Als de speelplaats een mijnenveld wordt: Nathalie kwam op voor haar gepeste zoon

Feeling Redactie

01 apr 2020

Wat als de speelplaats een mijnenveld wordt? Nathalie (54) ontdekte dat haar zoon gepest werd en stond machteloos. Ze toont hoe aanhoudend pesten levenslang littekens nalaat.

Ontzettend kwaad

Er was iets aan de hand met hem. Bram was telkens zo zenuwachtig voor hij naar school moest vertrekken en zijn punten waren niet langer goed. Het ene moment was zijn turnzak verdwenen, het andere was zijn brooddoos voor de zoveelste keer kapot. Uiteindelijk leg je alle puzzelstukjes bij elkaar en kom je erachter dat je zoon gepest wordt. En dat maakt je zo ontzettend kwaad.

Ik heb nooit getwijfeld aan Bram zijn verhaal, noch het pesten geminimaliseerd. Wel heb ik aanvankelijk gezegd dat hij sterker in zijn schoenen moest leren staan. Zelf ben ik nooit gepest geweest, dus ik ken het gevoel ook niet van elke dag weer getreiterd te worden door dezelfde mensen. Mijn eerste reactie was daarom dat hij van zich af moest bijten, dat hij zich niet moest laten doen. Het is als ouder niet gemakkelijk om die situatie in te schatten. Wat is pesten? Wanneer is iets meer dan een plagerij? Ik had niet meteen begrepen hoe slecht hij zich voelde op school. Met de kennis die ik nu heb, zou ik waarschijnlijk feller gereageerd hebben.

Nathalie: “Toen ze Bram zijn beginnen te bedreigen, ben ik naar de politie gestapt. Ik wilde het niet nog verder laten escaleren.”

Het gepest bleef aanhouden, en ik ben naar de school gestapt zonder Bram zijn medeweten. ‘Bram is dan ook een beetje ne speciale’, antwoordde de vertrouwensleerkracht toen ik mijn verhaal vertelde. ‘Hij roept dat misschien een beetje over zichzelf uit?’ Geen enkel kind vraagt er toch om om gepest te worden? De school twijfelde openlijk aan de ernst van de situatie. En dus ook aan de gevoelens van mijn zoon. Ik stelde een klasgesprek voor samen met het CLB, maar dat voorstel werd afgeketst. Ik denk dat de school bang was voor haar reputatie.

Ontolereerbaar

In het derde middelbaar gingen de pesters een stapje verder. Bram kwam thuis en toonde een berichtje dat hij op zijn gsm had gekregen. De exacte inhoud van het bericht ben ik bewust vergeten, maar het was ontzettend lelijk en ronduit bedreigend. Toen was het voor mij genoeg. Uit angst dat de directie me weer niet zou begrijpen, ben ik naar de politie gestapt. Daar hebben ze het nummer gebeld en ze kwamen uit bij een vriend van Brams vaste pesters. Die was uiteraard compleet verbouwereerd dat hij de politie aan de lijn had. Ik besloot alsnog naar de school te gaan omdat ik een oplossing wilde voor de situatie, en het niet wilde laten escaleren. Op dat moment is de school eindelijk in actie geschoten.

Sindsdien won Bram stap voor stap weer aan zelfvertrouwen, al merk ik soms nog, zelfs nu hij vierentwintig is, dat zijn zelfbeeld die jaren een flinke knauw heeft gekregen. Hij kan nog steeds onzeker zijn in nieuwe situaties, ook al heeft hij ondertussen veel vrienden en is hij helemaal opengebloeid. Onlangs was mijn dochter, die nu in het vijfde middelbaar zit op dezelfde school, bezig over twee ‘seuten’ uit haar klas. Dan zie je meteen dat Brams radar afgaat. In ons huis zullen we pestgedrag nooit tolereren. Als we zouden merken dat mijn dochter zou pesten, ben ik ervan overtuigd dat Bram haar wel een lesje zou leren (lacht).”