Straffe getuigenis: Guy overleefde een duikongeval
Duiken is geen ongevaarlijke sport, het is namelijk geen natuurlijk habitat voor de mens. Guy Evens (57), fervent duiker overleefde een duikongeval.
“Het gebeurde op 6 december 1997 in het water van de steengroeve bij Barge. Als fervent sportduiker ging ik in de weekends vaak op duikuitstap. Ik was zo goed getraind dat ik me als een vis in het water voelde en ervan overtuigd was dat ik me overal uit kon redden. En laat dat nu net de oorzaak van het ongeval zijn; machogedrag en overmoedigheid.
“Ik was zo zeker van mezelf dat ik per se de proef wilde afmaken”
Ik moest die dag een duikproef uitvoeren voor mijn examen als assistent duikinstructeur. De proef bestond uit 1 minuut buddy breathing op 40 meter diepte. Dat houdt in dat je samen met je buddy het water ingaat en op de bewuste diepte lucht aan de ander geeft via je ontspanner. Ik zou de proef afronden door mijn instructeur na die minuut mee naar boven te nemen terwijl ik hem lucht bleef geven.
Het was donker en koud beneden, het water was vier graden. Om een lang en technisch verhaal kort te maken, mijn reserve-ontspanner bevroor. Door de spanning van de lucht in het toestel zakt de temperatuur en kan dat gebeuren. Op zich geen probleem, omdat je nog voor een paar minuten lucht hebt en naar boven kunt. Maar ik was zo zeker van mezelf dat ik per se de proef wilde afmaken. Dus bleven we beneden. Helaas bevroor de ontspanner van mijn instructeur ook. Door de verwarring en het slechte zicht ontstonden er misverstanden in onze communicatie, intussen zat ik zonder lucht. Plots besefte ik dat ik aan het verdrinken was. Ik was in ademnood, mijn longen schreeuwden om lucht. Je longen beginnen op zo’n moment spasmen te maken, die heb je niet onder controle.
“Je longen schreeuwen zo hard om lucht dat je dat niet kunt tegenhouden”
Toch raakte ik niet in paniek, ik bleef rationeel. Ik wist dat ik zo snel mogelijk naar de oppervlakte moest en dat ik mogelijk bewusteloos zou zijn als ik boven water kwam. Maar het was mijn enige kans. Ik heb mijn jacket opgeblazen en schoot als een raket naar boven. Intussen perste ik mijn lippen stijf op elkaar, maar ik voelde hoe het water mijn mond binnensijpelde en in mijn luchtpijp terechtkwam. Je longen schreeuwen zo hard om lucht dat je dat niet kunt tegenhouden. Plots werd ik gewaar dat het lichter werd en kwam ik boven water. Ik was dus nog bij bewustzijn. Op dat moment schoot de instructeur ook boven het water uit.
De instructeur heeft me naar de kant gesleept, waarna ik meteen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis werd gebracht. Ik bleek de lichtste vorm van long-overdruk te hebben, dat viel gelukkig goed mee. Na een paar jaar was het volledig genezen. Maar het had heel anders kunnen aflopen, besefte ik. Door mijn eigen stomme schuld.
Na het ongeval ben ik wel wat meer bescheiden en voorzichtig te werk gegaan. Het machogedrag heb ik overboord gegooid. Ik ben nog jaren blijven duiken, soms tot 70 meter diepte. Zonder een spoortje angst. Of klinkt dat weer te macho?”
Nog meer lezen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier