minder beschikbaar. We kunnen de consument meer onderdompelen in de wereld van Morobé dan multibrand stores. We weigeren heel veel aanvragen en hebben een beperkt aantal verkooppunten die we ondersteunen. Die winkels verkopen onze collecties nu beter dan toen we op veel plaatsen beschikbaar waren. Het is geen geheim dat de retail al lange tijd kampt met grote problemen. Dat is niet enkel gekomen door de coronacrisis. Je moet een kat een kat noemen. Er zijn heel veel winkels niet meegegaan in vernieuwing. Ik snap dat voor een kleine boetiek die al jaren goed draait, een website en Instagramaccount geen prioriteit zijn, maar je kunt als bedrijf niet meer zonder anno 2021.”

 Verandering door corona

“Het productieproces van schoenen is door de coronacrisis anders dan voorheen. We produceren in meerdere fabrieken en elk heeft zijn specialiteit. Vroeger verwachtte de fabrikant één groot order per seizoen, dat bestaat niet meer sinds corona. Aan het begin van de coronacrisis vorig jaar, moesten we ons finale order doorgeven voor SS21. We wisten op dat moment niet hoe de wereld zou evolueren. Wij hebben toen een heel voorzichtig order geplaatst. Op zo’n moment kan de producent je order weigeren, maar die heeft dat gelukkig niet gedaan. We hebben intussen een goede relatie met hen opgebouwd en betalen altijd netjes op tijd onze rekeningen, dat helpt. (lacht) We hebben hen gevraagd of we achteraf zouden kunnen bijbestellen en dat systeem werkt goed. Vandaag doen we kleinere bestellingen, maar we plaatsen iedere maand extra orders op basis van vraag. De fabriek produceert nu heel het jaar door voor ons, waardoor ze kunnen blijven draaien en niemand op technische werkloosheid valt. Dat systeem werkt beter voor hen, maar ook voor ons. Op die manier houden we onze stock op een gezonde manier onder controle en creëer je geen overproductie.”

 De toekomst van de mode

“Ik las onlangs een artikel waarin stond dat mensen na de pandemie niet meer zullen kunnen wennen aan strakke kleding, hoge hakken en opkleden. Ik ben 100% overtuigd van het tegendeel. Als we weer écht die vrijheid voelen, gaan we net wel ons best doen. We gaan massaal dingen kopen die ons mooi doen voelen. Wij verkopen sinds corona veel meer hakken, meer dan platte sandalen. Waar doen al die vrouwen die schoenen aan? Dat is niet om thuis van de keuken naar de woonkamer te stappen. Als ik in de winkel sta, hoor ik het constant: iedereen is de sneakers beu. We willen ons weer vrouwelijk voelen. Trouwens, Li Edelkoort – een groot visionair als het op trends aankomt – zegt dat we ons de komende vijf jaar weer zullen willen opkleden en mooi maken. Ik geloof niet dat we in 2022 nog veel loungewear zullen kopen.”

Als ik mijn design zelf niet zou dragen, gaat de streep erdoor

 Familiebedrijf

“Ook al zijn we enorm gegroeid het afgelopen jaar, de meeste beslissingen over Morobé vallen nog steeds hier aan tafel. Vroeger hadden we een kantoor in Antwerpen, maar ook toen kwam ik altijd naar huis om te ontwerpen. Het licht is hier fantastisch en ik plak de muren altijd vol met designs en kleurplaten. Ik ben een thuiswerker avant la lettre (lacht). Mijn man David en ik doen eigenlijk nog altijd vrijwel alles zelf met hulp van enkele freelancers. Anne Poesen is mijn rechterhand in design; zij maakt de technische tekeningen. Voor de logistiek hebben we een partner en we starten nu ook met digitale marketing. Verder valt alles op onze schouders. Ik doe alles wat creatief is en David is de strateeg achter het merk. We zijn de perfecte tandem. Ik ben een voorloper op kleurgevoel en design, terwijl David een klare kijk heeft op de economische toekomst en trends. David durft ook. Hij zei twee jaar geleden al: we moeten alles vergeten wat we kennen over schoenen verkopen en het anders aanpakken. Een strategie die ons geen windeieren heeft gelegd, want dit jaar verdubbelen we in verkoop. Een bedrijf runnen samen met je man is natuurlijk niet altijd gemakkelijk. Wij praten tegen elkaar als man en vrouw. Zo zou ik nooit tegen een CFO in een bedrijf praten. Het lastigste vind ik dat we altijd blijven doorwerken. Als ik rustig een serie zit te kijken om half elf ’s avonds en mijn hoofd is eindelijk leeg, komt David weleens de kamer binnen met nieuwe ideeën of de to-dolijst voor morgen. Op de duur ben je alleen maar samenwerkende partners. We zouden er goed aan doen om enkele regels in te voeren, bijvoorbeeld dat we na negenen ’s avonds niet meer over het werk praten. Het positieve aan dit samen te doen met David is dat het bedrijf van ons allebei is. Morobé had nooit zo ver gestaan zonder hem en ik had nooit de vrijheid gehad om dit te doen als ik David zijn taken erbij had moeten nemen.”

 Met succes komen de copycats

“Er zijn verschillende labels – ook Belgische – die ons momenteel kopiëren. Bij elke nieuwe kopie voelt het voor mij als een stomp in mijn maag. Mensen zeggen me wel dat het een teken is dat we goed bezig zijn, het is een vorm van erkenning. Onze klanten praten al over ‘de valse’ en ‘de echte’, dan ben je een merk dat op de kaart staat. Maar die lol mag geen twee jaar duren, want dan begint ons high-end cliënteel af te haken. Gisteren is mijn dochter in Knokke nog een kopie van onze sandalen gaan passen, in design en fit halen ze niet dezelfde normen als onze schoenen. We hebben een Antwerps advocatenbureau in de arm genomen dat gespecialiseerd is in merkbescherming. Nu zij ermee bezig zijn, kan ik het beter loslaten.”

Telkens als labels ons kopiëren, voelt het als een stomp in mijn maag

 Me-time misschien?

“Ik sport veel, zo’n 5 tot 6 keer per week. Ik doe dat om mijn hoofd leeg te maken en stressbestendig te zijn, maar lichamelijk is het wel uitputtend. We hebben een enorme ommezwaai gemaakt het afgelopen jaar en ik voel nu dat de vermoeidheid begint te wegen. Ik ben iemand die blijft gaan. Ook thuis ben ik een enorme perfectionist, er slingert nooit iets rond want dat geeft me onrust. Ik heb weinig reserves momenteel, waardoor ik goed op mezelf moet letten. Een avondje aperitieven met vriendinnen sla ik meestal over, want de dag daarna betaal ik de prijs van die twee glazen wijn. Het voordeel van veel te sporten, is dat je je lichaam goed leert kennen. Ik vang signalen sneller op. Als ik moe ben, moet ik eigenlijk een week niet sporten of wat meer rust inplannen in mijn agenda. Dat is moeilijk voor mij, maar ik werk eraan om beter voor mezelf te zorgen.”

Iedereen is de sneakers beu, we willen ons weer vrouwelijk voelen

 Morobé Maison

“Ik heb nooit een grotere creativiteit gekend dan tijdens de eerste lockdown. Ik werd ontmanteld van alles wat me afleidt en dat heeft me enorm veel inspiratie gegeven. Zo is het Morobé Maison-verhaal ontstaan. Ik droomde al langer van een interieurlijn. Een vriendin heeft me voorgesteld aan beeldhouwster Anita Le Grelle met de woorden: ‘Het is een speciale madame, maar ze is enorm getalenteerd’. Wij klikten meteen. Ik heb haar mijn ideeën voorgelegd: onze Edith-laars als vaas, een kopje met onze herkenbare broche als oor. We zijn beginnen te brainstormen samen en daarna zei ze: ‘Ik ga me ermee amuseren’. Tijdens onze tweede meeting in haar atelier, vertelde ze me dat ze het met haar helderziende over mij zou hebben. De dagen daarna hoorde ik haar niet meer, terwijl we normaal gezien wel geregeld contact hadden via WhatsApp. Ik was helemaal in paniek dat haar helderziende onze samenwerking had afgeraden. Een week later moest ik weer bij haar zijn en heb ik meteen gepolst wat er dan precies gezegd was, maar ze wil het me tot op de dag van vandaag niet vertellen. (lacht) Het was alleszins niet negatief, want ze heeft onze samenwerking niet afgeblazen en de collectie is er. Maar het typeert onze collab wel. Dit project is er niet gekomen uit winstbejag en er is geen financieel plan. We doen dit gewoon uit passie en zien wel waar het uitkomt. Voor onze eerste homecollectie hebben we bewust gekozen voor stukken in vrouwelijk wit porselein en een beetje ruwere natuurlijke klei. Ik wou niet starten met een explosie aan kleur en opties. Als het werkt, zien we wel wat er verder uit kan groeien.”

In de kleerkast van Virginie

Favoriete item in je kast? “Vintage Levi’s denim. Een oude jeansbroek zit het best.”

Favoriete Morobé-schoen? “De nieuwe Carol, een sandaal met hoge hak en plissé, een heel vrouwelijke schoen die je voet mooi doet uitkomen en de Emilia, onze platte robuuste sandaal met steentjes. Ik draag deze heel de zomer lang en het is echt een signatuurstijl van Morobé geworden.”

Kostbaarste kledingstuk? “Mama heeft me recent haar oude Chanel-jasjes gegeven. En ze zijn fantastisch!”

Luie zondaglook? “Als ik moe ben, draag ik een legging. Dat is bij mij meestal op maandag.”

Typische Virginie-look? “Een jeans in een maat groter zodat hij wat los hangt, hoge hakken, een T-shirt met goede coupe en een mooi jasje.”